Günlük yaþamý olaðan bir þekilde devam ediyordu Elif’in. Sabah kalkýyor, neþeyle kahvaltý sofrasýný hazýrlýyordu. Uyanmakta zorlansa da yeni bir güne “Merhaba “ demek harikaydý doðrusu. Çalýþmak, onu hayata baðlýyor, özgüvenini ayakta tutuyordu. Masasýna oturup, emek verdiði evraklarla uðraþýrken zaman su gibi akýp gidiyor, mesai saatinin bitiþini anlayamýyordu bile.

Son zamanlarda yaþýnýn etkilerini hissetmeye baþlamýþtý. Eskisi kadar kendini enerjik hissetmiyor olsa da yine de çalýþmak, üretmek harikaydý. Yine yorucu bir gün geçirmiþ ve eve zorlukla gelmiþti. Yorgunluðun yanýnda, son zamanlarda yaþadýðý acýlar da buna en büyük nedendi.

Dünya, insanlar, iklim deðiþiyordu. Son zamanlarda etrafýndaki deðiþimleri takip etmekte güçlük çekiyordu. Sokaða çýktýðýnda aþina olduðu yüzlerle karþýlaþamaz olmuþtu. Farklý dilde konuþan insanlarýn varlýðý ve çokluðu onu þehrine yabancý hissettiriyordu. Rahat bir þekilde dolaþýyorlar, hatta yol vermeyip, ezecek gibi üzerine doðru geliyorlardý. Sinirleniyordu bu tür davranýþlara.

Hep birlikte yenen akþam yemeðinden sonra sofrayý topladý. Bulaþýklarý yýkadý ve televizyon karþýsýna geçti. Ali elindeki kumandayla kanallar arasýnda dolaþýrken sýkýldýðýný fark etti.Çocuklarý ise çoktan odalarýna çekilmiþ olmalýlardý. Haber programlarýnda hep ayný konu vardý. Dünya git gide savaþýn kucaðýna gidiyordu. Filmlerde bile çok az romantizm iþleniyordu. Her filmin genelde konusu savaþ ve stratejiydi.

Sessizse odadan ayrýldý. Ayaklarý onu bilinçsizce kütüphanesine yöneltti. Okumak onu daha çok rahatlatýyordu. Okuduðu her kitapta kendinden bir parça vardý sanki. Kitabýn içine giriyor, kahramanla birlikte sahneleri yaþýyordu çoðu zaman. Kütüphaneye göz gezdirdi. Ýki gün önce bir kitabý bitirmiþti henüz. Kütüphanesine göz attý. Savaþtan nefret ettiði halde savaþý anlatan bir kitap seçmiþti.Kitabý eline aldý ve okumaya baþladý.

***

Silah sesleri çok yakýndan geliyordu.Ýnsanlar baðrýþýyor, anlamadýðý dildeki askerlerin baðýrýþlarý ile cama yapýþtý adeta.Komþularý sokaktaydý. Nezaket teyze, Hasan amca, Betül abla, Bülent ve tanýmadýðý bir sürü insan ,ayný koyun sürüsü gibi toplanmýþ silahlý askerler tarafýndan itekleniyorlardý. Korkuyla evin içinde dolanmaya baþladý. Kocasýnýn uykudaydý. Habersizce uyumaya devam ediyordu.Yanýna gitti, onu uyandýrdý.Adam, gözlerini açtý. Boþ gözlerle karýsýna baktý.

-Kalk caným! Dýþarýda yabancý askerler var.Kaçalým.
-Ne diyorsun Elif! Ne kaçmasý?Ne askeri?
-Düþman askerleri. Bak dýþarý.Çocuklarý uyandýrayým. Korkmasýnlar. Hem Annemler var.Senin annenler var.Kardeþlerimiz.Onlarý da lütfen buraya getir.Hep birlikte olalým.Daha güçlü oluruz.
-Sakin ol lütfen.Panik yapma!
-Lütfen caným.Þimdi buraya da gelecekler.
-Tamam korkma.Bakacaðým.

Kocasý ayaða kalktý.Cama Yaklaþtý. Geri çekildi. O sýrada kapý kýrýlacak þekilde çalýnýyordu.Çocuklarda uyanmýþlar ve aðlayarak salona gelmiþlerdi. Birbirlerine sarýlmýþ halde bekliyorlardý. Kapý kýrýlmýþ ve içeri giren askerlerle dolmuþtu. Sonlarý gelmiþ olmalýydý. Askerler konuþuyorlar fakat onlar anlamýyorlardý. Askerlerden biri ayný cümleyi tekrarlayýp, Elif’ e bakýyordu. Elif’in yanýnda duran küçük kýzý çekip aldý. Ve silahýný doðrulttu. Dünya durmuþtu sanki. Elif, koþtu. Askerin önüne kendini attý. Gümmmmmmm.

Sýçrayarak kalktý yataðýndan. Etrafýna baktý. Yanýnda yatan kocasýna. Sonra koþarak odadan çýktý karþýdaki odaya ulaþtý. Kýzý ve oðlu derin bir þekilde uyuyorlardý. Odasýna döndü.Okuduðu kitap yerde ters duruyordu…