Latinler, “Tertium non datur” sözlerini sýklýkla yinelerler.
Türkçesi; “Üçüncü yol yoktur.”

Onlar, gelecekle ilgili bir karar alýp vermede zaman yitirmeyi sevmezler. Zira kararsýzlýk insana en deðerli kavramýmýz olan zamaný çabuk tüketmemizi saðlar.
*
-“Asýl siz tedavi olun,” dedi hemþire.
Derin bir soluk aldým. Refakatçi ve meraklý hastalarý daha fazla kendime seyirci yapmadým. Uzaklaþtým oradan. Odaya vardýðýmda,
“Hemþire mide koruyucu yaptý, doktoruma haber vermiþler, buraya geliyormuþ kýzým.”
Dediðinde içime su serpmiþti teyzem. Ona üzüntümü belli etmedim. Ama içim içime sýðmýyordu. O ukala ve sorumluluk duygusundan yoksun hemþireye bir ders vermem de gerekiyordu. Teyzemin rahatladýðýndan emin olur olmaz,
“ben biraz kafeteryaya gidip geleceðim teyzeciðim,” dedikten sonra doðru hastanenin yönetim bölümüne doðru gittim.
Baþhemþirenin toplantýda olduðunu, az sonra çýkacaðýný öðrenince onun odasýnda beklemeyi uygun buldum. Gerçekten de toplantý bana denilen sürede bitmiþti.
Kolunda þiþkin dosyalarla odasýna gelen baþhemþire beni görünce hafiften gülümseyip biraz da meraklý bakýþlarla, “merhaba” dedi.
Ona gülümseyip,”merhaba” dedim. Aslýnda içimde patlamaya hazýr bir atom bombasý var gibiydi. Nezaket gülüþleri ardýna öfkemi saklayýp konuþmaya doðaçlama yaparak baþladým.
-“Fazla vaktinizi almayacaðým. Ben cerrahi servisinde yatmakta olan bir hastanýzýn refakatçisiyim. Size gelmemin asýl nedenini az sonra açýklamak istiyorum. Beni dinlemek için vaktiniz var mý?” diye sordum.
Böylece onun dikkatini az sonra yapacaðým görüþmeye çekerek, az önceki yoðun görüþmelerden uzaklaþtýrmak istemiþtim.
O biraz merak, biraz da þaþýrmýþ beden diliyle baþýný sallayýp, “tabi buyurun sizi dinliyorum,” dedi.
-“Bizler þikâyet hakkýmýz olduðu kadar, teþekkür hakkýmýzý da kullanmalýyýz. Ben buraya ne kadar mükemmel bir tedavi ekibiniz olduðunu ve titizlikle çalýþtýklarý için memnuniyetimi bildirmek için geldim.”
Baþhemþire haným, koltuðuna sýrtýný dayadý. Rahatlamýþtý.
-“Ne mutlu bize,” dedikten sonra “Çay alýr mýydýnýz?” teklifinde bulundu.
-“Evet, lütfen”
Çaylarýmýzý içerken de hýzýmý kesmemiþtim.
-“Daha önce hastanenizi iki kez Saðlýk Bakanlýðýna þikâyet etmiþtim. Þikâyetimi dikkate alan müfettiþler beni arayýp, gerekli teftiþi yaptýklarýný ve hastaneye eksik týbbi cihazýn alýnacaðýný ilettiler. Gerçekten de o cihaz bir hafta sonra alýnmýþ olduðunu hastanenin baþhekimi beni bizzat arayarak söyledi.”
Baþhemþire tüm dikkatini bana vermiþti. Belli ki, anlattýðým konuya çok aþinaydý.
-“Bahsettiðiniz alet endoskopi sanýrým, þimdi o alete kavuþtuk. Uzun zamandýr istiyorduk.”
-“Ne güzel. Artýk hastalar baþka hastaneye gitmeyecekler.”
-“Evet. Size teþekkür ederim.”
-“Ne demek efendim. Görevimiz, sorumluluklarýmýzdýr. Tedavi ekibi alet olmayýnca nasýl baþarýlý çalýþabilir ki, öyle deðil mi?”
-“Elbette. Keþke herkes siz gibi duyarlý olsa…”
-“Sorun da iþte burada. Bizler þikâyet etmeyi seviyoruz, oysa teþekkür borçlarýmýz çok birikiyor. Yine bakanlýða bir doktorun çalýþmasýndan memnuniyet duyup teþekkür dilekçesi doldurdum. Dikkate almýþlar. Doktora da iletmiþler. Teþekkür belgesini alan doktor, bana ne dese beðenirsiniz?”
-“Ne dedi?”
-“Hanýmefendi, biz bu tür davranýþlara alýþýk deðiliz. Bakanlýktan böyle bir bildiri gelince çok þaþýrdým, ama çok mutlu oldum. “
Baþhemþire de bu anlattýðým olay karþýsýnda yüzü ýþýmýþtý. Konuyu daha fazla uzatmadým:
-“Þimdiki sýkýntým daha farklý. Ne teþekkür ne de þikâyet içermekte. Kýsacasý nasýl davranacaðýmý da bilemiyorum.”
-“Size nasýl yardýmcý olabilirim hanýmefendi? Konu neydi?”
-“Servisinizdeki sorumlu hemþire ile önce oda deðiþimi yüzünden epey bir tartýþtýk. Aslýnda günlerce uykusuzum, bende hatalý davranmýþ olabilirim. Hastamýzýn kan kusmasý ve aðrýlarýnýn þiddetlenmesi de beni endiþelendirmiþti. Sesimi yükselttim. Karþýlýklý acýttýk birbirimizi. Servis sorumlusunun kalbini kýrmýþ olduðumu düþünüyorum. Belki ben belki de o haklýydý. Nihayetinde iyi biri de olabilir. Daha fazla kýrgýnlýk yaþamama adýna ne yapmalýyým?”
Baþhemþire beklediðim empatiyi davranýþýyla gösterdi:
-“Hýmm, Oda deðiþimi konusunda bilgim vardý. O erkek hasta hastaneye acil yatan aðýr yanýk vakasýydý. Enfeksiyon olmamasý için o hastamýzý özel bir odaya almamýz gerekirdi. Ayrýca o hemþireyi özellikle cerrahi servisinde görevlendirdim. Disiplinli ve titizdir. “
-“Ah bunu bilemezdim!.. Üzüldüm þimdi de… O hemþirenin, tedavi ekibinin titiz, özentili çalýþmalarýný iki gündür rahatlýkla gözlemleyebiliyorum. Bende kendilerine teþekkür etmek isterim, ama bu saatten sonra beni anlayacaðýný hiç sanmýyorum. ”
-“Neden sanmýyorsunuz?”
-“Zira çok kötü tartýþtýk, beni bu saatten sonra hiç anlamaz ki…”
Egosundan arýnmýþ, alt kadrosu ile olumlu iliþkiler içinde olduðunu hissedilir biçimde yansýtýyordu: Öne doðru eðilerek uzlaþtýrýcý, müþfik bir ses tonuyla konuþtu:
-“Onunla konuþabilirim. Hatta buraya çaðýrýp sizinle uzlaþmasýný da saðlayabilirim. Üçümüzün birlikte çay içmesine ne dersiniz?”
Rahatlamýþtým.
-“Ýsterim tabi…”
Masasýnýn üzerindeki telefon ahizesini kaldýrýp, servisi aradý. Az sonra öfkeyle içeri gelen hemþire beni görünce;
-“Beni þikâyet etti deðil mi?” diye þefine soru yönelttiðinde burnundan soluyan boðalar gibiydi.
Baþhemþire gülümseyerek;
-“Hayýr, aksine teþekkür etti.”
Servis hemþiresi biraz þaþkýn,
-“Önce teþekkür, sonra þikâyet etmiþtir”
Baþhemþire bu kez yüksek sesle güldü:
-“Hayýr, bilemedin. Sizinle istemeden tartýþtýðýný anlatýp ve nasýl uzlaþabileceði konusunda bana danýþtý. Ayrýca çok üzgün olduðunu söyledi.”
Ýþte bu, dedim içimden. Ýnsana yakýþan en güzel gönül almaydý. Servis sorumlusu bir anda ne yapacaðýný þaþýrmýþtý. Gözleri nemlendi.
-“Hafta sonumun kötü geçeceðini düþünüyordum. Beni bu düþünceden kurtardýðýnýz için asýl ben size teþekkür etmeliyim. Sizi kýrdýðým için özür dilerim.” Dediðinde benim de gözlerim nemlenmiþti.
Sarýldýk birbirimize. Bende özür diledim tabi.
Sonra baþhemþireye dönüp;
-“Sizi asla unutmayacaðým. Ne güzel bir gönül ikramýnda bulundunuz bugün. Çok teþekkür ederim.” Dedikten sonra her ikisinden izin isteyip odadan çýktým. Dudaklarýmdan, “üçüncü yol mutlaka vardýr, burasý Türkiye,” sözleri dökülmüþtü.
Hastane koridorunu adýmlarken Yunus Emre’nin þiiri kulaklarýmdan gönlüme çaðlayan ýrmaklar gibiydi: Ne güzel aydýnlatýyordu Yunus’un dörtlükleri þimdi ki ruh halimi…

Yalan söyler görmeyen,
Haberi gören bilir,
Gerçek erin halini,
Yolda can veren bilir…

Tutma gönülde kini,
Hoþ tut gönül miskini,
Dünya ahiret ekini,
Ekip götüren bilir.
*
Emine Piþiren-Edremit/2013