Ülkenin birinde padiþah belirli zamanlarda balkon konuþmasý yapar ve zekasýyla övünürmüþ. “Ülkenin en akýllýsý benim” der, arada bir “Aranýzda benden daha akýllý var mý?” diye de sorarmýþ. Halk da padiþahlarýna “Padiþahým sen çok yaþa, senden daha akýllýsý yok, ülkenin en akýllýsý sensin” derlermiþ.

Günlerden bir gün yine padiþah balkon konuþmasý sonrasý ayný soruyu sorduðunda, arka sýralardan bir ses “Evet sultaným, senden daha akýllýsý var” demiþ ve kaybolmuþ. Padiþah vezirine “Bu sözü söyleyen kimse çabuk bul getir onu, yoksa kelleni alýrým” demiþ. Vezir bunun üzerine araþtýrmýþ ve sözü söyleyenin Ozanlar köyünden Adem aða olduðunu öðrenmiþ.

Vezir padiþahýn huzuruna çýkarmak için Adem aðanýn evine askerleriyle gidip kapýyý çalmýþ. Kapýyý küçük bir çocuk açmýþ. Vezir “Evde kimse yok mu? Babaný çaðýr çabuk” demiþ. Çocuk da “Yok efendim, babam biri bin etmeye gitti” demiþ. Vezir “Nasýl yani?” diye sorduðunda çocuk “Babam çiftçidir, 1 tohum eker, bin ürün alýr” demiþ. Vezir “Peki annen evde yok mu” diye sorduðunda, çocuk “Mezarlýða borcunu ödemeye gitti efendim” demiþ. Vezirin kafasý yine karýþtýðýnda “Nasýl yani?” diye sormuþ. Çocuk “Mezarlýða dua okumaya gitti” demiþ.” Peki senin dýþýnda baþka kimse yok mu?” diye sorduðunda, çocuk “Aðbim var efendim” demiþ. Vezir çaðýr onu o halde deyince çocuk “Aðbim evde yok efendim” demiþ. Vezir “Peki o nereye gitti?” diye sorduðunda çocuk “Bela almaya gitti efendim” demiþ. Vezirin yine kafasý karýþýp çocuða sormuþ, “Nasýl yani?” Çocuk ise “Aðbim ticaretle uðraþýr, mal alýr mal satar” demiþ. Çocuk vezire “Babam birazdan gelir, bekleyin efendim” demiþ. Babasý Adem aða eve geldiðinde vezire “Küçük oðlum benden daha akýllýdýr” demiþ. Bunun üzerine vezir çocuðu alýp saraya götürürken çocuk yolda bir dal kopartýp, oynaya oynaya vezir ve askerlerle saraya gitmiþ.

Bu arada saraydan halka davulla ülkenin en akýllý iki insanýn münazarasý ilan ediliyormuþ, “Duyduk duymadýk demeyin, ülkemizin en akýllý iki insaný münazara yapacak, duyduk duymadýk demeyin, bütün halkýmýz davetlidir”. Halk bunun üzerine sarayýn bahçesinde toplanmýþ. Gele, gele küçük bir çocuk gelmiþ. Bunu gören herkes çok þaþýrmýþ.

Padiþah “Çocuk yoldan geldi, bir tas su getirin” demiþ. Çocuk sudan içmeyip elindeki daldan bir parça kýrýp tasýn üzerine koymuþ. Padiþah “Bir kese altýn getirin, çocuða verin” diye emretmiþ. Çocuk kendine verilen keseden bir tane altýn alýp gerisini býrakmýþ. Padiþah bunun üzerine yüzünü ve sakalýný sývazlamýþ. Çocuk da kafasýný kaþýmýþ. Padiþah vezirine “Münazara burada bitmiþtir, çocuðu ailesine götürün teslim edin” diye emretmiþ.

Halk “Hani bu çocuk çok akýllýydý, bir þey söylemedi, biz bir münazara göremedik, bunun için mi geldik buraya” diye söylenmeye baþlamýþ. Padiþah “Biz münazara yaptýk, çocuk çok akýllý” demiþ. Padiþah “Ben çocuða seni bir tas suda boðarým dedim, köprü kurar geçerim dedi, ben bir kese altýn verdirdim, çocuk benim paraya ihtiyacým yok deyip bir tane aldý bu geldiðim yere yol parasý dedi, ben sakalýmý sývazladým, benim tecrübelerim var dedim, çocuk kafasýný gösterdi, benim de aklým var dedi” demiþ.

Þefika Ünal (23 Þubat 2014)