Ben minik bir kýz çocuðuyken, düþ'ün dalýna yaprak olmayý öðrendim. Hep, çok çok konuþur, azar azar ölürdüm! Mevsimlerin böyle fakýna vardým; geçip gitmek için gelirlermiþ meðer.

O kadar uç noktalara büyürdüm ki, korunaksýz uçurumlarda dokunulmaz çiçekler olurdum, öylesine aykýrý.
Yapma! Denilen, her þeyi yaptým; ünlemlerin uyarýsýna, soru iþaretlerinin kaygýsýna, virgüllerin kýsacýk nefes alýþýna ve noktalarýn son oluþuna aldýrýþ edemeyecek kadar aðýr düþler besledim. Bir gerçek ne kadar güzel ve görkemli olabilirdi ki bir düþten? Doðumlardan ölümler çýkarýyordum, eþit sonucu biz olan. Bizliðe ilk böyle adým attým. Çoðaldýk, sonra hepimizin bir olamayýþýmýza öfkelendim ve daha sonra bu örselenmiþ, saçlarý darmadaðýn olmuþ, hýrçýn, asi, ille de yama tutmayan kumaþlar gibi rüzgâra bile kafa tutarak esip geçecek bir ömrü, adaletsiz sorgularda harcatmayacak kadar kendine güvenli, dýþarýdan olgun, ama içeride ham meyveleri güneþ bekleyen genç bir kadýn oldum.
Kimin, kimsesi vardý ki? Yoksulluktu kimsesizlik ama yoksun olursam, bana emanet edilen bu caný kimsenin ellerine býrakmayacak kadar gözü kara bir onurlu duruþa teslim ettim yaþamýmýn rotasýný. Ýçimde halklarýn ayaklanmýþ çýðlýklarý dörtnala koþuyor. Irmaklar çaðlýyor ruhumun derinliklerinde ve halâ büyümelere küs küçük bir kýz çocuðunun gözleri, çýðanlar çalýyor kuytularýmda yeþil yeþil…
Aðaçlara yaslanmýþ da, öyle sýzý.

Ve o, son dizeler geliyor aklýma;
Memleketimi sormayýn,
Memleketim yok benim
On metrekare yerde düþünürüm!
Koca koca ülkeler geçti baþýmdan
Bir dünyayým, bir dünya.

"Sesin Patlar Tenimde" isimli kitabýmýn açýlýþýdýr..
Kevser ATAY