Bakma be dostum!
Dilimden düþen talihsiz söze
Yürektir aslolan
Kemiði yok ki dilin
Kýrýlsýn beli!..

Üst-baþ, para-pul
Hepsi yalan
Dürüstlüktür akýlda kalan...

Olur da bir an
Kirpiðinin ucunda görürsem bir damla yaþ
Ýnan eðilerek düþer yere bu baþ
Ne þan kalýr, ne þöhret
Kul olur, köle olur bu can sana...

Gözümde ýþýk, dudaðýmda tebessüm
Sanma ki, sensiz bu hayat yürür
Þarkýlar söylenir
Kadehler kýrýlýr
Gamzelerimde kuþlar yuvalanýr
Yokluðunda can cananla eðlenir...

Hayýr!..

Sen olmazsan yanýmda
Ne sazým olur, ne sözüm
Ýçimde büyür sýzým
Sensiz her yer hüzün
Böyle bil a dostum!..

Görüyorsun;
Yaprak yaprak düþüyor takvimden gün
Kökler saðýrlaþýyor, çiçekler sararýyor
Gün geçtikçe
Ve zaman, zamaný kovaladýkça
Eskiyen dost penceresine siyah perde geriliyor...

Anlýyor musun,
Duyuyor musun beni dostum?
Siyah perde ne demek?
Sensizliðin diðer adý
O da ölüm...

Gitme benden
Öksüz kalmasýn sýrrým!..
Dost dostun aynasýdýr
Ayna sýrrýn çýkmayan ruhudur...

Ankara/ 7 Eylül 2014

Rukiye Çelik