Zamanýn evinde korkarak dolaþýr yalnýzlýk
Ve her an düþecekmiþ gibi sýkýca tutunur hayata
Ürkek ve tedirgindir yüreði
Ne meret þeydir o, iyi bilir yaþayan
Ýnin-cinin top attýðý odalarda,
Karanlýðýn nefesidir sadece duyulan
Bir de yalnýzlýðýn ayak sesi, akýlda kalan…

Susuzluktan ölmek gibi bir þeydir o
Eksi bakiye veren hesap misali düþündürür insaný
Arþýnlarken koridoru boydan boya
Arkandan uzanan bir el varmýþcasýna
Garip bir korku sarar içini
Soðuk terler dökersin
Odalara güneþ düþse bile
Kendini zindanda sanýr, üþürsün…

Senden baþka,
Bir sen daha yoktur hayatýn içinde
Ses olsun diye musluðu açarsýn
Su sesi, insan sesi fark etmez der geçersin
Pýnarýndan suyu boþluða akýtýrsýn
Gözlerinde bulut yaðmur yaðdý sanýr, sevinirsin!..

Ne kuþ cývýltýsý, ne bir öksürük sesi
Aðýzdaki sakýzýn patlayan balon sesi ürkütür seni
Geceyi tutuþturur yakarsýn
Yalnýzlýðýn gözlerinde büyüdükçe büyürsün
Sessizliðin içinde simsiyah olur ýþýðýn
Geceye hazýrlýktýr bu der, susarsýn…

Karanlýkta çýrýlçýplak olur düþlerin
Sabaha bilet almak için
Gecenin bir ucundan sýraya girer beklersin
Islak ve nemlidir yalnýzlýðýn zincirlenmiþ elleri
Umutlarýn allak-bullak olur, kývranýrsýn…

Tek baþýnalýklar boðar seni
Ölmek istersin beceremezsin
Fýrtýnalý hayatlar geçer kapýnýn önünden
Yeni günler eklenir yalnýzlýðýn ucuna
Bitimsizdir artýk zaman
Aklýnda kalan yalnýzlýk ve gölgen…

Rukiye Çelik