- Sen daha uyumadýn mý? Bak kýzacaðým ama. Hadi, doðru yataðýna gidiyorsun küçük haným.

- Tamam güzel annem. Gel iyi geceler öpücüðümü kondur yanaðýma da uykularýn en güzeli benim olsun. Ben seni üzer miyim hiç? Bak, uyuyorum. Hatta uyudum bile.

Sanki gerçekten de uykularýn en güzeli benim olacakmýþ gibi sevinçle yumdum gözlerimi. Sol yanýmda annem, sað yanýmda kardeþim. Uyuyamadým bir süre, saðýma soluma döndüm durdum. Sokak lambasýnýn aydýnlattýðý duvarda hayallerimi canlandýrmaya baþladým. Ama annem uyumadýðýmý anlarsa kýzardý, korktum. Göz ucuyla anneme baktým, uyumuþtu. Benim gibi iri gözleri vardý onun da. Sinirlendiðinde al al olan yanaklarý. Güldüðünde ise dünyanýn en güzel kadýný olurdu gözümde. Büyüdüðümde ona benzeyeceðimi düþündükçe heyecanlanýr, daha çabuk büyümek için sütlere sarýlýrdým. O halimi gördükçe mutlu olur, belirli belirsiz bir tebessüm yerleþirdi dudaklarýna. Onu öyle gördükçe ise daha çok heveslenirdim büyümek için. Günler böyle geçip giderdi.

Sonra usulca dönüp kardeþime baktým bir an. Sekiz yaþýndaydý henüz. Küçük ela gözleri, küçücük elleri ama kocaman bir yüreði vardý. Bir þey istediðinde yapýlmýyorsa, bütün evi ayaða kaldýrýr yine de istediðini yaptýrýrdý. Nasýl da güzel uyuyordu þimdi. Dönüp ufacýk bir öpücük kondurdum yanaðýna ve sokak lambasýnýn aydýnlattýðý duvarda hayallerimi canlandýrmaya devam ettim. Bu kez yýllar sonrasýnýn hayalini kurdum. Kendi bebeðim, annem, kardeþim, aðabeyim ve yengem… Mutlu bir aile tablosu çizdim son perdede ve yüzümde kocaman bir tebessümle kendimi uykunun kollarýna býraktým.

O gece rüyamda, iki yýl önce kaybettiðim babamý görüyorum. Ýkinci kattaki evimizin penceresinden el sallarken ben, o da denizin yanýndaki kocaman çýnar aðacýnýn altýndan bana el sallýyor. Denizin uðultusundan babamýn sesini duyamýyorum ama gel diye el salladýðýný görebiliyorum. Sonra kollarýný iki yana açýp beklemeye baþlýyor babam. Koþup sarýlabilsem, sarýlacak o da sýmsýký. Týpký Cuma günleri beni okuldan almaya geldiði zamanki gibi. Öyle mutlu, öyle heyecanlý, öyle sabýrsýz… Evde annemi aramaya baþlýyorum. Bulabilsem babama götüreceðim onu da. Bütün odalarý geziyorum ama evde kimseleri bulamýyorum. Koþmaya baþlýyorum

bu sefer. Heyecandan ayakkabýlarýmý bile giyemeden, üçer beþer iniyorum merdivenlerden. Kalbimin sesi yankýlanýyor duvarlarda. Uzadýkça yol, artýyoru korkularým. Babama sarýlamamaktan korkuyorum. Doya doya öpememekten. Önce sýmsýký sarýlmak istiyorum ona, sonra da kýzmak. Hayýr hayýr. Önce kýzýp, sonra sýmsýký sarýlmak. Küçük kýzýný neden býrakýp gitmiþ? Annemi neden bu kadar aðlatmýþ? Her þeyi öðrenmek istiyorum.

Nefes nefese varýyorum babamýn yanýna. Ayaklarýnýn dibine geldiðimde duruyorum bir an. Baþtan aþaðý süzüyorum. Ayakkabýlarý, pantolonu, gömleði… Týpký son gördüðümdeki gibi, hiç deðiþmemiþ. Küçük kýzýna sarýlabilmek için eðiliyor hafiften. Ve o an. Dünya duruyor benim için. Ne dalga sesi geliyor kulaðýma ne kuþlarýn cývýltýsý. Kocaman çýnar aðacýnýn dallarý üstümüzde, denizin uðultusu arkamýzda ve ben babamýn kucaðýnda, hiç olmadýðým kadar mutluyum. Unutuyorum her þeyi. Kokusunu öyle çok özlemiþim ki. Çenesinin altýna gömüp burnumu, biraz heyecan, biraz da merakla soruyorum:

-Artýk gitmeyeceksin deðil mi baba?

-…

-Cuma günleri beni okuldan almaya da gelmiyorsun. Küstün mü yoksa?

-…

-Yakýnda karne alacaðým, bari ona gel olur mu baba? Hem hediye de istemem. Geleceksin deðil mi?

-…

Babam usulca ayýrýyor kollarýný küçük bedenimden. Gideceðini anlýyorum. Bu kez ayaklarýna kapanýyorum. Donup kalýyor olduðu yerde. Hiç kýpýrtýsýz, gözleri gözlerimde.

-Gitme baba. Gitme, ne olur! Býrakma bizi. Baba, gitme!

Annemin geldiðini görüyorum uzaktan. Kalkýp ona doðru koþmaya baþlýyorum. Tam önünde duruyorum. Yaþlý gözlerimi dikip gözlerine, avaz avaz haykýrýyorum.

-Gönderme babamý anne. Ne olur gitmesin. Söz veriyorum, üzmeyeceðim artýk sizi. Gitme baba!

Bütün sahil boyu yankýlanýyor çýðlýklarým. Herkes, bütün tabiat duyuyor da sesimi, bir annem duymuyor. Cevap vermiyor bana. Neden benimle konuþmuyorlar anlam veremiyorum. Koca çýnar aðacý beni teselli etmek ister gibi savuruyor dallarýný rüzgârda. Denizin uðultusu kesiliyor sonra. Her þey, herkes susuyor. Bütün tabiat bizi dinliyor gibi. Ve ben son bir gayretle yapýþýyorum annemin eteklerine.

-Býrakma babamý anne, ne olur gitmesin babam. Hem bak üþüyorum ben. Hadi evimize gidelim artýk. Hadi baba! Hadi artýk.

Annem beni duymuyor. Usulca tutuyor babamýn ellerinden. Yanaðýma bir öpücük kondurup, uzaklaþmaya baþlýyorlar beraber. Koþuyorum arkalarýndan ama yetiþemiyorum. Ayaklarýma batan çakýl taþlarýna inat daha hýzlý koþuyorum ama nafile. Gözlerimde kocaman yaþlarla bakakalýyorum arkalarýndan. Bir adým daha atacakken, taþa takýlýp düþüyorum…

-Uyan! Uyansana! Anneme bir þey oldu! Ne olur uyan artýk!

Yataktan nasýl kalktýðýmý hatýrlamýyorum bile. Bu ses yengemin sesi. Demek ki rüyaymýþ, babam gelmemiþ diye düþünüyorum. Odadan koridora çýkana kadar geçen sürede bunlar geçiyor zihnimden. Annemi o halde gördüðümde beynimden vurulmuþa dönüyorum. Düþecek gibi oluyorum bir an. Sokak kapýsý açýk, tam önüne düþmüþ annem. Gözleri yarý açýk, benzi solgun. Kollarý iki yana açýlmýþ. Bir þeyler anlatmaya çalýþýyor ama yapamýyor gibi. Gözlerine bakýyorum. Ayaklarýnýn yanýna düþmüþ iki tane ekmeðe bakýyor öylece. Fýrýna gitmiþti diye söze giriyor yengem. Bize ekmek almak için. Kapýdan girer girmez yýðýldý kaldý anlamadým. Konuþamýyor bile yengem, korkudan ve þaþkýnlýktan iki kelimeyi bir araya getiremiyor. Kardeþime iliþiyor gözüm. Annemin sað elini minik avuçlarýnýn arasýna almýþ, bir þeyler mýrýldanýyor. Anneme bir þey olmasýn diye dua ediyor gibi…

Gece babamý görmek için koþarak indiðim merdivenlerden, bu kez annem için koþarak iniyorum. Yaðmurlu bir gün. Kimin olduðuna bile bakmadan giydiðim, bu yüzden yürümekte zorlandýðým boyumdan büyük terliklerle koþuyorum nereye gideceðimi bilmeden. Bütün akrabalarý topluyorum annemin baþýna, komþularý…

Ben eve dönene kadar annemi götürüyorlar hastaneye. Ambulans sesi yankýlanýyor bomboþ sokaklarda. Caným annem, daha hastaneye varamadan melek oluyor. Ve ben bunu, mutfaktaki kirli birkaç bardaðý yýkarken öðreniyorum. Boyum yetiþmediði için ayaklarýmýn altýna aldýðým tabureden izliyorum olanlarý. Dünya siliniyor bir anda gözümden. Aðlayamýyorum. Beyazlar içinde geliyor annem eve. Ve ben bu sahneyi biliyorum. Yaþamýþtým daha önce. O kefen denilen beyaz elbiseyi giyen bir daha gülemiyor biliyorum. Konuþamýyor. Yine uyumadýn mý sen diye söylenemiyor. Sarýlamýyor bir daha kimseye. Babamdan biliyorum. Kardeþimi arýyor o kalabalýkta gözlerim. Henüz sekiz yaþýnda kardeþim, ölmek ne demek bilmiyor ki! Oyun oynuyoruz sanýyor. Evet, aslýnda onlar bizimle saklambaç oynuyorlar. Önce babam, þimdi de annem saklandý. Zamaný geldiðinde biz de onlarla ayný yere saklanacaðýz ve bu oyun bitecek. Bir daha ayrýlmayacaðýz. Buna inanýyor kardeþim, öyle inandýrýyorum onu.

O gece, odamýzda son kez kalýyor annem. Küçük bir oda. Ama bu gece kalabalýk. Giriþte solda annem ve kardeþimle beraber uyuduðumuz,kenarlarý dantel iþlemeli pikeyle kaplý yatak. Yerde annemin çeyizinden kalma bordo renkli bir halý ve babamýn kendi elleriyle ceviz aðacýndan yaptýðý gardrop. Yataðýn sol yanýnda denize açýlan bir pencere ve tam karþýsýnda sokak lambasýnýn aydýnlattýðý duvarým. Her gece beraber uyuduðumuz yatakta bu gece annem tek baþýna. Bu kez beyazlar içinde. Sabah olduðunda yeni yataðýna götürecekler onu. Babamýn yaný baþýnda uyuyacak yine.

Aðabeyime bakýyorum. Düþünceli. Tam ayak ucuna oturmuþ annemin. Uykusuzluktan çökmüþ koyu kahve rengi gözleri bordo renki halýda takýlý kalmýþ. Dar, küçük omuzlarý çökmüþ. Bir ak daha düþürmüþ hayat saçlarýna. Babam öldüðünde düþmüþtü ilk ak,hayalini kurduðu öðretmenliði de babamla beraber koyarken o soðuk topraðýn altýna. O gün hayatýn acýmasýz yüzünü görmüþtü. Öðretmenlik hayallerini kendi çocuklarýna saklayýp, çalýþma hayatýna atýlmýþtý. Bir kadýn sevmiþti sonra. Simsiyah gözleri, pamuk gibi elleri olan. Evlendiler, yengem oldu o pamuk elli kadýn. Hep beraber ayný evi paylaþan, mutlu bir aile olmuþtuk. Sonra ailemize yeni bir bireyin katýlacaðýný öðrenip, isim koyma yarýþýnda yarýþýrken kardeþimle, son noktayý annem koymuþtu. “Onun adý Kerim olacak.” Ama hayat buna izin vermedi. Doðumuna birkaç ay kalan, daha doðmadan ismini koyduðu torununu kucaðýna bir

defa alamadan, babamýn yanýna gitti. Evliliðinin belki de en güzel döneminde ikinci aký böyle düþürdü aðabeyimin saçlarýna hayat. Ýtiraz hakký yoktu, hiç olmadý…

-Bize sen mi bakacaksýn bundan sonra?

Birden irkiliyor aðabeyim. Anlayamýyor ne olduðunu. Soruyu soran kardeþim. Tekrarlýyor.

-Bize sen mi bakacaksýn bundan sonra?

Güçlükle doðruluyor aðabeyim oturduðu yerden. Kardeþimin yanýna gidip kucaðýna alýyor onu. Bir eli saçlarýný okþarken, diðer eliye elini tutuyor. Gözleri gözlerinde, tane tane konuþuyor ses tonuna dikkat ederek.

-Ýstemez misin? Yeni bir ev tutarýz. Daha güzel bir yerde. Beraber seçeriz hatta. Beraber taþýrýz eþyalarýmýzý. Evimizi beraber boyarýz. Bundan sonra hep beraberiz. Daha yolumuz çok uzun.

-…

Oturduðum yerden izliyorum olanlarý. Sahiden böyle mi olacak, yoksa üzülmeyelim diye yalan mý söylüyor anlayamýyorum.

Ertesi gün, babamýn cenazesinden yarým yamalak hatýrladýðým kalabalýk omuzlar üzerinde, babamýn yanýna götürüyorlar annemi. Karþýlýklý aðaçlarýn sýralandýðý kývrýmlý yollardan ilerlerken, sýmsýký tutuyorum kardeþimin ellerinden. Gözgöze gelmemeye dikkat ederek yürüyorum. Çünkü biliyorum ki görürsem dayanamam. Boðulurum ela gözlerinin denizlerinde. Üzülür, dayanamam.

Ne güzel de yaðmur yaðýyor. Annemi koymak için çukur kazmýþlar babamýn yanýna. Ýçine doluyor yaðmur damlalarý. Tabiat da aðlýyor annemin gidiþine. Herkes gibi…

Ve dualardan sonra usulca koyuyorlar yeni yataðýna annemi. Ýþte o an kardeþimin çýðlýklarý yankýlanýyor mezarlýk boyunca.

-Durun! Toprak atmayýn. Annem nefes alamaz orda!

Neye uðradýðýný þaþýrýyor kalabalýk. Ýþte bu sefer tutamýyorum kendimi. Yaðan yaðmurlara karýþýyor gözyaþlarým. Yine aðabeyim tutuyor ellerimizden. Sýmsýký sarýlýyor önce, sonra kardeþimi sakinleþtiriyoruz beraber. Sonra da dua ediyoruz annem ve babam için.

En son biz çýkýyoruz mezarlýktan. Bu veda aný hiç de kolay deðil. Ýki gün önce nefesinin sýcaklýðýný saçlarýmda hissettiðim annem, soðuk topraðýn altýnda artýk. Saðlý sollu aðaçlarýn dizildiði kývrýmlý yoldan evimize dönerken, arkama bakýyorum adým baþýnda. Annem belki bizimle geliyordur diye. Göremedikçe daha bir inatla bakýyorum. Yine yok. Eve geldiðimizde, tam yolun baþýnda duruyorum bir an. Sonra var gücümle, koþarak çýkýyorum merdivenlerden. Her gece beraber uyuduðumuz odanýn penceresine koþuyorum. Rüyamda babamýn annemi alýp götürdüðü o çýnar aðacýnýn dibine bakýyorum öylece. Yoklar. O çok sevdiðim sahil kenarýndan nefret ediyorum o an. Yüzyýllýk çýnar aðacý çirkinleþiyor gittikçe. Bu odayý da sevmiyorum artýk annemle beraber uyumayacaðýz ki. Annem yok artýk. Kardeþim var, aðabeyim var, yengem var. Annem, babam yok. Onlar beraberler… Ama bizden uzakta…

Yeni bir hayata baþlýyoruz aðabeyimle. Küçük, þirin bir ilçeye Ayvacýk’a yerleþiyoruz. Mavisi ve yeþili bol buranýn. Sýkýldýkça sahili geziyorum boydan boya. Küçük balýkçý tekneleri var. Küçük ama þirin. Okula baþlýyorum orda. Öðretmenlerim çok seviyor beni. Baþarýlý olduðumu söylüyorlar. Her türlü aktiviteye katýlýyorum okulda. Ama en sevdiðim yazý yazmak. Yazýyorum sürekli… Kardeþim de okula baþladý bu arada. Asi bir yapýsý olduðunu söylüyor öðretmenleri. Ama umurumda bile deðil kimin ne dediði. O benim her þeyim.

Annemin babamýn yanýna gidiyorum fýrsat buldukça. Dertleþiyorum onlarla. Biliyorum duyuyorlar beni.yine onlarýn yanýndayým bugün.

-Annem. Bak ben geldim. Aðlamýyorum artýk. Þükretmeyi, vefayý, hoþgörüyü öðreniyorum büyüdükçe. Bir aðabeyin nasýl babalýk yapabileceðini, bir yengenin nasýl anne sevgisi verebileceðini. O dar, kývrýmlý yollardan eve dönerken, kapýyý açan birinin sýcaklýðýný. Öz anne babalarýn evlatlarýna sýrtýný döndüðü bir zamanda, bana sizi aratmayan o vefalý yüreklere çok þey borçluyum anne. Büyüdüm bak koca kýz oldum. Hala çok özlüyorum sizi. Biliyorum ordan izliyorsunuz bizi. Dua edin bize olur mu anne? Çok özledim sizi…

Bir el hissediyorum omzumda. Ýrkiliyorum. Kafamý çevirdiðimde aðabeyimin o koyu kahverengi gözlerini görüyorum. Tebessüm ediyor bana. Ben de gülümsüyorum gözlerimde yaþlarla. Usulca uzatýp ellerini gözyaþlarýmý siliyor. Hayranlýkla izliyorum onu. Ýstem dýþý bir hareketli sarýlýyorum boynuna. Aðlamýyorum bu defa. Mutluyum. Biliyorum benim durumumda olan herkes benim kadar þanslý deðil.

-Hadi aðabey. Gidelim artýk. Yengemler merak eder bizi.

Kafam aðabeyim omzunda, kolkola çýkýyoruz mezarlýktan. Ve ikimiz de ayný þiiri mýrýldanýyoruz.

“ Ölüm, yaþamý öðretir bize; döverek sevmeyi öðreten hoyrat bir anne gibi… Sevgi doðurur ecelinden…”