Hephaistos'un yüreðinde kondurduðu ateþi söndürmek için yanaðýndan kývrýlan gözyaþlarýný seviyordu. Boðazýna düðümlenen sözcüklerin gözlerinden dökülmesini seviyordu. Titreyen ellerini ve sesini seviyordu. Bluzunu parmaklarý ile kavradýktan sonra gözyaþlarýný silmeyi seviyordu. Bir omzu gözyaþlarý ile ýslatmayý bambaþka seviyordu. Aðlamak onun ruhunu göðe yükseltip tüm masumetiyle dünyadan, günahlardan arýndýrmasý için bir yoldu.

     Gözyaþlarý büyük bir acýyý barýndýran damlalar deðildi. Kelebeðin kanadýnda yük olmayacak acýlarý dýþarý atan ýslaklýklardý.

     Ne de güzel þeydi aðlamak ! Pandoranýn kutusundan çýkan kötü þeylerin arasýnda bu da varsa eðer; iyi ki açmýþtý Pandora o kutuyu.

     Gözyaþlarý hakkýnda tüm düþündüðü bunlardý ta ki baþkasýnýn gözyaþlarýna sebep olana dek.

     O an yüreði alev aldý, Hephaistos'un yaratmýþ olamayacaðý kadar büyük bir alev... Boðazýnda düðümlendi sözcükler ama akmadý gözlerinden bir damla yaþ. Titremedi elleri, tüm vücudu donmuþtu, çýkmadý dudaklarýnýn arasýndan bir kelime. Tüm anýlarý, hayalleri, düþündükleri ve bildikleri dökülmüþtü üzerinden. Zihninde beliren yalnýzda bir isim vardý; Ate. Hata ve günah tanrýçasý... Kýrýldý o an yüreðindeki kelebeðin kanatlarý, akmaya baþladý gözlerinden damlalar... Titredi dudaklarý ve arasýndan zorla döküldü sözcükler ; "Artýk kapatabilir miyiz kutuyu ? "

     Tuðçe TAÞKINER