Adanmýþ sözler söylemek bu kadar zor mudur?
Ve haykýrmak bu kadar ürkütür mü insaný?

Bir boþluk taþýyorum
Her gün belimi biraz daha büken.
Yalnýzlýk hallerinden geçerken
Kendimi dinliyorum.
Ama bir türlü dinletemiyorum kendime.
Çareler bu kadar yakýn olmamýþtý uzun zamandýr.
Ama bu kadar uzak durmamýþtým hiç.
Her gün ayný bahanelerle kendimi avutmak,
Artýk kandýrmýyor, kanatýyor yüreðimi.

Mesafeler uzuyor ben kaçtýkça uzaklýktan.
Kendi altýmda eziliyorum.
Deniz suyuyla susuzluðumu gidermek kandýrmýyor beni.
Her an yeniden susuyorum.
Vicdanýmýn her haykýrýþýnda
Ben her daim susuyorum.

Gerçek bir korku duymak istiyorum,
Taþýdýðým bütün sahtelerini silsin diye
Ve yaklaþtýrsýn diye korkulmasý gerekene.

Mesafeler bitmesin çok da önemli deðil zaten.
Ben durmak deðil yürümek istiyorum.
Usanmýþlýðým olsun böyle olmasýn.
Böyle bomboþ kalmasýn içim.
Biraz hayat dursun.
Akmasýn çevremde ýþýklar, yollar ve insanlar,
Ben biraz yürümek istiyorum.

Bir canavar taþýyorum içimde,
Her günü yirmi dörde bölüp,
Her bölümü altmýþa ayýran
Sonra hepsini bir bir yutan.
Ve doysun artýk istiyorum.
Ben her yirmi dörtte birin içindeki altmýþýn her birini
Basamak yapýp çýkmak istiyorum.
Bu çýldýrtýcý duraðanlýktan.

Aðzýmýn içinde kývrýlmasýn dilim.
Yapýþsýn damaðýma.
Ve baþlasýn artýk,
Maðarada “Ýkinin Ýkincisine” aþikar olana.
Yaðmurlarýn ýslattýðý gibi
Þerha þerha yarýlmýþ topraðý,
Dindirsin istiyorum gözyaþlarým,
Ruhumdaki ýzdýraplarý.
Tazelenmek istiyorum
Ve anlamlandýrmak yeniden hayatý.
Bir ses çalýnýyor kulaðýma Kitap’tan:
“… kalpler ancak Allah’ý anmakla huzura kavuþur.”

Hadi kalbim yeniden
Yeniden yenilen…

Hüseyin Hilmi ARSLAN
2010