Bir insan gelir her dediðine kanarsýn. Canýný istese vermeye hazýrsýn. Sonra gider ve ardýndan sadece bakarsýn… Ya da bakmaktan baþka çare bulamazsýn…
     Bilir misin ne zordur severek yaþamak. Ona benimsin deyip sarýlamamak, dokunamamak… Ne zordur hep yakýn hissedip aslýnda ondan bir hayli uzak olmak… Özlemekte zor be çok zor canýmýn içi… Bir kokuya hasret kalmak. Gidenlerin yerini gelenlerin dolduramamasý ne zor. Bir kiþiye hayatým diyebilmek ama hayatý olamamak ne zor… Ve yanýmdayken bile sana yetiþememek ne zor be canýmýn içi ne zor…
     Bunlarýn olmayacaðýný bilip yaþamaya çalýþmak ne zor… Seni sevmenin sadece acý olduðunu bilip. Her gece kendime uyuyup sana uyanmak ne zor… Gözlerin baþkasýnýn gözlerinde boðulurken gözlerimin yollarda beklemesi ne zor. Ne zormuþ sevmek, ne zormuþ seni sevdiðimi söyleyememek….
     Gönlüne yakýn olabilseydim keþke. O zaman hasret bizden uzak durur muydu? Ayrýlýklar saatlerle sýnýrlý kalýr mýydý? Göz açýp kapatýncaya kadar geçer miydi zaman… Kum saati gibi hemen çevirebilir miydik zamaný tersine…
     Hayatta öðreneceðim daha çok þey var sanýyordum ama deðilmiþ… Daha öðrenmediklerim varmýþ… Ve öðrendim ki; ne zaman bir dosta ihtiyacým olsa tüm sevdiklerim terk ediyormuþ beni. NEYÝ ÇOK ÝSTESEM YARIM KALIYORMUÞ DÝLEKLERÝM… Kanayan yüreðimin yaralarýný saran yine kendi yüreðim imiþ ve unuttum dedikçe daha çok yanýyormuþ can ve unuttum dediklerim yakýyormuþ en çok canýmý…
     Biliyor musun artýk aðlýyorum olur olmadýk zamanlarda. Ayrýlýðýn, hasretin ve sensizliðin takvimini tutuyorum artýk… Sensizlik kirletti beni, hayatýmý ve sen hariç tüm hayallerimi…Ben sadece sevdim!!! Sevgime ve hasretime ayrýlýðýn acýmasýz hükmünü giydirmedim hiçbir zaman…
     Ben sende ki imkânsýzlýðý sevdim, sana sarýlamamanýn acýsýný sevdim… Sýrf sonunda sen varsýn diye sana olan hasreti sevdim… Yalnýzken aklýmda oluþunu, seni hayallerde buluþumu, rüyalarda görüþümü sevdim… SANA YAZDIÐIM YAZILARIN, HER SATIRINA SENÝ ÝNCE ÝNCE ÝÞLEYÝÞÝMÝ SEVDÝM. HER SATIRDA SENÝ ANLATMAYI SEVDÝM. Cansýz resmini görünce heyecanlanmayý, sana bir gün olsun sarýlma umuduyla yaþamayý sevdim… SENÝ YAÞAMA NEDENÝ BÝLMEYÝ SEVDÝM… ÝÞTE! BEN!!! SENÝ BÖYLE SEVDÝM…
     Mýsra mýsra yalnýzlýk düzdüm, bu yazým da biraz sonsuzluk serpiþtirdim üstüne. Hasretime uzak mesafeler koydun… Ýþte o zaman kimi duygularýma baþlýk bulamadým. Týpký çatýsýz ve bacasýz ev gibiydiler… Çaresizlik ve sensizlik dört bir yaný kapladý, öfkem hat safhalar da döndü durdu… Seni özleme ama kavuþamamak duygusuydu bu. Gidiþinle kendimi bitirmiþtim zaten ve duygularýmýn boynu bükük kalmasýn diye kapýsýnýn önünden geçtim baþka duygularýn… Bambaþka dertlerin kölesi de oldum gitgide… Ýþte buda anlaþýlamama ve gidenlerin yerini gelenlerin dolduramama duygusuydu…
Seninle dinlediðim ve o zaman mutluluðu temsil eden o anlamlý þarkýlarýn þimdi sensizliðin ardýndan çalan sensizlik senfonisi olmasý ne kadar kötü… Hayret ne çok þarký varmýþ sevdiðim… Uzak oluþun gösterdi bunu bana ve sensizlik karþýsýnda aciz olduðumu ispatladý bu melodiler…
     Hiç bir þeyin hayal olmadýðýný düþündüm… Seni sevdiðimi, seni görmeden yapamadýðýmý, kokun olmadan yaþayamadýðýmý, senin yanýmda olmadýðýn gün yüreðimde matemler olduðunu fark ettim… Kime anlatabilirim ki seni sevdiðimi… Beni kim anlar…
     Sonra sakince bir damla yaþ indi kalbime sanki acýyý kapatýrcasýna… Ýyileþtirmek ister gibiydi… Ama bilmiyordu ki senin sadece bana dokunman ile benim ebediyete kadar yaþayacaðýmý…
     SENÝ SEVDÝÐÝMÝ BÝR HAYKIRABÝLSEM. NE YAPRAK DÜÞER SONBAHAR DA ÝNAN NE DE YAÐMUR. NE ACI KALIR YÜREKTE NEDE GÖZYAÞI. BÝRDE DEÐSE GÖZLERÝN GÖZLERÝME, NE HÜZÜN KALIR GECEM DE NEDE MATEM… NE ASÝLLÝÐÝ KALIR DENÝZÝN NEDE HIRÇINLIÐI…
     Sana hissettiklerim silecek beni biliyorum ama senin için yazýlmadýysam silinsem ne silinmesem ne… Sana sarýlamayacaksa bu beden hayatý yaþasam ne yaþamasam ne…
     Canýmýn içi ben vedalarý da hiç sevmem biliyor musun? Çünkü vedalar gözüyle sevenler içindir. Çünkü gönlüyle tüm benliðiyle sevenler asla ayrýlamazlar… Ve ben seni tüm benliðimle seviyorum… Ben seni gözümle sevmiyorum… Ben seni tüm varlýðýmla seviyorum…
     Peki, zor olan yaþamak mý? Yoksa yaþamý anlamak, anlayabilmek mi? Acaba diyorum sen bana uzak veya imkânsýz olduðun için mi ben seni seviyorum… Yoksa seni sen olduðun için mi??? Hani demiþ ya þair “ uzak olan yýldýzlar mý yoksa yýldýzlara baktýðým an mý?” yoksa bende seni böylemi seviyorum canýmýn içi…
     Ýþte ben her zaman olduðu gibi gelmeyecek bir gideni ve olmayacak bir nedeni bekliyorum hep böyle… Üþür sensiz yüreðim, titrer garip sensiz bedenim ve ÝNCEDEN BÝR SIZI ÇALAR KAPIMI, AÇSAM HASRETÝN GÝRER KAPATSAM UMUTLAR SÖNER…
     Sana dokunduðum zaman dünya yansa, yer yarýlsa umurum da olmaz… Sen benim olmasan da yanýmda ol da, gözlerim seni görsün de, kokunu hissedeyim de kime ne olursa olsun… Çünkü sen benim sevdiðimsin, hayat kaynaðýmsýn, yaþama tutunduðum dalsýn… Sen gözümün gördüðü ve gönlümün katlandýðý yerde ol da diðerleri nereye gideceklerse gitsinler…
     VE KALBÝM KONUÞUYOR;
Aslýnda ne istiyorum biliyor musun? Birine SONSUZA kadar GÜVENMEK, herkes BIRAKIR ama O BIRAKMAZ demek, herkes yalan SÖYLER ama O SÖYLEMEZ demek, herkes UNUTUR ama o asla UNUTMAZ demek, herkes sýrtýmdan VURUR ama O vurmaz demek, herkes GÝDER ama O GÝTMEZ demek, herkes SEVER ama kimse ONUN kadar SEVEMEZ kimse onun kadar DEÐER veremez demek, beni herkes düþünür ama kimse ONUN kadar düþünmez demek ve GÖZÜMDEN AKAN YAÞA O OLSAYDI KIYAMAZDI DEMEK ÝSTÝYORUM…
Biliyor musun sen hayatýma geldiðin de ben üþüyordum. Evsiz kalmýþ bir yetim gibiydim… Sarýlacak bir þeyler ararken seni buldum… Ve dokundum. Ama yanýyordun elimi çekmek zorunda kaldým çünkü bende yanýyordum. Sana dokunsam yanýyor, dokunmasam donuyordum. ÞÝMDÝ SEN SÖYLE CANIMIN ÝÇÝ, SENÝNLE OLUP YANMAK MI ZOR? YOKSA SENSÝZ KALIP DONMAK MI???
                                              Âdem KOÇAKER