Aðladý aðlayacak... “Kýzým koca peþine düþmüþ, kocamsa müzik albümü peþinde. Sanki albümleri kapýþ kapýþ yok satýyor” Sustu birden. “Gerçekten müzik albümün yok satýyor” dedi, “baksana ne alan var ne de soran.” Acý acý güldü. “Ne o, her þey bitti de sýra benim albümüme mi geldi?” dedi kocasý. Gözü karýsýndaydý ama... Kadýn öfkelenince eline ne geçerse fýrlatan cinstendi. “Mersin’deki gül gibi evimden ettiniz beni!” diye baðýrdý kadýn.

Bu kez aðlýyor. Kýzým gönlünü almak için, boynuna sarýlýyor. “Caným annem” diyor. Yanaðýndan bir makas alýyor. “Çek elini üzerimden, ben senin canýn manýn deðilim” deyip itiyor onu. Gözlerini kýzýnýn gözlerine dikiyor. “Ýþini sonlandýrmýþsýn. Benden habersiz hem de. Az daha sabredemedin. Bol bol zamanýn olur artýk. Sabahlara kadar o þapþalla konuþup durursun artýk. Gelsin de o þapsal kurtarsýn seni” “Hayda!” diyor kýz. “Çocuðun ne suçu var ki? Haberi bile yok olandan” “Bak bu doðru iþte! “ diyor kadýn, “boþuna günahýný aldým Çocuðun. Þapþal olan o deðil, sensin” Mutfaða koþuyor aceleyle. Kýzýyla kocasý da peþinden… Kendisine kötülük etmesinden korkuyorlar. Geri dönüp yüzlerine bakýyor anlamsýzca. “Sizin için deðmez” diyor. Mutfaðýn çekmecesine sakladýðý sigarasýný alýp yakýyor. Mutfaktan salona, oradan da balkona çýkýyor. Bütün gücüyle baðýrýyor. “Bana yazýk ettiniz hayallerimi yýktýnýz, alýn baþýnýza çalýn, sizin olsun Avrupa’nýz!” Sigarasýnýn dumanýný yutuyor ve boðulurcasýna öksürüyor. Kýzý aceleyle su getiriyor mutfaktan. Usulca vuruyor kocasý. “Bana bir þey olur diye korkuyorsunuz deðil mi? Bana bir þey olursa aç kalýr, pisliðin içinde boðulursunuz… Sizin sýkýntýnýz o, beni sevdiðinizden deðil” “Hayda!” diyor kocasý. “Kadýna bak! Felaket senaryolarý yazýyor. Seni seviyoruz elbette” “Sevseniz” diye kesiyor lafýný, “sevseniz, ikiniz de çalýþýrdýnýz. Para biriktirir, sigortamý öder, Mersin’de baþýmý sokacak bir ev alýrdýnýz.” “Yok ya, “diyerek müdahale etti kocasý. “Bu söylediðini yapsak, bir gün bile durmazsýn yanýmýzda”
Kadýn sürdürdü: “ Siz ne yaptýnýz peki? Kýzým koca peþine düþtü, kocam müziðin…” Bir sigara daha yaktý. “Neymiþ efendim? Bir sürü bestesi varmýþ! Hangi bestesini bana yaptý peki? Hiçbirini… Bak Recep’in karýsýna. Kadýn da talih var. Karýya da benzemiyor. Ama kocasý ve çocuklarý dört dönüyorlar etrafýnda… Aldýklarý parayý banka yerine ona teslim ediyorlar. Bense peþinizde koþuyorum. Kýçýnýzý topluyorum.” Sesli sesli aðlýyor. “Ya anne ayýptýr” diyor kýzý, “alttaki komþu duyacak aðladýðýný. “Duyarsa duysun, umurumda mý sanki… Vay kýzýmýn derdine bak! Komþunun duymasýndan korkuyor. Gurur meselesi yapýyor. Asýl iþten atýldýðýný duyduklarýnda ne diyeceklerini düþün!” “Bir kere iþten atýlmadým ben. Kendim çýktým” Sigarasýný derin derin çektikten sonra korkuluða dayanýp aþaðýya, çimenlerin arasýna býraktý izmaritini. “Buradan atlasam, sizin elinizden kurtulsam iyi olacak galiba.” dedi. “Yok yok ölmez, sizin elinize kalýrým” diyerek vazgeçti. Baba kýz put gibi durmuþ seslerini çýkarmýyorlardý.

Kadýnýn telefonu çaldý. Kýzý koþup getirdi. Arkadaþý arýyordu. “Bahçeye gidiyoruz siz de gelmek ister misiniz? “diye soruyordu. “Yalnýzým” dedi, “ama beþ dakikaya kalmaz giyinir çýkarým. “ Yatak odasýnda üstünü deðiþtirip koridora çýktý. Kýzýna ve kocasýna olduðu yerden seslendi: “Arkamdan gelmeyin. Beni benimle býrakýn”