Bir dönem ülkedeki kültürel sistem, küçük yaþlardan itibaren insana mutlu olmanýn ve bunu göstermenin kadere ve mutluluðu becerememiþ kiþilere karþý meydan okuyucu, þýmarýkça bir cüretkarlýk olduðunu kodladý. Acý dolu þarkýlar, aðlak filmler ve dramatik dizilerle büyüdü çocuklar... Tüm bunlarla empoze edilen inanç; acýnýn sevinçten daha üstün olduðu, kederin derinliði ve yüceliðiydi...

Çocuksu bir neþe hiçbir zaman gözyaþý kadar saygý uyandýrmadý toplumda. Hatta içten bir gülümseme yerine gözyaþý dürüstlük kriteri sayýldý. Tehlikeliydi çok gülmek...ardýndan hep gözyaþý getirirdi...

Þimdi o çocuklarýn bir kýsmý, yaþamýn mucizelerine kör ama aksaklýklarýný gören, aþkýn coþkusuna set çekip onu acýyla, hüzünbaz oyunlarla bulandýran ve tüketen, sevdiklerini histerik seven, sevilmeyi hazmedemeyip sevenlerini hýrpalayan, þimdiyi yaþama yetisini yitirmiþ, geçmiþ hatýralarda ya da gelecekteki meçhul hayallerde dolanarak ömür tüketen birer yetiþkin gamlý baykuþ oldular... Her akþam hüzünkolik bir alýþkanlýkla damardan birer doz dram dizisi almaya devam ediyorlar. Zihinleri çoðu zaman faydalý fikirler üretmek yerine öfkelerle, kýrgýnlýklarla, hatýralarla, özlemlerle meþgul...

Zaman, memnun olmadýklarý gidiþatý deðiþtirmek için kendilerince fazla geç... Mutluluk, her dem heba edilen ân kuþlarý ile uçup gitmekte... Ve sistem; duygusal gelgitlerinin aklýna galebe çaldýðý, sorgulayamayan, bîkarar hüzünkoliklerini sincap tekeri içinde gütmekten çok mutlu.