Seninle ayný denize bakýp, farklý ufuklar görmeyi seviyorum ben. Ayný pencereden bakýp farklý yerleri seyretmeyi seviyorum ben. Seninle ayný anlama gelip farklý anlamlar ifade etmeyi seviyorum ben. Sende kendimi görmeyi, seni mutlu görmeyi seviyorum. Ayný þarkýyý dinleyip, farklý þeyler duymayý ve farklý anýlara yolculuk yapmayý seviyorum. Acýný taa yüreðimde hissetmeyi seviyorum. Ayný anda farklý þeylere gülebilmeyi, gülmeyi unutsak da bunu deneyebilmeyi seviyorum. Ayný filmi izleyip farklý sahnelere hüzünlenmeyi, seninle kahkaha atmayý, gözümüzden yaþ gelene kadar gülmeyi ve nihayetinde gözlerimizin ayný anda ayný yerde olmasýný seviyorum. Ayný yaðmurun sesini dinleyerek farklý pencereler önünde kahve içmeyi ve seni düþünmeyi seviyorum.
     Aslýnda sen her hangi biri olsan çok kolaydý… Sevgilim olsaydýn mesela gidince baþka bir sevgili doldururdu boþluðunu. Her hangi bir arkadaþým olsan gittiðinde diðer arkadaþým sarardý yaralarýmý. Dost olsan baþka bir dostun göðsüne baþýmý koyup aðlayabilirdim ben. Ama sen! Sen öyle deðilsin iþte. Sen annem gibisin, evlat gibisin, kardeþ gibisin, can gibisin… Boþluðu, yerine neyi koyarsan, kimi koyarsan koy dolmayacak olansýn. Ve sen hayatýmda eksik olma olur mu?
     Denilir ki; vefa, arkada býraktýðýný, giderken bir hiçe terk ettiðini yabana atmamaktýr. Vefa, dostluðun asaletine, bir merhaba sonrasý edinilen sohbetin bal gibi tadýna, verilen sözlerin, edinilen vaatlerin kavline ve de kurulan hayallere ihanet etmemektir. Vefa, sadece dost vasfýdýr. Unutmak ise vefasýzlarýn harcýdýr. Ve asla unutmam! Ve ben dostluðun vefasýný hiçbir zaman yaralamam! Ve ben sadece ve ben bir ömür boyunca ve hala ve ben daima…
                                                  Adem KOÇAKER