Bu gün, kendimi sorgularken, sen ve ben dediðim zaman, olmaz demeyi öðrendim. Ama gerçek ait olduðum, kader kadar varoluþumdur, yalnýzlýðýmýn içinde, ey hayat! Bendeki beni kapatýrken yargýlar, yargýç denen hayat, kapalý bir infaz. Ýçimdeki beni, benden eden, aþk.

Aþkýn hükmünü, aþka sorduðunda; yitirdiðin yerdedir derim. Sessizliðimin içinde bir seferdedir. Anlatsam bendeki sensizliðini, bilemezsin! Ne varsa, harap olmuþ kalptedir aþk. Aþkýn olduðu yerde, er ya da geç ayrýlýk varsa, fýsýltýlarý kalsa da canýmý yakar. Ýlk aþký unutamazsýn. Son aþk da hiç unutulmaz, ölürken bile yanýndadýr. Fýsýltýlar sana döndüðünde, gördüðü belki de aþk, ilk sevdiðine, seçtiðine inanmasýdýr.

Gençliðimde aradýðýmý yaþlýlýðýmda buldum, neylersin. Ya ben erken geldim dünyaya, ya sen geç kaldýn vuslata, neylersin… Kader. Var mý, uçabilen kalbin ötesine?

Bir kâðýt düþün ki, bir yüzü sana, öteki yüzü de sevgiliye dönük. Her yüzü, yahut bir baþkasýna. Kâðýdýn sana dönük yüzünü okuyabilirsin. Ama asýl, dosta ve sevgili tarafýna dönük olan yüzünü okumak marifettir. Ben, sende kendimi aramýþým. Ben, ben de seni kaybetmiþim. Neden daha fazlasýný arayayým? Tanýmsýz bir aþk, kime deme! Aþkýn en saf haline, aþkýn kendisine. Sevginin, dekorlara ihtiyacý yoktur

Ýki ayrý hayatýn, güneþe doðru dönüþü yoktu, sessiz kalmýþ bir sevdaya. Deli kaçýþýn içinde uzattýðým ellerim ise sadece, özünde, hayatýn kader çizgisiyle, bir izdüþümün içindeki bir hayalde hapsolmuþtu.