Ayrýlýk: insanýn kendisine, insanlara ve hayata dair duygularýna ara vermesidir. Bu ara dönem, kiþinin kendini sorgulamasý ve kendini tekrar inþa etme sürecidir. Yoksa, hayata ve kendine karþý bir kopma ve küsme deðildir. Hayatýn inþasýnda, yanlýþ yapýlanmanýn önüne geçmek için bazen sorunlarýn baþ göstermesi gerekir ki yanlýþlýk ve hatalar fark edilebilsin. Ýþte bu yanlýþ ve hatalara insan iliþkilerinde dur demenin bir adý da ayrýlýktýr.

Ayrýlýðýn ilk anlarý, kiþi kendisiyle sinir savaþý yaþar. Duygular alt üst olur. Ve genelde intikam sesleri yükselir. Kiþinin kendini haklý çýkarma mekanizmasý harekete geçer. Geçmiþ kendini haklý çýkarma adýna gözden geçirilir. Geçmiþ, kiþinin ben iyi idim, neden bunlarý hak ettim arenasýna dönüþür. Bu anlarda kiþi saðlýklý düþünemediðinin zaman diliminde yaþar. Çünkü olay sýcaktýr. Ve can yakmaktadýr.

Zaman her þeye ilaçtýr, desturu burada haklýlýðýný ortaya koyar. Zaman ilerledikçe duygular sakinleþir, fýrtýnalý ve dalgalý duygular daha az sert çarpmaya baþlar. Düþünceler intikam ve haklýyým mekanizmasýný yavaþ yavaþ terk eder. Saðlýklý bir bireyde yaþanmasý doðal olan bir ruh halinin aþamasý devreye girmiþtir.

Kiþi zamanla daha derli toplu düþünmeye baþlar. Artýk tek taraflý haklýyým söylemini bir kenara býrakýr. Ve iki kiþilik düþünmeye baþlar. Öfke, merhamete dönüþtür. Ýntikam hissi yerine sevginin güzelliðine býrakmýþtýr. Geçmiþ yaþanan, paylaþýlan dakikalara dönüþür. Anlýk öfkelerin ve incir çekirdeðini doldurmayan ama an itibaren ciddi bir sorun gibi görünen þeylerin saçmalýðý gün yüzüne çýkar. Piþmanlýk bütün bedeni sarar. Özlem kalbin derinliklerinden bir volkanýn alevlerini fýþkýrmasý gibi fýþkýrarak bütün bedenini kuþatýr. Bir heyecan ve özlem karýþýmý duygu hali kiþiyi alýp, uzaklara götürür.

Dedik ya ayrýlýk, bir dinleme sürecidir. Akýllý davranan, çevrenin gazýna gelmeyen, öfkesinin esiri olmayan için. Kendisini ve iliþkisini okumasýný bilenler için ayrýlýk bir nimettir. Kendi gerçeðini görmesi açýsýndan tabi. Evet, insan, çoðu kere daldýðý hayatýn ayrýntýlarýnda kaybolur ve yüklendiði sorumluluklarý ihmal etmeye bazen de unutmaya baþlar. Ama musibetler bu kayboluþun önüne geçmek içindir.

Ama deðer kýymet bilmeyen, geçici heveskarlar içi musibetler, beladýr. Altýnda kalkýlamayacak bir enkazdýr. Aklýselim için musibet bir nasihattir, derstir. Kendine düþüne bunu alýp, hayatýndaki gedikleri kapatmasýdýr. Yoksa gedik üzerine gedik açmak deðildir ayrýlýk.

Ayrýlýk, dönüþtür. Piþmanlýklarýyla, tazelenmiþ duygularýyla, yeni heyecanlarýyla, yeni kararlarýyla ve yeni bir insan olmaya adaylýðýyla bir dönüþtür. Dönüþ, zayýflýk deðildir. Dönüþ, gülünecek bir hal deðildir. Dönüþ, kiþinin kendisiyle hesaplaþýp, hatalarý telafi edeceðine olan inançtýr.
Þayet, ayrýlýk dönemi, belirtilen þekilde bir okumaya dönüþmemiþse dönüþ tekrar tekrar hatalarýn devamý demektir. Sonuç ise, bir önceki durumdan daha kötü olabilir.

Osman Tatlý
osmantatli@gmail.com
www.osmantatli.com.tr