Kimi zaman kaybettikleri ile var olur insan. Kaybederken kazanmayý öðrenenler þanslýdýr lakin birde hep kaybetmeye mahkûm olanlar vardýr ki sanýrým en talihsiz olanlarda onlardýr. Ama talihsizlikleri onlara birçok insanda var olmayan insani özellikleri de beraberinde sunar. Sanýrým yaþadýðýmýz dünya üzerinde tek sýkýntý gerçekten insan olmak insan kalabilmektir. Ve sanýrým insan kalmayý seçenler her zaman kaybetmeye mahkûm olan talihsizlerdir. Asýl sorun, sanýrým sistem içerisinde sisteme aykýrý düþünceler üreterek sistemin kurallarýna göre oynayýp sisteme boyun eðmekten öteye gidememektir. Buna da sanýrým çaresizlik denir. Asýl çare nedir? Çaresiz kalmak nedir peki? Var olan sistemin sizin üzerinizde oynadýðý oyunlara göre insanlýðýnýzdan sapmayarak kendinizle çeliþerek bir kör düðümün ortasýnda aradýðýnýz çýkýþýn adýmý? Yoksa kendinizle olan kýsýr savaþýmlarýnýz mý? Yoksa çare gerçekte var olmayan ve her zaman arayýþýný sürdürdüðümüz kargaþalar bütünü mü?
     Sanýrým çaresizlik insan kalma ve çare insanlýktan sapma gibi geliyor bana. Tüm bu kýsýr döngünün farkýnda olup, tüm uðraþlarýnýza raðmen kendi benliðinize ters düþmeyerek yaþadýklarýnýz ve bu hayat denilen yaþam kargaþasý içerisinde onurluca var olma mücadelenizin adý çöplük içinde temiz kalabilmek. Genelevde bakire kalmaya benziyor adeta bu kopuk ve savruk mide bulandýrýcý yalanlarla süslü düzen içerinde insan kalabilmek. Bu çöplüðü bu bataklýðý deðiþtirmek için harcanan zaman ve üzerinize binen sistemin kahrolasý yükü altýnda onurluca var olma savaþýnýz. Bu savaþ sistem ve düzen deðiþmedikçe savaþacaðýnýz kargaþalar bütünü. Ve nereye kadar savaþacaðýnýzý bilmeden öylece her doðan günde çöplük içinde kirlenmeden kalabilmenizin mücadelesi. Bunun adý insan kalmak ve sanýrým çaresizlik. Oysa çareyi bulanlar o kadar güzel bulmuþlar ki bu düzen içinde, düzenin ve hayatýn kaygýlarýndan bir haber çöplüðün içindeki çöp olma mücadelesi veriyorlar anlamsýzca. Gündelik yaþantýlarýna sýðdýrdýklarý mide bulandýrýcý iðrençliklerle ve sapkýnlýklarla yaþadýklarý hayatlarýný kendi aðýzlarýndan çýkan yalanlarla o denli süsleyip kendilerini sanki gül bahçelerindeymiþ gibi gösterip yüzlerindeki kire ve yüreklerindeki kirliliðe aldýrmadan yaþamaya devam ediyorlar. Onlarýn bir çare arama yada çaresiz kalma serüveni yok. Onlarýn insan olma gibi bir mücadelesi ve insan kalabilme gibi bir inançlarý da yok. Çare ararken ve o arayýþ içinde çaresiz kalmýþken aynaya bakmaktan utandýðýnýz günlerde onlar gecenin örttüðü günahlarýnýn pisliði ile aynaya bakýp yeni günlerine yeni sahteciliklerle baþlamayý insanlýk bilip yalanlarla hayata merhaba demeyi yaþamak zannederler.
     Ne yapmalý o zaman bu kahpe düzen içinde? Anlamsýz bir suskunluðun çevrenizi sarmaladýðýný duyar gibiyim. Vereceðiniz cevaplara kendinizin bile aslýnda inanmadýðýný ve sýrf bir cevap bulabilmek adýna öylece kelimeleri art arda sýralayýp cümleler kurma çabalarýnýzý görür gibiyim. Ýþte tüm bu cevapsýzlýklar içinde ve kayboluþun ortasýnda umut dediðimiz fakirin ekmeði, kýþ güneþi gibi yarýn yamalak ýsýtýyor insanýn bedenini. Ve o sýcaklýðý duyabildiðiniz kadar insan kaldýðýnýzý hissediyor ve içinizi ýsýtan o sýcaklýk kadar onur biriktiriyorsunuz çevrenizi saran onur yoksulu bedenler arasýnda. Sýska ama sýska olduðu kadar dirayetli birkaç kelime kurmaya çabalýyorsunuz bu çaba o çöplükteki son direniþler oluyor kimi zaman. kimi zaman o kelimeleri duyan üç beþ kiþi ile el ele verip umudunuzu tazeliyorsunuz ve inançla doluyor yüreðiniz. Ya sesiniz yankýlanýnca büyük bir boþlukta iþte o zaman duvarlarla konuþmaya baþlýyorsunuz her kurduðunuz cümle acý bir tokat olarak yankýlanýyor yüzünüzde yüreðiniz acýyor gözlerinizden iki üç damla yaþ süzülüyor ve sizler göz yaþlarýnýzla yýkýyorsunuz o gün içinde yüzünüze yapýþan bu kalleþ düzenin lanet olan kirini.
     Kimi zaman dedik ve öyle baþladýk yazýmýza; kimi zaman insan kalabilmekti beklide hayat kimi zamansa insanlýk vasfýný unutup yeni bir dünya özlemi ile bol sýfýrlara gebe kalýp insanlýktan uzaklaþarak yaþamak. Þimdi kimilerine göre fakir edebiyatý olarak nitelendirilir buy cümleler. Hatta “Ne yani bol sýfýrlý para kazananlar hep insanlýk yoksunu kiþiler mi?” diye soranlar olabilir. Ve hatta cebi biraz fazla þiþkin bir arkadaþ “Amma yaptýn ha lan kafayý yemiþ bu herif ne alaka” diyebilir. Herkesin söyleyecek muhakkak bir lafý olacaktýr. Lakin asýl olan aynaya bakýp kendi yüzünüze gerçek doðrularý utanmadan tüm gerçekliðiyle onurluca söyleyebilmektir. Zaten bunu yapýyorsanýz da üzerinize alýnacaðýnýz her hangi bir söz, kelime yada cümle olmayacaktýr. Neyse zaten son zamanlarda bu soruyu sorduðumda baþlýyor her þey sadece insanlarýn kendileriyle buluþmasýný saðladýðým o anda kýzýllaþýyor gözler ve karþýmdaki insan sýfatýna girmiþ canlýlar aðýzlarýnýn yanlarýndaki salyalara aldýrmadan delice insanlýk öðretmeye çalýþýyorlar bana. Yanýnda mendili olan var mý? Neyse anlayan anladý zaten. Herkes kendine göre insan herkes ailesine göre insan yada herkes yaþadýðý çevre içinde insan ya baþ baþa kendi ile kalabildiðinde ne kadar insan? Beyninden geçen sorular, amaçlar, hedefler noktasýnda ne kadar insan? Söyledikleri ile düþündükleri arasýndaki uçurumlarýn ve hayat denilen bu oyunda yaptýklarýnýn o uçurumlara kimleri sürüklediðini dudaklarýnýn yanýnda beliren yarý donuk bir tebessümle izleyenlerden bahsediyorum. Anlamsýz geliyor galiba? Neyse uzatmayalým o zaman.
     Düþündüm de; þimdi bu kadar insan olmaktan insan kalmaktan bahsettik aranýzda “ sen ne kadar insansýn? Bu denli atýp tutuyorsun sen ne yaptýn? Ne kadar insan kalabildin?” diye soranlarda olacaktýr elbet. Sanýrým yanýlmadým. Öyle bir iddiam yok, insanýmda demem çoðu zaman insan olmaya çalýþan biri iþte der geçerim. Ýnsan olmak yada olmamak karþýnýzdakinin hayatýnda var olduðunuz ölçüde geçerlidir, düþündükleriniz ve yaptýklarýnýz arasýndaki ince çizgi. Düþünürüm söylerim ve elimden geldiðince yapmaya çalýþýrým. Ýnsanlarý bozuk para gibi harcamýþlýðýmda yoktur hani onlarýn beni harcadýklarýný saymaya kalksam sanýrým varyemez amcanýn bozuk para havuzunu doldururdum bugüne kadar. Dedim ya amacým insan olmaya çalýþmak hele bir insan olayýmda, insan kalmak için yapacaðým mücadele o zaman baþlayacak. Hayvanlardan öðreniyorum daha bir çok þeyi. Kumrulardan, köpeklerden eþeklerden, attan, öküzden. Bu hayvanlarýn insanlara olan yaralarý karþýsýnda insanlarýn insanlara karþý yararlarýný düþündükçe insan olduðumdan utanýyorum da kimi zaman.
     Sorular yanýtlar; ardý arkasý kesilmeyen yaþam. Domino taþlarýna benzetiyorum iþte ben bu sorularý yanýtlarý ve geçen zamaný. Ýnsanoðlu hayatýný karma karýþýk kuramlar üzerine kuruyor her bir taþý itina ile bir baþka taþýn arkasýna saklýyor herkes her þeyden habersizmiþ gibi var oluyor o insanýn hayatýnda sonra nemi oluyor? Biri gelip bir taþa dokununca tüm gizem ortadan kalkýyor ve taþlar birbirine vurup düþmeye baþlayýnca iç yüzünüz ortaya çýkýveriyor. Ýþte o an anlaþýlýyor ne kadar insanýz ne kadar hayvan ne denli insan kalmýþýz ne denli insanlýktan ýrak. Kim bilir?
     Dedim ya; “kim bilir? ” cevabýný verecek olan varsa buyursun. Ha yazdýklarýný da bu hayattan kazandýklarýný da ne ayakkabý kutusunda nede evindeki kasasýnda saklasýn. Ýçinden ne geliyorsa yazsýn. Ýnsanýz ya hatalarýmýzla insanýz. Hatalarýmýz? Ýnsanlarýnýn alýn terlerini emeklerini çalmak ve hatalarýmýz emeðin yanýnda olan insanlarla paralel yaþantýlar sürmeyip dar gelirlileri teðet geçmek. Hatalarýmýz gemilerin çaplarýnda denizlerde saklý, hatalarýmýz hergün çifliklerimizdeki kuluçka makinelerinde büyümekte, hatalarýmýz dere yataklarýna bina yapýp dar gelirli vatandaþý ev sahibi yapýp sonrada gelen selin hatalarýmýzý temizlemesini beklemek. Hatalarýmýz üç dakikada belge yapýp beþ dakikada kendi yaptýklarýmýza inanmak. Hatalarýmýz insanca yaþamak varken, insancýklarla yaþamayý hak bilip o hakký halka mal etmemiz. Hatalarýmýz…… kim bilir? Htalarýmýzdýr bizi biz yapan ve hatalarýmýzdýr insan olma gayemiz. Ya hatasýzsak? Yoksa hatalarýmýz? Ýnsan olmak neye yarar hayvan kalmak daha onurluca deðimli? Kim bilir?