Yalansýz bir dünyada gözlerim seni gördü. Görüldüðü gibi masumiyetin þarkýlarýný yazmýyor senin için. Öyle bir sonsuz mevsimdeyim ki þimdi, sonsuza kadar kýþ. Güneþ ýþýrsa bile, yaðmur yaðsa da, yüreðimde yoksulluðun kalacak. Güneþ açar, yaðmur diner. Bu gece yine kaderimin içindeyim, acýdan yorgun. Yürüdüler ýssýz bir yol, karanlýðýnda, ýssýz ve sessiz aðlýyor þu an gözlerim. Anlamsýz artýk geri dönmek. Artýk onlar bir vadide, bak yaþýyorlar yüreklerinde, çocuk seslerinin vadiden yükselen fýsýltýlarýnda. Ve artýk güneþ batýyor, geceme çið taneleri baharýmýn üzerinde, günün oyunlarýnda günü seçti. Aslýnda gecem kýþ giysisiyle yer deðiþti.

Belki de bir düþ gördüm, aðladýðým gündüz ve geceden. Gizleyerek içimdeki gizli mutluluðumu, günlerimi silahýmýn namlusuna dayamýþým. Saçlarým beyaz, tetik düþmüþ, zülüf üzerine. Gecenin ormanlarýnda, hangi ölümsüz göz, korkunç bir simetri çizecek yorgun zamana, yorgun bir güne bakarken gözlerim.

Ve solgun, kardan bir kefenle doðrulup mezarýndan, gitmek istediðin yere git yüreðimden. Gördüm ki her yer mezarlýk olmuþ. Mezar taþlarý var, çiçeklerin yerine. Ve sen, seçip seçip içinden, topraðýma ekmiþtin mor zambaklarý. Þimdi her gün þarký söylersin belki dilinde, dua edersin belki, kendi dilinde.