Saðýr bir adam varmýþ,
Komþusu çok hastaymýþ.
O, komþunun evine
Gitmiþ ziyaretine.
Hasta gönlünü almak,
Biraz sevap kazanmak,
Tek amacý adamýn,
Emri böyle Ýslâm’ýn.
Kendi kendine demiþ:
“Aslýnda bu çok zor iþ…
Onu nasýl anlarým,
Duymaz benim kulaðým?
Hastanýn çenesine,
Dudaðýna, diline...
Bakar, dikkat ederim.
Ne söyler öðrenirim.
Zaten sorular belli.
Hastaya ne denir ki...
Nasýlsýn, iyi misin?
Ne yersin, ne içersin?
O da der: “Eh, iyiyim.
Su içer, çorba yerim.”
Söylerse doktorunu,
Ýyi hekim olduðunu,
Kendine anlatýrým.
Böylece anlaþýrým.
Gitmiþ hastanýn yanýna,
Oturmuþ karþýsýna:
— Nice oldun, nasýlsýn?
Ýþittim ki hastasýn...

Yataðýnda dönerek,
Demiþ ki inleyerek:
— Ah komþum, ölüyorum
Vallah geberiyorum!

Saðýr, anlamamýþ ya
Cevap vermiþ hastaya:
— Þükür elhamdülillâh.
Çok memnun oldum billâh.
Ne yersin, ne içersin
En çok neyi seversin?..

Hasta, çok öfkelenmiþ.
Sitemle þöyle demiþ:
— Zehirle, aðý yerim;
Zakkumu da severim!
Saðýr, hiç anlamamýþ.
Bir yemek adý sanmýþ:
— Afiyet olsun komþu,
Yemeklerin en hoþu!
Hasta kahrolmuþ ama
Anlatmak zor adama.
Acýyla kývranýrken,
Saðýr sormuþ yeniden:
— Doktorlardan gelen kim?
Ýnþallah iyi hekim...

Hasta demiþ: — Lâhavle...
Görülmemiþ hiç böyle!
Be adam belâ mýsýn?
Sen kimleri tanýrsýn?
Azrail’dir hekimim,
Defol buradan derim!..

Saðýr, demiþ ki: — Aman!
Üstüne yoktur uzman.
Dünyada adý belli,
O doktor tecrübeli...
Ayaðý uðurludur.
Onu gören kurtulur.
Demek iþin yolunda!
Fazla kaldým yanýnda.
Çok yordum komþum seni,
N’olur helâl et beni…

25/09/1998 – KAYSERÝ