Çetin Bey Merhaba.
Evime döndüm. Teyzem biraz daha kalmam için çok ýsrar ettiyse de beni dönme fikrimden caydýramadý. Evimi, annemi, babamý, eþyalarýmý, sokaðýmýzý kýsacasý her þeyi çok özlemiþtim. Geldiðimde çok mutluydum. Onlardan bu kadar süre nasýl ayrý kaldýðýma þaþýrmýþtým. Çok güzel bir-iki günü kavuþmanýn verdiði sevinçle geçirdim.
Sonradan “Keþke, teyzemin sözünü dinleseydim de dönmeseydim.” Diyeceðim aklýma bile gelmezdi. Ama demiþtim. Çünkü ilk dýþarýya çýktýðým gün Metin’le karþýlaþtým. Daha doðrusu yoluma çýktý. Benimle barýþmak istediðini söyledi ve özür diledi. Ben ona hiçbir cevap vermeden yoluma devam ettim.
Daha önce yani benimle iliþkisi devam ederken baþka kýzlarla çýktýðýný ortak arkadaþlarýmýzdan bazýlarý bana söylemiþlerdi; ben inanmamýþtým. Benden ayrýldýðýný söylediði günlerde bu kýzlardan biri ile samimiyeti ilerletmiþ. Þimdi ise o kýz, Metin’i terk etmiþ. Demek ki boþta kalýnca da tekrar benimle birlikte olmaya karar vermiþ.
Ýki gün sonra gene karþýma çýktý. Ayný istekler, özür v.s… Ve tabii benim yine “hayýr” cevabým… Üçüncü karþýlaþmamýzda ise sözleri biraz tehdit içeriyordu.
Evden çýktýktan üç beþ dakika sonra Metin’i karþýmda buluveriyordum. Galiba sürekli beni takip ettiriyor ve dýþarýda olduðum haberini alýnca da hemen geliveriyor.
En son gördüðümde “Piþman olacaksýn! Benden günah gitti! Ýstersem seni kaçýrtýrým. Ýyi düþün!” dedi.
Gerçekten bunu yapar mý? Yapabilir. Çünkü bu, o benim tanýdýðým Metin deðil. Dengesiz, saldýrgan hatta edepsiz bir adam… Artýk bana bir kötülük yapabileceðine de inanmaya baþladým. Bu durumu kimseye anlatamýyorum. Hele anneme ve babama hiç söyleyemem.
Bir tedbir düþünmem gerekiyordu. Ne yapabileceðimi kendime sordum. Kaçýrýlýrsam polise ve aileme nasýl haber verebilirdim? Telefonum vardý, ancak kaçýranlar öncelikle telefonuma el koyarlardý. O nedenle bir tane daha telefon aldým. Yeni telefon çok küçük bir þey. Dýþarý çýktýðýmda diðeri çantamda dururken, bunu üzerimde saklayacaktým. Baþka da aklýma herhangi bir tedbir gelmiyordu.
Teyzemin yazlýðýnda ve ilk döndüðüm günlerde burada ne kadar mutluydum, sevinçliydim. Bu hep böyle devam edecek zannettim. Oysa þimdi? Korkuyorum, bu bir gerçek. Ancak beni asýl kahreden korkudan ziyade çaresizliðim… Ýþte bunu, yani çaresizliði bir türlü kabul edemiyorum.
Git geller hayatýmýn bir parçasý oldu sanki. Mutluluk, sevinç, güzellikler, iyilikler; derken mutsuzluk, üzüntü, çirkinlikler ve kötülükler… Sanýrým Nilay’ý en iyi þu satýrlar anlatabilir:
“Rüzgârýn önüne kattýðý bir kâðýt parçasý gibiyim. Bazen yerlerde sürünüyorum, bazen de göklerde uçuyorum. Delicesine savruluyorum, yalnýzlýk dünyasýnýn sýnýrsýzlýðýnda. Düþüyorum, düþüyorum bataklýðýn tam ortasýna, ah, diyorum iþte þimdi sona erecek her þey; fakat ne mümkün, zalim rüzgâr yükseltiyor tekrar göklere. Yükseliyorum, yükseliyorum, öyle ki deðmek üzereyim mavi gökün kubbesine... Ah, diyorum eriþtim gerçek cennete; ama gene o hain rüzgâr her þeyi mahvediyor. Baþlýyor indirmeye aþaðýlara... Bir çýkarýyor, bir indiriyor, sonra tekrar çýkarýyor... Ya düþüklük, ya da yücelik... Ortasý bulunamaz mýydý sanki!... Zýtlýklar üzerine mi kuruluydu yaþam?...”
Bu konunun dýþýna çýkmak istiyorum. Çünkü fasit bir dairenin etrafýnda dönüp durduðumu anladým. Hem kendi sorunlarýmla sizi de meþgul etmemem gerekiyor.
Mektubunuzun posta kutusunda beni beklediðini tahmin ediyordum. Yanýlmamýþým. Teþekkür ederim. Mektubunuzu alýnca elimle zarfýn üzerini yokladým. Niçin mi? Gülmezseniz söylerim. Mektubun kaç sayfa olduðunu tahmin etmeye çalýþýyordum.
Aslýnda satýrlarýnýz arasýnda, benim þimdiki sorunumun çözümü ile ilgili ipucu da vermiþsiniz. Uygulayacaðým ve “Tehlike ne?” diye sorup, cevap bulmaya çalýþacaðým. Belki de bulacaðým cevap, kaygýmý yenmeme yardýmcý olacak.
Ayrýca “Hayatta her þey istediðimiz gibi olmaz.” Sözünüze de katýlýyorum. O nedenle tavsiyenize uyup önce kendime bakacaðým; sonra da etrafa.
Acaba yaþadýklarým bana yazgýmýn bir oyunu mu? Çünkü yazgým bana “Seninle bir çocuðun hamurla oynadýðý gibi oynarým. Sana istediðim þekli veririm.” Dedi. Hiç sesimi çýkarmadým, çünkü benimle oynadýðýný anlamýþtým.
Sizinle görüþme isteðime olumlu ya da olumsuz bir cevap vermemiþsiniz. Ýsteðimi kabul ederseniz, inanýn sizi bu konuda asla zorlamam. Siz ne zaman ve ne kadar isterseniz o kadar görüþürüz.
Hoþça kalýn.
Nilay
**
Nilay Hanýmefendi Merhaba,
Mektubunuzda bahsettiklerinizin en sonundan baþlayarak cevaplandýrayým:
Ben de sizinle yüz yüze görüþmek isterim. Çünkü mektupla ifade edilemeyen birçok þey karþýlýklý konuþarak anlatýlabilir. Mektupta yaþanýlan olaylara, sorunlara detaylý bir þekilde yaklaþma imkaný maalesef yok.
Bugünlerde iþlerim biraz fazla. Çok yakýnda kolaylaþacaðýný sanýyorum. Ýlk fýrsatta size buluþabileceðimiz gün konusunda bilgi vereceðim.
Yazgýnýzýn size oyun oynadýðýný söylüyorsunuz. Yazgý, yazgý dedikleri nedir ki! Ýnsanoðlunun yýllardýr baþýna gelen kötü olaylarýn sorumluluðunu yýktýklarý, olur olmaz suçladýklarý bu yazgý denen þey ne ola ki! Deðiþtirememekten, iyileþtirememekten söz ederiz yazgýmýzý... Doðru. Bunu yapabilme güç ya da yeteneðimiz maalesef yok.
Biz zavallý yaratýklar ancak yazgýmýzýn izin verdiði sýnýrlar çerçevesinde hareket edebilir, bir þeyler yapabiliriz. Çoðu yazar bu sýnýrý demir bir çemberin belirlediðini söylese de, bu bana göre çember deðil bir kementtir. Boynumuza takýlý kemendin ucu da meçhul bir uzaklýða baðlanmýþtýr. Aslýnda bu mesafe bize çok uzak olduðu kadar, çok da yakýndýr. Kiþi bunu yakýnlaþtýrabilir veya uzaklaþtýrabilir. Ayrýca yazgýmýz, diðer insanlarla da ilgilidir.
Tüm yazgýlar iç içe geçmiþ daireler oluþtururlar. Yalnýz çaplarý birbirinden farklýdýr. Ýsyan edip yazgýmýzý, dairesel dünyamýzý deðiþtirmek istediðimizde boynumuzdaki kement de daralmaya baþlar. ”Bu yazgýyý ben istemedim, ben doðmadan evvel yazýlmýþ. Onu deðiþtirmek için savaþacaðým.” gibi savunmalar da durumu zorlaþtýrmaktan baþka bir iþe yaramaz. Acaba yazgý, rast gele çizilmiþ midir, insan da acýmasýzca karalanmýþ mýdýr?
Kýsacasý, yazgý konusunda çok fazla söyleyeceðim olduðunu sanmýyorum. Evrende ve yaþamýmýzda cevabýný asla veremeyeceðimiz çok sayýda soru vardýr. Buna raðmen bu sorularý sormaktan ve cevaplarýný aramaya çalýþmaktan vazgeçmemeliyiz. Yazgý da bunlardan biri iþte…
Metin Bey ile ilgili olarak anlattýklarýnýz þaþýrtýcý deðil. O ruh haline sahip insanlardan beklenenleri yapmýþ. Daha da cüretkâr davranýp size zarar verecek davranýþlarda bulunabilir. Moralinizi bozmayýn, korkunun esiri de olmayýn, ama kendinizi korumak için gereken tedbirleri de mutlaka alýn.
Yaþadýðýnýz bu olumsuzluklara bakýp sakýn umutsuzluða kapýlmayýn. Umutlarýnýzý hep taze tutun. Fýrsat buldukça ruhunuza umut tohumlarý ekin. Ektiðiniz “umut” tohumlarýnýn yeþermediðini görürseniz bir kez daha ekin, eðer yine yeþermezse tekrar ekin. Gene mi yeþermedi, vazgeçmek yok: Bir kez daha ekin...
Sol tarafýna felç indiðini zannettiðim bir adam var. Birkaç kere onu uzaktan gördüm ve iki kere de karþýlaþtýk. Sol ayaðý diðerinden kýsa, o nedenle sol tarafýna aksayarak yürüyor ve sol eli vücuduna yapýþýk gibi sabit duruyor. Yürürken sað elini ise normalden fazla açýyor. Yirmi, otuz adým atýp biraz durup dinleniyor; sonra yürümeye devam ediyor. Kýrk yaþlarýnda olduðunu tahmin ediyorum. Ýçinde bulunduðu zor þartlara raðmen yaþam mücadelesi veren bu adamý, takdir etmemek mümkün deðil. O nedenle onu her gördüðümde hem üzülüyorum hem de hayranlýkla izliyorum.
Bu adamýn giysileri yeni deðil, ama temiz. Bir iþte çalýþabiliyor mu, bilemem. Ekonomik durumu iyi olmamalý ki bazen çöp konteynerlerini karýþtýrýrken de gördüm. Saðlam olan sað elini çöp yýðýnlarýna daldýrýp birkaç dakika aranýyor. Buradan bir þey bulup da aldýðýný ise hiç görmedim. Demek ki iþine yarayacak bir þey bulamýyor!
Yolda bu adam ilk karþýma çýktýðýnda, ona yardým etmek istedim; yapamadým. Beni tersleyeceðinden korktum. Daha sonra piþman oldum ve terslenme riskini göze almadýðým için kendime kýzdým. Neyse ki birkaç gün sonra yine karþýlaþtýk. Selam verip yolunu kestim. Cebimden para çýkarýp vermeye kalktýðýmda geri kaçmaya çalýþtý. Parayý eline sýkýþtýrdým. “Sað ol!” dedi. Bu sözü beni o kadar rahatlattý ki, anlatamam.
Söz umuttan açýldý ya, iþte o yüzden bu olayý anlattým. Ýçinde bulunduðu zor þartlara raðmen bu adamýn mücadele gücünün kaynaðý umut deðil midir? Umudunu yitirmeyen kiþi ayný zamanda iyimser bir insandýr. Tabii umudunu yitiren de kötümser… Ýyimserin ömrünün çoðu belki umutlarýnýn hayali ile geçer, ama kötümser de koskoca bir ömrü hayýflanarak geçirmek zorunda kalýr.
Teyzenizin yazlýðýndan evinize döndüðünüzde duyduðunuz sevinci çok iyi anlýyorum. Ben, evinden mutluluk alamayanlara acýyorum. Orasý öylesine tahkim edilmiþ bir sýðýnaktýr ki, ne bir olumsuzluk ne de bir kötülük içine girebilir. Kapýsýný açýnca insaný saran sýcaklýk, her yanýnda gezinen huzur ve mutluluk; yaþanan güncel sýkýntýlarý bir anda unutturuverir insana...
Mektubumu þu soru ile bitirmek istiyorum: “Geçmiþ sizi engelliyor, gelecek korkutuyor mu? Ýyi de bunda þimdinin ne günahý var?”
Hoþça kalýn.
Çetin
(Devam edecek...)