-Bir parçada diyor ki: “Oynatmaya az kaldý doktorum nerede?”
-Demek ki her tarafýný oynatýrken ihtiyacýn yoktu ama sýra kafaný oynatmaya gelince doktor aramaya baþladýn.
-Oynat kardeþim, kafaný da oynat! Korkma, bir þeycik olmaz; doktora moktora da ihtiyaç yok. Ama paran bolsa, koþþþ doktora!
**
Iþýklý panoda numarasý yanan hasta doktor odasýna giriyor, birkaç dakika durup çýkýyordu. Öyle ki bazýlarýnýn içeride kalma süresi sadece iki dakikaydý. Oturma yerleri o nedenle boþalýyordu. Yan yana dizili dört koltuktan en baþtaki boþalmýþtý. Ýki yaþlý bayanýn ortasýnda genç bir bayan oturuyordu. Eli yüzü düzgün, oldukça güzel bir kadýndý. Durmadan konuþuyordu ve söylediklerini ben de çok iyi duyuyordum.
-Teyzeciðim, senin neyin var?
-Geceleri uyuyamýyorum. Burayý tavsiye ettiler, geldim.
-Ýyi yapmýþsýn. Bu hastane senin derdine çare bulur. Baþkalarýný bilmem ama ben buradan çok memnunum. Defalarca geldim, gittim.
-Geçmiþ olsun. Senin derdine çare bulamadýlar mý da sýk sýk geliyorsun?
-Buluyorlar ama sonra gene hastalanýyorum. Benim iþler biraz karýþýk be teyzeciðim. Beni yýllar önce bir adam onunla evlenmeye razý olmadýðým için zorla kaçýrdý. Ailem geldi ve geri aldý. Birkaç ay sonra bu adamý sevdiðimi anladým, bu sefer ben ona kaçtým. Hemen nikah yaptý. Hastalandým, beni buraya getirip tedavi ettirdi. Biraz yattým. Þok uyguladýlar, düzeldim. Evime döndüm. Kocamdan iki tane çocuðum oldu. Þimdi biri üç diðeri beþ yaþýnda. Arada bir-iki kriz daha oldu ama onlar hafifti.
Diðer bayan dirseði ile bunu dürtüp:
-Yeter kýzým, hanýmefendiyi rahatsýz etme! Dedi.
-Dur anne, karýþma sen! Dertleþiyoruz.
-Estaðfurullah, rahatsýz filan olduðum yok!
-Sonra teyzeciðim, geçen gün gene kriz geldi. Çocuklarýmýn ikisini de balkondan aþaðý atmaya kalktým. Tam atacaðým sýrada benim adam yetiþip elimden aldý.
-Ýnsan yavrularýna kýyabilir mi kýzým?
-Neden kýyamasýn? Ben sadece onlarý deðil herkesi öldürebilirim. Hem de öldürürken gözümü bile kýrpmam. Sonra ben çocuklarýmý öldürerek onlara kötülük yapmýþ olmayacaðým ki… Onlarý cennete gönderecektim.
-Öyle deme! Ýyisi mi sen tedavini bir an önce ol da bu düþüncelerinden belki o zaman vazgeçersin.
-Belki… Bakalým doktor ne diyecek? Yatýrarak tedavi verecek mi? Hastanede boþ yatak yok diyorlar, ama belki bir þeyler yapabilirler.
Anlattýklarý gerçek miydi hayal ürünü müydü? Diye düþündüm, bir cevap bulamadým. Hasta bayanýn yüzündeki gülümseme hiç eksik olmuyordu. Öldürmekten bahsederken bile ayný gülümseme… Ciddi miydi yoksa þaka mý yapýyordu? Yanlarýndan ayrýlýp, hasta kabule doðru yürümeye baþladým. Sýrada sadece bir kiþi vardý ve ben oraya gidince o da iþlemini bitirmiþti. Görevliye kimliðimi verip muayene olmak istediðimi söyledim. Yüzüme bakmadan sordu:
-Randevunuz var mýydý?
-Ne randevusu, yok öyle bir þey.
-Muayene olabilmeniz için önceden randevu almanýz gerekiyor. Yoksa herhangi bir iþlem yapamýyoruz.
Söylenenlerden anladýðýma göre ben muayene olamayacaktým. Benim randevu alýndýðýndan haberim yoktu ki… Bu da yeni bir uygulama olmalýydý. Deminki kýz gibi baðýrýp çaðýrmak geçti içimden. Ben de burayý karýþtýrmalýydým. Masayý yumruklamak, camlarý kýrmak, kapýlarý tekmelemek istiyordum.
-Ben iyi deðilim, mutlaka bir doktora görünmeliyim.
-O zaman bir de acile gidip durumunuzu anlatýn, belki yardýmcý olurlar.
-Acil nerede?
-Kapýdan çýkýnca dümdüz gidin, ilk sapaktan sola dönünce göreceksiniz.
Acilin giriþ kapýsýna geldiðimde üç tane güvenlik elemaný önümü kesti. Tepeden týrnaða arama yaptýktan sonra içeri býraktýlar. Buradaki denetim daha sýkýydý. Kimliðimi çýkarýp bir bankonun arkasýnda hasta kabul iþlemlerini yapan görevlinin yanýna gittim. O bilgisayarla meþguldü. Benim varlýðýmdan haberdar deðilmiþ gibi davranýyordu. Birkaç kere dikkat çekmek için öksürdüm. Gene ayný. Beklemeye baþladým. Bir ara bakar gibi oldu, kimliði vermek için hamle yaptým. Adam tekrar eski pozisyonunu aldý. Neden sonra kýzgýn bir yüz ifadesiyle bana baktý, elimdeki kimliði hýrsla çekip aldý ve kaydý gerçekleþtirdi.
-Karþýya oturup bekle. Ýsmin çaðýrýldýðýnda doktorun yanýna girersin, dedi.
Oturdum, bekliyorum. Sýkýldým oturmaktan, kalkýp dolaþýyorum. Doktor odalarý ve müþahede odalarý var. Kapýdaki güvenlikçiler sohbette. Ortalýkta doktora benzer biri görünmüyor.
Siren sesi duyunca çýkýþ kapýsýna doðru gittim, merak etmiþtim ne olduðunu. Bir cankurtaran park ediyordu. Park etme iþlemi tamamlanýnca cankurtaranýn içindekiler ve dört güvenlikçi cankurtaranýn arka kapýsýna koþtular. Kapý açýldý, içeriden orta yaþlarda güçlü kuvvetli bir adam indi. Adamýn etrafýný çevirdiler, kollarýna girip sürükleyerek acilin içine soktular. O sýrada beyaz önlüklü biri doktor odasýndan çýkýp;
-Müþahede odasýna götürün, baðlayýn. Dedi.
“Erkek Müþahede Odasý” yazan yere adamý zorla soktular. Muayene masasýna yatýrmak için hepsi birden üzerine çullandýlar. Kapý açýk olduðu için olanlarý görüyordum. Adamý yatýrdýktan sonra ellerini, belini ve ayaklarýný deri kemerlerle baðladýlar. Adam hem direniyor hem de:
-Bir sigara içeyim, ondan sonra baðlayýn. Tek bir sigara… N’olur güvenlikçi abim izin ver! Diyordu.
Baðlama iþlemi bittikten sonra kapýyý kapatýp oradan ayrýldýlar. Adamýn sesi hiç kesilmedi. Bazen bir ismi söyleyip “Abi bana yardým et. Söz, kendim gelip yatacaðým.” Diyor, bazen de bir türkü söylüyordu.
Adýmýn seslendiðini duyunca muayene odasýna girdim. Doktor beni güler yüzle karþýladý. Önündeki bilgisayardan benimle ilgili kayýtlarý okuyup birkaç soru sordu ve ben de anlattým. Ayrýca yatarak tedavi olmak istediðimi söyledim. Doktor:
-Seni yatýrmak isterim, ama burada hiç boþ yatak yok. Hastanemizde hem bayan hem de erkek hastalara hizmet verildiðinden yatak konusunda sýkýntý yaþýyoruz. Ancak sadece erkek hastalara hizmet veren bir hastane var. Buradaki kayýtlara göre orada boþ yatak görünüyor. Ýstersen seni oraya gönderelim. Oraya gidebilir misin? Buraya biraz uzak da…
-Gitmek isterim fakat verecek yol param yok.
-Öyleyse þöyle yapalým: Yarýn o hastaneye gidecek bir aracýmýz var, seni onunla gönderelim. Ben bugün senin evraklarýný hazýrlarým. Yarýn erkenden gel, buradan evraklarýný almayý da sakýn unutma.
Teþekkür edip odadan çýktým. Hastanenin bahçesini hýzla geçmeye çalýþýyorken birinin seslendiðini duydum. Baþýmý yan tarafa çevirip baktýðýmda tel örgülerle çevrili bir yer gördüm. Burasý baþkalarý için tehlikeli olabilecek hastalarýn kaldýðý bölüm. Kapýnýn demir parmaklýklarýndan iki elini çýkarmýþ kafasýný da sokmaya çalýþan ama baþaramayan bir hasta bana bir þeyler anlatýyordu. Elimle selam verdim; sevindi. Gülümseyerek iki elini birden salladý. Yanýna yaklaþýnca bir þarký söylemeye baþladý. Ne dediðini tam olarak anlayamýyordum. Sadece anladýklarým birkaç kelimeydi: “Zalim bir sevgili gönlümü etti viran, sen de çöz artýk þu kelepçeleri ey gardiyan!” Daha önce böyle bir þarký duymamýþtým; kendi uydurmuþ olmalý. Tekrar el sallayarak yanýndan ayrýldým, kýsa bir süre de olsa onu dinlediðim için mutlu olmuþtu. Bakýþlarý böyle diyordu…
Çok sevinçliydim. Sevincimi gölgeleyen bir þey de vardý o sýrada: Bu durumu anacýðýma nasýl anlatacaktým?
Zor da olsa anlattým. Bana sarýlýp sarýlýp aðladý. O açlýða, yoksulluða, kýsacasý her þeye razýydý; yeter ki ben yanýnda kalaydým….
Ertesi gün hastanenin aracýyla daðlarý, ovalarý aþýp gür bir ormanýn içerisinde biraz ilerledikten sonra kale görünümlü bu hastane bozuntusuna geldim.
(Devam edecek...)