“Zeus ile Hera’nýn el ele, göz göze geri döndüðünü gören Olimpos sakinleri sevinçle el çýrpmaya baþladýlar. Tanrýlar, tanrýçalar, peri kýzlarý, satirler, cinler, velhasýl tüm doðaüstü varlýklar onlarý tebrik ediyorlardý. “Pek yakýnda düðünümüz olacak!” diye baðýrdý Zeus elini kaldýrarak. “Hepiniz davetlisiniz! Kimse düðünüme gelmemezlik etmesin.”( Robert Krugman –Evliliðin koruyucusu Hera)

Ey Hera! Homeros’un “Ýnek gözlü” güzel ler güzeli kadýný! Kendi kendine karar verdin bir çocuk yaptýn, Hepaistos’u doðurdun. Zeus’un ihanetlerinden býkmýþtýn ama neslin sürmesi görevinden vazgeçemedin. Yalnýz baþýna yaratýp doðurduðun o çocuk, çirkin mi çirkindi. Erkeksiz var ettiðin o çocuðu sevmedin beðenmedin, Olimpos’un uçurumlarýna attýn. Ölmedi Hepaistos, büyüdü. Geldi, öcünü aldý. Altýn tahtla kandýrdý, önce gözlerini kamaþtýrdý, oturttu; sonra da kelepçeledi altýn tahta seni.
Zampara Zeus’un vazgeçilmeziydin nedense. Güç, beceri, güven, üreme ve cesaret’tin. Ama ne öfken terbiye eðitti o zampara Zeus’u ne de cezalarýn. Ýhanetini gördüðünde boðaya çevirmen bile yetmedi, o hep bildiðini okudu. Hep aldatýldýn Hera, aldatmaya karþý olduðun için.
Sözümona, en güçlüsüydün Tanrýçalarýn. Ve Afrodit’ten sonra en güzeli… Ve salt SADAKAT’tin. Çevrende dört dönen erkeklerin, aþk dolu bakýþlarýný, kul köle oluþlarýný hep reddettin.
Kelepçelendin o altýn tahta, oturdun. Oysa ben biliyorum, o altýn tahtý hiç ama hiç sevmedin.
Neydi derdin Hera, neydi derdin? Tanrýlar tanrýsý Zeus’u çok mu yücelttin? Oysa sen de tanrýçalar tanrýçasýydýn.
Neydi derdin Hera, neydi? Gerçekten neydi derdin? Koruduðun o kutsal aile miydi sana göre, ölümsüzleri ve ölümlüleri kurtaracak olan?
Çok zekiydin Hera, çok zekiydin. Yoksa çok aptal mýydýn Hera? Eriþilmez bir umudu mu yücelttin? Binlerce yýldýr yanýldýn, yanýlttýn… Hem kendini hem bizleri kandýrdýn Hera. Kurnaz ve hilekâr olamayan ölümlü ölümsüz nice kadýn ve erkeði , aþksýz býraktýn. Hilekâr ve kurnazlarla, sinsiler ve riyakârlar zaten anlamazdý ki AÞK’tan.
Aþksýz býraktýn Hera, aþksýz býraktýn bizi… Gömülü kaldý aþk ateþi, Hades’e yakýn bir yerlerde. Ne Hades’i boylayabildi, ne gün yüzüne çýkabildi. Kimsesiz, yapa yalnýz , ancak acýlarýn en derininde, umutsuzluklarýn en kuytusunda kapkaranlýk kaldý o Ateþ, söndü o Ateþ… Tanrýlar, tanrýçalar, yarý tanrýlar, satirler, sirenler, Pan’ýn flütü… Ormanlarýn perileri Musalar, Nympha'lar, Dionysos…Elbette ölümlüler… Tümü, aþký aradý döne dolana yeryüzünde. Ekho, kara sevdaya düþüp öldü, ona yüz vermeyen Narkissos yüzünden, tüm kemikleri darmadaðýn dolup kayalara yapýþtý, eko oldu, kayalardan çaðýrdý aþký.
Kibirli Narkissos ise suya bakakalýp yalnýzca kendini severek öldü yapayalnýz. Vücudu, Nergis çiçeðinde, o asla bulunamayan aþkýn, buram buram yayýlan güzelim kokusu oldu, her ilkbaharda yayýldý yeryüzüne… Doðaüstü ve doðadaki tüm yaratýklar, AÞK’ýn kokusunu ve kayalýklardan yansýyan çýðlýðýný duydu yalnýzca. Duydukça umutlandý, duydukça umutlandý.
O zampara Zeus, o sözümona en güçlü tanrý, o sözümona en güçlü erkek… Tenden tene konan o kanatlý böcek… Sen, altýn tahtýn tutsaðýyken salt tenden tene gezerken elbette beceremezdi aþký kutsamayý.
Ah AÞK… Tümünüzü yaratan evrenin aklý, evrenin ruhu, evrenin bedeni, ayný anda, sarýlýp birbirine dolaþmasa, aþk, AÞK olur muydu hiç? Aþkýn olmazsa olmaz Teslis’i yani üçbirliði vardý evrende. Ne sen anladýn Hera ne de o tenden tene konan kanatlý böcek, o zampara Zeus…
Siz ki Olimpos’un sahipleri… Siz ki yüve tanrýlarla tanrýçalar kavrayamazsa bu gerçeði, biz ölümlülerin suçu ne Hera, suçu ne?
Benim suçum ne Hera, benim suçum ne?
22.10.2013
Vildan Sevil