Semtin en güzel sokaðý ,meleðin oturduðu ve daha önce hiç gitmediðim o sokaktý.Hiç gidilmemiþ bi sokak nasýl en güzel olabilir ki insan için.Olur iþte.Belirli saatler geçer buralardan ve ben o saatleri zihnime kazýmýþ yolunu gözlerim.Köþeden dönüþünü gördüðüm anda sanki zaman daha hýzlý akmaya baþlar.Hiç bitmesin istediðim o dakikalar nedense çok daha hýzlý akar.Belki de o adýmlarýný hýzlandýrýyodur.O kadarýný bilemem tabi.
Sabah sekiz buçuk ,ben yine kapýda.Gözlerim bakkala bakar gibi ama niyet baþka.Onu bekliyorum,onu gözlüyorum.Bi saniye bile boþa geçsin istemiyorum.On beþ saniye yüzünü görmek için bu çaba.Nasýl bi umut bu.Tabi sonra bi dakika kadar da ardýndan bakmak var.O anlar da, hüzün mü desem sitem mi desem bilmiyorum ,bi duygu kaplýyor beni.Akþam geri dönüþ saatine kadar göremeyecek olmanýn verdiði bi üzüntü hakim üzerimde.Açýklayamýyorum kendime bu ruh halini.Ben bile anlayamýyoken, ona nasýl anlatayým.Umursamýyo beni sanki.Varlýðýmýn ya da yokluðumun pek önemi yok onun için.Yani ben öyle hissediyorum.Ne kadar da acizim , ve ne kadar da aþýk.Bi þeyler yapmak gerek.Bi þeyler.Her gün onu görmeyi umut etmekten daha büyük þeyler yapmak gerek.Konuþmak gerek,susmak gerek..Susmak daha mý çok gerek ne..Susuyorum tamam..