Yazarlýðýmýn ilk yýllarýnda edebiyat hocamýn yazdýklarýma dair uyarýsý olmuþtu: "karamsar olma" diye. Gülüp geçtiðimi hatýrlýyorum. Baþkaldýrý güdüsü ile gülüp geçtim. Yýllar geçti, asiliðim beni terk etmedi. Bazen baþ belasý, bazen kurtarýcý, geri kalan zamanda yeþerecek iklimi ve topraðý bulamayan nadir bir bitki gibi sararýp solsa da, kalmak için direndi.

Düþünüyorum da hayallerim hiç de absürt olmadý. Kolayca gerçekleþecek olanlarý düþledim. Bilerek deðil, haddimin farkýnda olarak. Velhasýl, bu hayat için mütevaziliðin bir kýymeti yokmuþ... Aða Babalarýn dediðiymiþ, " büyük düþünüp, büyük oynayacaksýn" diye. Ve bunu herkesi, herþeyi küçümseyerek yapacaksýn.
Ederim ben böyle anlayýþýn içine!.. Herneyse, tercih ve hesap meselesi.

Ruhuma hitap eden müziði dinlerken, içimden duygu çaðlayanlarý dökülürcesine, anlatamadýðým bir heyecan sarar tüm benliðimi. Yazarken ise ruhumun bestelerini duyuyorum, inanýlmaz. Ve bu bir frekans, anlatýlaný anlamak, anlaþýlmak, buluþmak için ayarlarý bulunmasý gereken frekans. Ayný anda ayný kelimeyi haykýrmak, ayný duyguda susmak, kemanýn ayný teline dokunmak, ayný manzaraya bakmak...

Yýllar geçti diye üzgün olup olmadýðýmý düþündüm. Deðilim. Aþmam gerekenler gereðinden uzun zaman aldý, yapacak bir þey yok. Öyle olmalýymýþ. Ömür, resimli bir kitabý tamamlamak ise ben kendi hikayemi hala yazmaktayým. Her renkte yaþanacaklarýn farkýnda... Karamsar olunmaz ki, içinin simsiyah olduðu anlar olduðunun farkýndaysan...

Kolayca mutlu olabildiðim için mutluyum, öyle anlatýlmaz, muhteþem bir hafiflik ki...
Bazen, aslýnda çok deðil benim istediðim diye aðlayabiliyorum. Yüreðimi mutlu etmek için burada olduðumu düþünüyorum, sýklýkla. Güzel, masum, tertemiz herþeyin farkýnda olup onu koruyup kollamak için... Ve zifiri karanlýkta kayýp olmamak, çamura bulanmamak için direniyorum.

Hayallerim küçücük, Aþk ile harmanlanmýþ, uzanýp dokunacakken kanatlanan, yine de mümkün. Çalýnmasalar...

eylül