Mutluluk Diyeti…


Sevgili Dostlar,
Genlerimden bana miras kalan sýrlarý, kabiliyetlerimi, bildiklerimi, öðrendiklerimi sizlerle paylaþma zamaný geldi. Sizlere yaþamýmdan kesitler sunacaðým. Hep birlikte kainatýn mucizelerine …tanýklýk edeceðiz ve bunun sonucunda hayatýmýzda büyük yer edinecek bir tiryakiliðimiz olacak; bedava mutluluk seçiciliði…

Bir saattir beyaz ekrana bakýp nereden baþlamam gerektiðini düþünüp duruyorum anlatmak istediðim binlerce þey var ve benim sizlerle paylaþacaklarým kainatta küçük bir zerre. Cünkü öðrenmenin sýnýrý yok. Uzun bir kararsýzlýk sürecinden sonra dün geceden baþlamaya karar verdim.

Binnur… Elinde bir tepsiyle odaya girip,
“Bu yýl kara hasret kaldýk. Biraz önce yaðmaya baþladý ama tutmaz, sabaha erir. Yine de þanslýyýz. Sýcak bir dost meclisinde, Amalia Rodrigues’in þahane sesi eþliðinde her tanenin bir semazen edasýyla döne döne toprakla buluþmasýný izlemek çok huzurlu.” dedi. Sesindeki ahenk öyle þiirseldi ki, kulakta normal bir cümle deðil de çok özel bir romandan küçük bir kesit okuyormuþ hissiyatý uyandýrýyordu. Bana dönüp,
“Biraz önce bu ambiansý ruhumuza çekelim dedin diye salep yaptým.” dedi. Mis gibi tarçýn kokusu bütün odayý kaplamýþtý. Zarif bir kývraklýkla salep fincanýný sehpaya býraktý. Tarçýn kokusu, adeta ruhumu alýp Güney Asya’nýn uçsuz bucaksýz egzotik doðasýna götürdü. Bir kez daha derin derin nefes aldým…

“Binnurrr! Tarçýn, insanlýk tarihinin en eski baharatlarýndan biri. M.Ö. 3000′de Çinliler tarafýndan kullanýlmaya baþlanmýþ biliyor musun? Bir dergide okumuþtum.”
Salebinden bir yudum aldý, gözlerini kapattý:
-Hakikaten çok güzel…
-Sadece lezzetli deðil Binnur’um, ayrýca Allah’ýn bize sunduðu mucizelerinden biri. Ýbn-i Sina’ya göre tarçýn, ýsýtýcýdýr. Vücuttaki bütün kötü etkileri çekip iyileþtirir. Çillere iyi gelir. Sirkeyle birlikte dudaklardaki uçuklara iyi gelir, yaralarý iyileþtirir. Tarçýn yaðýnýn felç üzerinde olaðanüstü olumlu etkisi vardýr. Baþtaki aðýrlýk hissini giderir, beyni rahatlatýr. Kronik nezleye karþý kullanýlýr, kulak aðrýsýný giderir. Katarakta ve bütün göz hastalýklarýna iyi gelir, gözdeki aðýr rutubeti giderir. Öksürüðe karþý yararlýdýr, Ýbn-i Þerîf de Yâdigâr adlý kitabýnda tarçýnýn týbbi kullanýmdan sýkça bahsetmiþtir.
Ben kendimden geçerek anlatmaya devam ederken Binnur’un yüzünde yine o muhteþem, biraz hayranlýk biraz þaþkýnlýk ifadesi içeren gülümsemesi vardý. Ben kendimi kaybedip anlatmaya baþlayýnca hep böyle bakardý bana.

Þehir geceye sarýlmýþ uyurken biz hala aylardýr görüþmemiþiz gibi hararetle sohbet ediyorduk. Dönüp cama vuran kar tanelerine baktým:
-Dilek tutalým mý?
Kýz çocuðu sevincine geçmiþ sesiyle, “Tutalým.” dedi ve tuttuk. Onu kar taneleri eþliðinde evine uðurlarken bir dilek de onun için tuttum.

En sevdiðim özelliklerimden biridir dilek tutmak. Bir çiçeði dikerken, büyümesini beklerken, çiçek açtýðýnda o güzelliðe bakarken… Koklarken… Ormaný seyrederken, denizin kokusunu içime çekerken… Sayýsýz durumda hep dilek diler, evrenin ruhuna üflerim…
Kýþ geceleri en sevdigimdir. Cocukluðumun o umarsýz haline bürünürüm. Burnuma sedir kokusu gelir. Sobanýn sýcaklýðýný yaný baþýmda gibi hissederim, yine o küçük kýz çocuðu olurum. Tam da bu hayalin ortasýnda kedimin zýplayýþý ile benim zamanýma döndüm. Ilgilenemediðim zamanlarda böyle yüreðimi aðzýma getirerek intikam alýrdý. geceye sabaha ilerlerken içimde kuvvetli bir yazma isteði oluþtu. Okuduðum bir kitapta þair “Ilhamýn en önemli ihtiyacý huzur ve sessizliktir.” diye yazmýþtý. Sanýrým haklý.
Etrafýma bakýndým ve yýllarca yaþadýðým yeri huzurlu kýlmak için akýllarý zorlayacak bir çaba sarf etiðimi fark ettim. Ve bu farkýndalýðý nasýl baþardýðýmý yazmaya karar verdim.

Aslýhan Tibet CEYLAN….