O hep bana can dostum der. Ben de kýzýnca ona çýksýn canýn derim. O bana þýmarýr. Ben de ona küçük bir tebessümle gülümserim. Beni bana anlat dediðinde. Hep beni sanat yönümle eleþtirir. Bilmez misin ey þemsiye, keramet gökyüzünde. Sana bazen serzeniþlerim bazen hüzünlerim bazen de sevinçlerim olur. Ama o hep þemsiyesini koluna takýp yanýmda olur.

Bazen dostsuz kaldýðýmýzý ifade ediyoruz. Görüþmesek bile dolaylý da olsa, aþtýðýn þemsiye gölgem oluyor. Siyah beyaz bir puantiye yaðmurla getirdiði küçük þemsiye. Sen gülümsemeye devam et. Gülümsemeye de devam ediyorum. Biliyorum ki sen bir bardak su içinde berrak, duru, küçük, yaramaz bir þemsiyesin. Aman aman dikkat can dost! Rüzgâra kapýlma sakýn, ters dönmesin þemsiyen elinde kalýr sonra sapý.

Ýkinci el þemsiyeler bize uymaz. Rüzgârda kýrdýðýn þemsiyelere de yer yok. Sanma ki sadece yaðmurda açýlýr. Güneþ tepeme geçmesin diye gölge ettiðin zamanlarda çok. Ýþte can dost dedin mi, can dost! Öyle can dostlar var ki, cana can katar. Yeri gelir kýskanýlýr yeri gelir kýzýlýr. Bu can dostlar arasýnda isimler saymak gerekirse öyle sýnýrlýdýrlar ki. Bir elin parmaklarýný geçmezler. Bir elin avuç içi ayasý kadar koruyucu bir þemsiye.

Can dostum hayatýna can katan bir oyunu oynar. Sergiler selam verir ve bitirir. Oyunun adý can sýkýntýsý.

Bir gün can dost bir þeye kýzdýðýnda sorar:
Sen sýkýldýn mý, ne yaparsýn?
Sýkýldým mý oyunu bitiririm.
Der can dost can dostuna.

Hakikaten can dostum iniþleri ve çýkýþlarýyla beni öyle þaþýrtýr ki. Bazen yüzüne baktýðýmda onu tanýyamadýðýmýn farkýna varýrým. Sanki beni itiyormuþ gibi gelir. Oysa benim yerim onda dondurmanýn soðuk tadýnda gibidir. Külahýný ýsýrdýðým dondurma kabýnýn çýtýrtýsý sözlerimin vurgusunda gizlidir.

Onu iyi tanýyorum. Can dostumun iç sesi þöyle diyor: Gün gelip bana deðer vermez olduðunda senin yanýnda yer alýp kendime karþý çýkacaðým…

Yaðmurlu ya da sýcak bir hava fark etmiyor onun için. O renkli þemsiyeleri seviyor. Gün ýþýðýna baktýðýnda bir güvercinin güneþleniþinde. Yüzüne aldýðý tebessümde bana gel deyiþinde. Ya da bir martýnýn tepemizde uçuþunu sesindeki ahenginde yakalayýþý beni öyle þaþýrtýr ki. Ve yaþadýðý gecenin sonu sabaha uyanýþlarý. Akþamki insaný götürüp yerine yaþama neþeyle bakan bir kadýnýn geliþiyle olur. Bir bakmýþsýn çocuk bir bakmýþsýn olgun bir bakmýþsýn kadýn. Yaðmurda yürürken açtýðý renkli þemsiyenin altýnda yürürken endamýnda bir Ýstanbul hanýmefendisi. Ani bir çýkýþla þemsiyesini kapatan yaramaz bir çocuk.

Baktýðýnda ikisi arasýnda duygularýnýn hüzün mü sevinç mi olduðunu anlayamadýðým can dostum. Uykumdan uyandýrdýðýnda þaþkýnlýðým. Rüyada olduðumu zannetmem. Onun gülüþündeki gülüþüne gülüþ katmam. Ýki can dostun hüzünlerini unutmasýna sebeptir. Yargýlar hiç umrunda deðildir can dostumun. O aný yaþar. Önce kapalýyken herkese uyum saðlamaya çalýþýrdý. Þimdi artýk kendiyle yeniden tanýþtý ve kendiyle barýþmayý baþardý. Kapalý kapýlarýný açtý ve kendini dostlarýnýn sevecen kollarýna býraktý.

Tokyolarýný giymiþ can dostum. Kumsalda þemsiyesi, þezlongu, havlusu, kýyýsý. Can dostu yüzüyor. Elinde denizden çýkmýþ üzerine geliyor ve silkiyor. Can dost þemsiyesini denize doðru tutuyor. Nasýl bir þemsiyedir? Sihir midir keramet mi? Gök kubbenin altýnda herkesin hayalindeki can dostu duþa giriyor. Yýkanýyor, arýnýyor. Geriye savurduðu saçlarýndan bir tutam yosun kokusu kalýyor. Hadi be þemsiye! Þimdi git iþine.