2014 yýlý eylül ayý. Hava oldukça sýcak. Yýllýk iznimi aldým ve þu an Ýstanbul’dayým. Ýstanbul’a en son üç yýl önce gelmiþtim. Üç yýl içinde daha da bir büyümüþ geldi gözüme bu tarihi þehir. Mýzrak gibi gökyüzüne yönelmiþ gökdelenlerin sayýsý daha da artmýþ, o muhteþem Ýstanbul silueti iyice bozulmuþtu. Güzel þeyler de olmuþtu bu þehirde. Þehrin altý demir aðlarla örülmüþtü. Metro ile bunaltýcý sýcaktan uzak ferah ferah yolculuklar yapýyordu Ýstanbul halký.

Kýz kardeþimin kýzý iki yýldýr burada çalýþýyordu. Onu çok özlemiþtim. Bir sabah telefon açtým konuþtum. Akþam saat yedide buluþmak için randevulaþtýk. Ben Anadolu yakasýnda o ise karþý taraftaydý. Günümü karþýda geçirdim. Camileri, kitapçýlarý, alýþveriþ mekanlarýný gezdim, bol bol fotoðraf çektim.

Akþam saat yedi civarýnda sözleþtiðimiz yere gelmiþtim. Boðaz Köprüsü az ötedeydi. Vapur iskelesi, meydan cývýl cývýldý. Kimi iskele yakýnýndan denize atlýyor, kimi uzun oltalarýný denize batýrýp çýkarýyordu.

Gün boyu kavurucu sýcakta yürüyüþ yapmaktan yorulmuþtum. Halka þeklinde ahþap banka doðru yaklaþtým. Bankýn arka taraflarý ve yanlarý doluydu. Ön tarafta tekir cinsine benzeyen çok iri, sarý kahverengi karýþýk renkli bir kedi yayýlmýþ gelen geçen insanlarý süzüyordu. Kedinin saðý ve solu boþtu. Ben usulca kedinin soluna biraz mesafeli olarak oturdum. Biraz sonra karþýdan bir genç kýz geldi banka taraf baktý ve kediyle benim aramdaki boþluða oturdu.

Kýz dar bir pantolon, askýlý bir bluz giymiþti. Gözlerinde büyük güneþ gözlükleri vardý. Elinde günümüzün “akýllý” telefonlarýndan birini ve küçük çantasýný tutuyordu. Telefonu kulaðýna yaklaþtýrdý, muhtemelen erkek arkadaþý olan biriyle konuþtu, bulunduðu yeri tarif etti ve sonra telefonu kapattý.

Biraz sonra kýzýn yanýna baþörtülü, ince mantolu kýrk beþ, elli yaþlarýnda bir kadýn yanaþtý ve kedinin yanýna oturdu. Yavaþ bir ses tonuyla kýza: “- Ne güzel bir kedi deðil mi? Kedileri sever misin kýzým?”dedi. Genç kýz: “- Evet, çok hoþ bir kedi ama ben köpekleri daha çok seviyorum” dedi. Kadýn bu sefer kýza daha çok yanaþtý bir þeyler fýsýldadý. Daha sonra ikisi de ortalarýndaki iri kedinin baþlarýný okþamaya baþladýlar.

Ben baþka yöne bakýyor, yeðenimin gelmesini bekliyordum. Ama arada kadýnla kýzýn konuþmalarý da kulaklarýma geliyordu. Çoðunlukla kadýn konuþuyordu. Hayat hikayesini anlatýyordu genç kýza. Anne ve babasýnýn kendisi çocukken öldüðünü, kendisine ve kardeþlerine abisinin baktýðýný, çok yokluklar çektiðini etkileyici bir ses tonuyla kýza söylüyordu. Daha sonra abisinin de bir trafik kazasý sonucu öldüðünü, kardeþleriyle kendisinin yalnýz kaldýðýný anlattý. Sesi titremeye baþlamýþtý kadýnýn. Genç kýzýn gözlüklerinden yüzündeki ifadeyi göremiyordum ama bu aile trajedisinden onun da çok etkilendiðini sezebiliyordum. Kadýn daha sonra evlendiðini ama bu sefer de kocasýndan þiddet gördüðünü anlatýyordu. Kocasýnýn sýrtýna, ayaklarýna, boynuna sopalar vurduðunu uygulamalý olarak yani sopa gören yerlerini bizzat göstererek acýklý ses tonuyla anlattý, anlattý, anlattý.

Kadýn anlatýyor, genç kýz baþýyla onaylýyordu. Aradan epey vakit geçmiþti. Ben dikkatimi konuþmalardan uzaklaþtýrmýþ yerde gezinen güvercinlere bakýnýyordum. Anlatýlanlarý pek de duymak istemiyordum açýkçasý. Biraz sonra genç kýz elindeki küçük çantadan yirmi lira çýkardý ve yanýndaki kadýna uzattý. Kadýn parayý aldý genç kýza dualar etmeðe baþladý. Tam o anda yeðenimin sesinin duydum ve banktan kalktým. Benden sonra genç kýzýn erkek arkadaþý banka taraf geldi ve genç kýzý yanaklarýndan öptü, elini tuttu ve birlikte yanýmýzdan uzaklaþtýlar.

Yeðenimle beraber bir yerde oturduk bir þeyler atýþtýrdýk. Biraz önce baþýmdan geçenleri ona da anlattým. Yeðenimin dudaklarýnda bir gülümseme oluþtu. “- Dayý, ben bu kediyi daima o yerde görüyorum. Kedi muhtemelen o kadýnýn kedisi olmalý” dedi.

O köpek büyüklüðündeki iri, sevimli kedinin muhabbete konu olmasý için bir araç, bir dekor olarak kullanýlmasý beni üzmüþtü. Direk para istemekten, dilenmekten daha etkileyici bir yoldu belki de bu.

Yeðenimle dolaþýrken etrafýma bakýndým. Deminki kadýn yaþlarýnda bir çok kadýn ekmeðini taþtan çýkarýyordu. Kimisi kokoreç, kimisi çiçek, kimisi milli piyango,kimisi simit satýyordu. Bu kadýndan bir farklarý yoktu ve belki de bu kadýn gibi (doðrumu yanlýþmý o da soru iþareti) trajik olaylar yaþamýþlardý. Onlar kedilerini bankta oturtarak para kazanmayý seçmemiþler, alýnlarýný terleterek, dürüst yaþayarak hayatta kalmayý, helalinden kazanmayý tercih etmiþlerdi.