Karayazý..


anýmsýyorum;
çok iyi anýmsýyorum
di'li geçmiþ zamanýn içinde,
bütün asi duygularýmýn
üstünde çömeldiði
karayazýmý okumak istediðim aný..
uykusuz kalmýþ kirpiklerime deðmiþti
yüzümdeki maske..
dünya kendi etrafýnda
"acý var mý acý" türküsüyle dönerken
dengesini kaybeden penguenlerin
kalkmakta zorluk çektiði saatlerdi



yüzümdeki saatin;
akrebi iki kaþýmýn arasýný,
yelkovaný sað kulaðýmý gösteriyordu..
tanrý;
cennet kapýsýnýn anahtarýný
cebinden düþürmüþ
cüce bir gerginlik
dolaþýyordu kirpiklerinde..
kapýsýnda bekleyen
üveyikler
kuluçkaya yatamadan
apar topar getirilen
hamarat
kümes hayvanlarý vardý..



insan üstüne yapýþan acýyý
kaybetmekten korkar mý
korkuyordum;
korkunun gözünü kaybetmekten
korkuyordum...
bilmem kaç defa dokunmuþtum
ateþin aðzýna,
ruhumun karakterini
saðýndan solundan
çekiþtirirken öbek kýrlangýçlar...
elimdeki mercekle
dolaþmýþtým sokak sokak
düþen saç tellerimi toplamak için



zaman mýydý yaþlanan
yoksa;
baþý düþmüþ hayat aðaçlarýnýn
kýrýk dallarý mýydý
bir gözümün cennet çocuklarýna bakmasý
diðerinin bir toprak aramasý günah mýydý
tam üstüne basmaya yeltenmiþtim ki
"git iþine" diyerek
kovdu beni
eski bir toprak;
susma cesaretimi kýramadý
havasýnýn aðýrlýðý


oysa ki
ben bir ölüydüm
sadece
elimde karayazým
topraktan topraða dolaþan


Sevda Gencer..