Ayrýldýktan sonra anýlarla karþýlaþmak, ayrýlýktan daha zor. Ýnsan unuturda, anýlarla karþýlaþýnca ayrýlýðýn ilk günü canýn ne kadar yanýyorsa o zaman da acýr. Fakat bunun hiç çaresi yok. Anýlardan kurtulmak için tek çare ölüm olabilir. Ölmeyi istersin, eskiden onun kollarýnda ölmek isterken þimdi onsuzlukla ölüyorsun. Ýçinden ''Beraber ölecektik'' dersin, gelsin istersin. Ama ne çare? O baþkasýnýn peþine, sen onun peþine.. Ayrýlýrken 'gitme' desen, gitmeyecekmiþ gibi gelir insana. Söyleyemezsin o kelimeyi, gitme diyemezsin. Gittiði an, anýlara gömer seni. O baþkasýyla anýlar yaparken, sen günler öncesinde yaþadýðýnýz mutluluðun resmini canlandýrýrsýn gözünde. Ýlk nefesin kesilir, zar zor kelimeler dökülür aðzýndan. Herkeste onu görürsün mesela. El ele geçtiðiniz sokaklardan tek baþýna geçerken sizi görürsünüz. Eski SÝZ'i. Büyük saçmalýk deðil miydi? Hiç üzülmeyen biri için gecelerce aðlamamýz? Hýçkýra hýçkýra aðlarken nefesimizi tutmaya çalýþmamýz? ne kadar acý...