Ve sabah!.. Gün doðumu… Baþlangýçlarýn zamaný...
Öykümüz, bu sabah baþlýyor. Çünkü Emel bu sabah misafir odasýnda yalnýz uyandý. Hakký dün gece kapýyý çarparak –her zamanki gibi– gitmiþti.
Evliliklerinin ilk iki yýlý için muhteþem, diyebiliriz. Ama daha ikinci yýl bitmeden “tartýþma seanslarý” baþladý.
Dün gece de bunlardan biri –muhtemelen sonuncusu– yaþanmýþtý.
Tartýþmalar… Kavgalar… Her ikiside yorgun ve býkkýndý, artýk. Bitmesi, ikisini de mutlu ederdi. Ve kanepedeydi. Yalnýzdý… Bitmiþti…
Ýsteksizce kalktý. Üstü buruþ buruþtu. Banyoya gitti. Sular akmýyordu. Kesinitiler için su saklamadýðýný fark etti. Dolu tek bir kovasý bile yoktu.
Hakký’nýn buzdolabýna su doldurup koyduðu üç viski þiþesinden, “Hikmet Bey’in hediyesi” olaný aldý. Bu þiþeye özel bir önem verirdi, kel.
Yurt günlerinde yaptýðý gibi bir parça pamuðu ýslatýp gözlerini sildi. Kendini akýllý hissetti –yurt günlerinde olduðu gibi. Bütün þiþeyi baþýndan aþaðý boca etti. Soðuk suyun onu hayata itelediðini hissetti; ya da kendi kendini vaftiz etmiþti. Özgür bir kadýndý, artýk. Hayatý kucaklamak için giyindi ve sokaða çýktý.
Önce bakkala uðradý. Kapýcýlar gazeteli, ekmekli sepetleriyle servise çýkýyorlardý. Hepsinin (kadýnlar da dahil) onu süzdüklerini fark etti. Hoþuna gitti.
Bir paket sigara ile gazete aldý.
Cüzdanýna baktý. Kalan para karþýya geçmesine yeterdi. Ýnci’lere gitmeye karar vermiþti. Gitmeden önce telefon açmalýyým, diye düþündü. Evde olmayabilirler. Çocuklarýn okulu, Adnan’ýn da iþe gitmesi gerek.
Evdedir; ama telefon etmeden gitmek, yakýþýk almaz.
Kocasý ve üç oðluyla yaþayan Ýnci’nin, “kýþlam” dediði evini düþündü. Midesi burkuldu. Bakkalýn giriþindeki demirlere tutunarak öðürmeye baþladý. Kapýcýlar ona baktý. Hoþuna gitmedi.
Neyse son saframý da attým, dedi usulca. Espri yeteneði olmasýna sevindi. Denize inen caddenin üzerinde durup rýhtýmý, gemileri, martýlarý izledi. Bir ara Johnatan Livingston’u görür gibi oldu; ama tam seçemedi. Martýlarýn seslerinin buraya kadar gelmesine ve bunu daha önce hiç fark etmemiþ olmasýna þaþýrdý.
Bir an annesine gitmeyi düþündü; ama fazla arabesk bularak vazgeçti. Birileriyle konuþmaya gerçekten çok ihtiyacý vardý. Saðlam bir omuz bulup aðlamalýyým, diye düþündü. Ýçi dopdoluydu. Patlayacak hale geldim. Neden ve Nasýl bilmiyorum. Fazla uzatmaya gerek yoktu; Ýnci’ye gidecekti. Ýnci onu anlardý; en azýndan dinlerdi.
Ýskeleye doðru yürümeye baþladý. Güneþ sýrtýný yakýyordu. Uyuþan kaslarýnýn yeþerdiðini hissetti. Bahar geliyor Johnatan dedi.