Elinden bir þey geliyorsa uzan, tut ellerimi
Götür benden ýrak bir yere koy parmaklarýmý
Ýstersen yaný baþýnda dursun
Ýstersen bir kalem tutuþtur iki parmaðýmýn arasýna
Senin için bir þeyler yazsýn hatýra defterinin son sayfasýna...

Eðer bir gün,
Mavi bir dünyada yaþamayý geçirirsem aklýmdan
Gelir alýrým o zaman ellerimi senden
Çýkarýrým parmaklarýmý sayfalarýn arasýndan...

Alnýmýn ateþine, yüreðimin sancýsýna aldýrmam
Kalýn bir çizgi çizerim karanlýklarýn üstüne
Olmadý, sayfalar arasýnda unutulan
Kuru bir çiçek gibi bulunmayý beklerim!

Elimden bir þey gelse, derim sana:
Býrak ellerin bende kalsýn
Avuçlarým ellerinle yansýn...
Gözlerimin kýyýsýndan martýlar havalansýn
Mavi kanatlý göçmen kuþlar bu þehirde kalsýn...

Ama elimden bir þey gelmiyor
Bahara ertelendi bütün uçuþlar
Aðaçlarda yaprak kalmadý, hazan aðýrlaþtý
Son parlayýþý, göðünü son aydýnlatýþýydý yýldýzlarýn     
Muhacirlik baþladý, dünya grileþti     
Bu yüzden gönlümün yamacýna gölgeler yerleþti
Senin için büyüttüðüm güzellikler
Yaþattýðým bu þehir
Ve dört mevsimi sýðdýrdýðým bu kalp
Ne çare ki, deðiþti!..

Bu þehir de, bu kalp de artýk bir virane!...

Bu yüzden,
Geceler gözlerimde büyüdükçe büyüyor
Siliniyor anýlar yastýðýmdan, yorganýmdan
Ne varsa bu yalan dünyada, boþa kürek çekiyoruz
Dalgalar devrildikçe çýrpýnýp duruyoruz
Bu kadar ucuza giderken insan caný
Yaþamak için yeri-göðü inletiyoruz
Hem ölüyor, hem öldürüyoruz
Kötülükler içinde kaybolup gidiyoruz
Elinden bir þey geliyorsa
Hadi, uzan tut ellerimi!..     

ANKARA/Rukiye Çelik