Bu gün sabah iþe gitmek için çok sevdiðim, kendimden bir parça gördüðüm arabama bindim. Cebimden anahtarý kibarca çýkardým. Arabamý hiç incitmeden, yormadan çalýþtýrdým. Vitesi geri attým.Yavaþ yavaþ araba gidiyor. O anda gözüm eve takýlýyor. Ýkinci katta pencerede temizlik yapan Haným, gözlerini dikmiþ heyecanla bana bakarak pencereden baðýrýyor. Cam kapalý. Neden baðýrýyor anlamýyorum. Yaþlýlýk bu ya... Kulak da duymuyor. Ne dediðini bir türlü duyamýyorum. Tabii duymadýðým için de onu anlayamýyorum.
Biraz sonra, Allah'tan mý desem bilmiyorum, araba kendiliðinden duruyor. Tabii ben öyle sanýyorum... Meðer arkada koskocaman bir jip var. Araba sanki onu görmüþ ve onun heybetli görüntüsünden korkudan duruyor. Gerçekteyse araba, ona vurunca duruyor tabii... Kýzdým ister istemez. Sinirim hat safhaya ulaþtý. Köpürüyorum. Neredeyse aðzýmdan salyalar akýyor. “Kim koydu lan bu arabayý buraya? Ne iþi var burada bu arabanýn?” Orasý babamýn yeri ya! Adým attýðým, bastýðým her yer bana ait ya! O nedenle kimsenin hakký yok diye düþünüyorum o an... Tabii ses yok. Cevapsýz kalan sorular oluyor bunlar.
Haným hiç susmuyor. Pencereden avaz avaz baðýrmaya devam ediyor. Ben ona bakmadan, onu dinlemeden vitesi deðiþtirip arabayý hareket ettiriyorum. Artýk sinirlendik ya, gözlerimiz dönmüþ bir kere... Etrafta sanki hiç bir þeyi görmüyorum. Araba kaldýrýma çýkýyor. Ön taraftan “Küüüttt!” diye bir ses. Aman Allahým o da ne? Kýyamet mi kopuyor? Deprem mi oluyor? Ne oluyor?
Haným yukarýdan hiç susmuyor. Avaz avaz baðýrýyor. Ne diyor, kime baðýrýyor bilmiyorum bile... Yanýma geliyor koþarak... “Ya ne yapýyorsun sen?” “Nasýl araba kullanýyorsun? Kastýn ne? Kime? Önüne ne gelirse alýp götürüyorsun” Bende þaþkýnlýk. Boþ ifadelerle bakýyorum ona. Bir þey diyemiyorum. Ama kýzgýnlýðým hala devam ediyor. Bir günah keçisi arýyorum ya onu da hemen buluyorum. Hanýmdan baþkasý olamaz bu? “Ya bi sus Allahýný seversen! Sinirim tepeme çýktý. Bir de senle mi uðraþacaðým. Bak þimdi de sen önüme geldin vallahi seni de götürürüm” Haným, “Lütfen biraz sakin ol. Panik yapma” diyor. Bende sinir hat safhada.
Arabadan inip ön tarafa bakýyorum. Suçlu birini bulmak zorundayým. Ortaya baðýrýyorum: “Kim yaptý lan bu kaldýrýmý buraya?” Haným “Caným tamam artýk. Sakinleþ. Önemli bir þey yok” diye beni telkin ediyor. Sakinleþiyorum ister istemez.
Bir müddet durdum. Arabaya, kaldýrýma baktým. Ancak o zaman komþunun arabasý aklýma geldi. Komþuya seslendim. Bereket onun arabasýnda fazla zarar ziyan yok. Arabasý yüksek olduðu için sadece tamponda hafif yamulma var. Tek tesellim bu oluyor. Özür dileyep “Arabasýný bir kaportacýya götürmesini ve ona masraflarý benim karþýlayacaðýmý” söylemesini istiyorum.
Komþum, oldukça saygýlý ve anlayýþlý davranýyor. “Canýn sað olsun komþum. Önemli olan sana bir þey olmadý. Cana geleceðine mala gelsin” diyor. Anlayýþýndan dolayý kendisine teþekkür ediyorum.
Eh artýk üzülsek de üzülmesek de yapacak bir þey yok. Hayatýmýz týpký bir komedi filmi gibi akýp gidiyor.
Biz de komedyen oyuncular gibi yaþayýp gidiyoruz. Allah daha beter kazalardan belalardan korusun hepimizi...