Ýlk ayý geride býraktým. Andýrýn dönüþü, Münir'e uðradým. Öðrencilerimin eksik kitaplarýnýn sipariþini verdim. Münir çaya davet etti beni.
Annesi, Kýymet Hanýmla tanýþtým. Güleç yüzlü, etine dolgun. Dereden yana, küçük, cennet gibi bir evleri var. Bir de güllü, çiçekli bahçe… Kýzýl, turuncu, mavi... Giriþte yüklü bir ayva aðacý.Münir'ün babasý, öðretmen emeklisi, Sait Efendi. Yýllar önceden býrakmýþ annesini. Nur topu gibi iki de oðlan… Sebebi bilinmez. Ben gibi birine de aha demeye denmez ki...
Münir, hüzünlü, akýllý… Abisi, Ýstanbul'a atmýþ kapaðý. Gidiþ o gidiþ, bir daha gelmemiþ… Münir’se geçim derdinde. ''Birkaç takýntýsý varmýþ, verse öðretmen olacakmýþ...'' Annesi, tam bir Yýlmaz Güney hayraný. Beni Y. Güney’e benzetir, çok deðer verirdi.
-Kürt oðluuum kahve mi, çay mý?
-Kahve Kýymet anne...
Bir þey vardý o seste, özlemini çektiðim bir þey. Sevgi, þefkat, yakýnlýk... Sofrasýný, sýcaklýðýný paylaþtýðým, daðýn kahrýný, yükünü, bir nebzede olsa unuttuðum, biricik sýðýnaðým oldu Kýymet.
-Haftaya ziyafetim var, dedi Münir. Gelirsen sevinirim.
-Nasýl, özel bir gün mü?
-Hiç öylesine... Sevdiðim arkadaþlarla...
-Olur, gelmeye çalýþýrým…
Hafta sonu Münirlere indim. Bahçede oturduk. Orman Þefi Adnan Bey, Karakol komutaný Ayhan Bey, Ortaokul öðretmenlerinden Turan, Vahap, Sait ve bizim Veli Hoca'dan oluþan küçük bir grubuz.
Turan zayýf, ince... Çok da geveze. Vahap, küçük, aðýr baþlý. Esmer Sait'in, cam-kemik hastasý bir oðlu var. Týp dilindeki adý osteogenesis imperfecta... Her gün bir yeri kýrýlýrmýþ. Sait, ''Yoruldum, bittim'' der gibi baþýný avuçlar düþünürdü.
Orman Þefi Antakyalý, Arap. Yirmi dördünde. Þivesi hoþ. Kesik kesik mesajlar geçiyor telsizi. (Bana tahinle saçýný parlatan, diðer solcu gruplarla tartýþýrken sözcülüðümüzü yapan Hataylý Metin'i anýmsattý.) Çok deðil, iki ay önceye kadar, yeni mezun, sýradan bir mühendismiþ. Ne zaman ki þefi, iki kamyon odunu iç etmiþ, bizimkisi jet hýzýyla þef oluvermiþ.
-Bizim burada þeflerin ömrü bir seneyi geçmez, dedi Münir.
Gülecektik ki Orman Þefi Adnan, alýnmýþ gibi telsizini kapattý.
Gri tiþörtünden beyaz filtreli bir Maltepe çýkardý. Sigara içiþi hoþ. Uzun, esmer parmaklarýna pek yakýþýyor… Öyle bir çekiyor ki...
Karakol komutaný da geldi. Atletik, yakýþýklý... Geri geri çekildi, kireçli, erik aðacýna sandalyesini dayayýp oturdu. Ayaðýnda postal, sýrtýnda üniforma, gözünde kara bir gözlük.
-Gökahmetli'ye gitmiþtim. Yeni geldim. Bir hýrsýzlýk vakasý...
Kýymet Anne içeri girmeden önce ayrý ayrý sordu:
-Þekerli mi, þekersiz mi?-
Burcu burcu kokan, nefis bir kahve. Kokusu havada asýlý kaldý.
Beyaz bir pikapla Münir'in kitapçýsý geldi. Mersin’in tahtacýlarýndanmýþ. Kitap alacaðý yokken, klasiklerden bir dizi sipariþ verdi Turan. Ýçimde Turan'ýn Alevi olabileceðine dair bir þüphe... Sorsam mý, sormasam mý diye tereddüt ederken, kendisi söyledi.
-Ben de Aleviyim.
Kitapçý gülümsedi,
-Sana yüzde yirmi beþ indirim, dedi.
Orman Þefi Adnan Bey,
-Ben de Arap Alevi’siyim ama kitap almayacaðým, dedi.
Hep bir aðýzdan güldük.
Sonra,
-Ben de Aleviyim, dedim. Hem de Kürt Alevi’si.
Diyarbakýrlý Sait’in gözleri ýþýdý.
-Gerçekten mi?
-Evet ama asimile olmuþ, kötü bir Kürt’üm.
-Maalesef, Maraþ biraz öyle...
Komutan,
-Vallahi azýnlýkta kaldýk, dedi.
Daha çok güldük.
Münir:
-Eh, unutmayalým, sürgün yeri burasý…
Turan:
-Sürgünün böylesine can kurban!
-O senin için, kasabada çalýþanlar için geçerli, gel onu bir de bana sor, dedim...
-Doðru, dedi Veli, içini çekerek.
Orman Þefiyle yakýnlaþtýk. Yan yana oturduðumuzdan daha çok konuþma imkaný bulduk.
-Hocam beklerim...
-Tamam…
Kapýda Ormancý Ahmet belirdi. Þefinin kulaðýna eðilip bir þeyler söyledi. Söyler söylemez de kalkmasý bir oldu Adnan Beyin.
-Arkadaþlar bana müsaade. Bössek'te yangýn çýkmýþ. Telsizimin kapalý olmasýndan yetiþememiþler bana. Görüþmek üzere, deyip çýktý.
Kýymet Anne,
-Oðluuuum yemek hazýr, dediyse de duymadý.
Sonra da ekledi,
-Veli oðlum, masayý çekmeme yardým eder misin?
Ýçli köfte, dolma, sarma, salata ve ayran... Masa bir güzel donandý. Komutan, gözlüðünü dürdü, anahtarlýðýndan çýkardýðý o sinir bozucu þakýrtýya son verip köftenin birini yuvarlarken,
-Eline saðlýk, güzel olmuþ, deyip çekildi.
Sonra da ekledi.
-Köyde çok kaçýrmýþým. Yoksa kabak çiçeði dolmasýna bayýlýrým. Haydi size afiyet olsun, deyip kalktý.
Münir:
-Saðcý mý, solcu mu ne olduðu bellisiz.
-Çok soðuk ama...
Beni onaylarcasýna,
-Biraz da kibirli, dedi Turan.
Vahap, dudak bükmekle yetindi.
Münir itiraz etti.
-Hiç de deðil, çocuk gibi.
Dördüncü yýl. Martýn ortalarý. Bir hafta sonu eþimle birlikte önce Ormancý Ahmet’e sonra da Kýymet Anne'ye uðradýk. Ona yük olmayalým diye kasaptan birkaç kilo et aldým. Kýymet Anne, o güleç yüzüyle yere göðe sýðdýrmadý bizi. Bizimkisini kýskançlýk krizleri tuttu yine. Surat bir karýþ.
-Sevmedim bu kadýný, gidelim!
-Aklýný mý yedin, bu akþam vakti nereye gidebiliriz ki...
Eþimin davranýþlarýna bir anlam veremeyen Kýymet Anne, güler yüzlü olmakla, ölçülü olmanýn sýkýntýsýný yaþadý. O gece vartayý savmýþtým ya, evliliðimi de ciddi ciddi sorgulamaya baþladým.
Sabahleyin Kýymet Anne, yumurtalý sucuk, zeytin, cevizli çemen ve kendi yaptýðý reçellerle nefis bir kahvaltý hazýrladý bize. Oturduðu yerden ''Yanmýþsýn'' diyen sessiz bir bakýþ fýrlattý bana.
Ayný yýl yurt dýþýna çýktým. Ýsviçre’de yedi yýl ilticacý kaldým. O koþullarda bile Kýymet Anneyi ihmal etmedim. Ona her yýl kendi ellerimle çizdiðim kartpostallar atardým. O ise bana, Yýlmaz Güneyin deðiþik pozlarýný gönderirdi. Gülümseyen, býyýklý kartlar.
Sekizinci yýl ülkeme döndüm. Mersin dönüþü Kýymet Anneye uðradým. ‘’Oðlum’’ deyip kollarýna aldý beni. Mutfaðýn kapýsýnda, özlemini çektiðim ayný tonla seslendi.
-Oðluuuum, Kürt oðlum, þekerli mi, þekersiz mi?
23. 01. 2014 / Zürich
Ali Rýza AKSIN
Kýrmýzý Fare 2.Cilt
NOT: Bu öykü, sürgüne gittiðim Andýrýn’da Kitapçý Münir’in Annesi Kýymet Korkmaz’ýn anýsýna yazýldý. Birkaç ay önce kaybettiðimiz Kýymet Anne, milliyetine, mezhebine bakmadan solcu öðretmenlere annelik yapmýþ, yüreði sevgi dolu bir insandý. Onu saygýyla anar, anýsý önünde eðilirim.