Adýný tam olarak koyamadýðým bir noktadayým; ayrýlýk, bitiþ veya son hiç biri tatmin etmiyor gönlümü. “Ayrýlýk” kelimesini sana yakýþtýramýyor “bitti” kelimesini kendime yediremiyorum. Bahsi geçen nokta öyle bir yer ki; söyleyemediðin bir cümlenin sonuna koyacaðýn üç nokta gibi, seni anlatan bir cümlede ki uzun boþluklar gibi; ki ben senin olmadýðýn bir cümleyi bu hayata kurban etmemiþken.
     Kafiyeli cümleler küstü artýk kalemime. Devrik bir hayatýn içinde yüklemi bulmaya çalýþýyorum. Dostluk ve sevda diye baþlayan cümlelerim ihanetle kalaylanmýþ bakýr bir hançer gibi duruyor kalbimde. Sonunu getiremediðim hayatým gibi sonunu getiremediðim cümlelerim var artýk. Aðlayamadýðým gecelerim, gülemediðim sabahlarým ve sevinemediðim düðünlerim var.
     Þu an nasýl hissettiðimi biliyor musun? Sanki hiçbir dua seni getirmeyecek gibi. Sanki bir daha seni göremeyecekmiþim gibi. Bir daha gözyaþým olmayacakmýþsýn gibi hissediyorum.
     Yazýlmasý ne kadar kolay, dile getirilmesi ne kadar basit. Karþýsýnda el pençe divan durduðum yalnýzlýk ve ayrýlýk nasýlda güzel dile geliyor. Ve artýk yakamýyorlar canýmý. Nasýl olsa zaman geçecek, sen ise biraz üzüleceksin. Benim milyonlarca kez kurduðum cümleye inanmayýp baþka birinin sadece bir kez söylediði cümlenin adýný aþk koyacaksýn. Çünkü benim de sana tek bedduamdýr bu.
     Þimdi, seneler sonra her insanýn gideceði düþüncesi bana býraktýðýn en büyük hediyelerden sadece bir tanesi. Ve þimdi “ikimiz de özledim diyemeyecek kadar uzak kaldýk birbirimize”.
                                                  Adem KOÇAKER