Düþlerin kýt asrýnda, kendileri dýþýnda hiç bir þeye inanmayan tanrýlar, þairlerle kavgalýydý. Tanrýlar, onlarý kâhînlere þikayet eder, onlardan medet umarlardý. Tanrýlara ‘ savaþ’ dýþýnda bir önerileri olmayan, kahînler; su aynasýna bakar ve aynalarý kýrarlardý. Kýrýlan aynalarla birlikte þairlerin düþlerinin de kýrýldýðýný tanrýlara müjdelerdi onlar…


Kâhin’in Aynasý


Çocuktular ah! Kýrýk vazo koleksiyoncusunda,
bulanabilirdi beþ para etmez suretleri Attis’in
düþüp baha biçilmez bir düþ kýrýlmadan daha,
sandukasýnýn baþucunda asýlýydý, aynasý kahînin.

Düþ kýrýklýðý! Ýkinci nesil yakýnýydý ruhlarýnýn,
aynalar ki; yüzün ve þehvetin ezik hamalý,
Anadolu’nun ertesi evvel varsýlý ve yoksulu,
yoktu ki ötesi ! Asýrlarda ezgili bir çocuktu.

Gerili tenlerinde uslandý bakýþlarý ejderin,
tanrýlar, gizli ve kýskanç tanýðýydý antik yaþamýn,
toplanabilirdi belki, beþ para etmez küçük düþ parçalarý,
toydular Ah! Kýrýk bir aþk hikayesiydi ilk kayýplarý.

Sonra büyüdüler! Son sözü ”sev “oldu dudaklarýnýn,
olabilirdi iyi ve kötü, varoluþun asrî güzelliði,
hoþgörü, sevgi ve aþktan yana deðildi de aklýn tarihi,
acýnýn önsözünden öðrendiler düþlerde yaþanan deliliði!


“Savaþ “ bir imgeydi uygarlýðýn kahînci sezgisi
düþünen ve insandan yana, onlar ki; þair çocuklar,
bir ayna daha kýrýlmadan baþucunda sandukanýn,
çaðrýþýmla uyandýlar ülkesinde, antik düþlerinin.

Ve bu rüya çözümlenene kadar kim bilir kaç asýr geçti?
Aynalar kýrýlýnca, kâhinlerin;
düþler kýrýlýnca, þairlerin dediði oldu!