Yansýmalar, yalnýzlýða dairdir.
Aynalar hep duvarda var aslýnda,
Baktýðýmýzda, yüz yabancý deðil.
Ardýndaki sýr da, bir dolu insan.
Alkýþ tutsa da, içinde insan, hep yalnýzlýðýyla baþ baþa kalan.
Þarkýlar seni söylese de.
Diyor ki: “Gözlerin doðuyor gecelerime.”
Hadi! Anlat bakalým yalnýz mýsýn?
Deðilsin iþte!
Gözlerin hayalimin için de.

Eski bir anýdan kalan, yýkýlmýþ taþ bir duvar var þimdi. Yaþadýðý tüm zorluklara raðmen, hala ayakta. Neler görmüþtü neler. Sen, büyürken üstünde yürüdüðünde, ilk aþkýnýn adýný yazdýðýnda, nasýl da ayakta izliyordu seni. Þimdi kalkmýþ da görmezden geliyorsun, yýkýlmýþ düz duvarý. Merak ettiði bir þey vardý duvarýn, her haliyle saydamdý. Biriktirmiþti dibinde, yosundan minik bitkileri. Arasýndan güneþ ýþýðýnýn sýzdýðý, küçük bir delikten, minik bir papatya baþ vermiþti. Düþündü duvar ve hayat dedi: “Ýyi ki ölümle aramdasýn.”

Yaz dedin, yazdým yalnýzlýðým,
Ýçimi kanatan kýrýlganlýðým, sözlerinde.
Ama silgisi yok dil yarasýnýn.
Git dedin, gittim, içimde yalnýzlýðým,
Yine de kaldým yüreðinde.
Aðlamak istemiyorum, seçtim,
Ve bilinmeze gidiyorum.
Dönersem, beklemediðini göreceðim.
Ne kadar olur deme, bilemem.
Yazýlan kaderde belki ölüm belki hayat.
Seç desen, ölümsüz kal derim.
Baþarabilirsen içimde yalnýzlýðým.