ÝNSAN NEDEN VAZGEÇER
     
Neden hayatta tek umduðu þey için bir anda çýkan o soðuk rüzgarla karþýlaþýnca kendine hakim olamadan, o zayýf noktasýna yenik düþer. Kendi bile istemediði, yaþamayý dilemediði her þeye boyun eðmek zorunda kalýr.
Bir insan hayatýnda birçok zaman diliminden geçer . Hayat bazen o zaman dilimi içinde insandan en riskli kararlar vermesini ister. Bazen o kararlar insana gönlünde saklayacak kadar deðerli hale getirir, bazense deðere alýnmayacak kadar önemsiz gördürür .Bu deðersizlik çok istemekten kaynaklanýr. Hayattan dilenmek denir buna aslýnda hayattan umduklarýný istemektir ya o yüzden insanýn yüzünü ýþýldamýþtýr bu masumiyetlik. Bir gün bu istenilenler insanýn hayatýna bahþedilmeyince insan kendiyle yabancý bir hale gelirdi . Bir þeylerden vazgeçmek zorunda kalýrdý, hem de sonsuzca vazgeçerdi…Haklýdýr belki insan o an için baþka bir açýklamasý yoktur. Hayata karþý göstereceði bir sebebi bir güvencesi kalmamýþtýr elinde avucunda o an için bile olsa…
Ve hayat insaný yorardý. Her defasýnda beklemediði birçok nefes onun hayatýný elinden alacak kadar güçsüz býrakýrdý. Bunu en çok yapanda kendi nefsimizdir. Ýnsan bir tek ona gücünü geçiremiyor ya zaten...Ve insan da bu hayatta yaþadýðý sürece, hayattan her an bir þeyler umar, bir þeyler hep istenir. Neyin yanlýþ ,neyin doðru olduðunu bilmeden hep istenilir hem de hep... Sessizce beklenilir ,belki olmayacaðýný bilirdi kalp ama yine de dilenmekten de vazgeçemezdi. Çünkü inanýlýr ki bütün karanlýklar üstümüze düþtüðünde bir yerlerde ýþýklar tek tek yanmaya baþlardý .Ama onu bulmak için insan kendini feda etmesi gerekirdi. Tabi bunu baþaran en büyük zaferi hak eder. Ama baþarmayan ise hayattan en büyük çizgileri alýr .Belki bu yüzden bu kadar yorgun ve yenik düþer. Bir anda kendini karanlýðýn içinde uçurumlarýn kýyýsýna sürüklenmiþ halde bulur.
Ýnsan bunlarýn pençesin den kurtulmak için hayatýn zamanýný önemsemelidir ve o anlar insanýn yaþama çizgisini belirleyen tek kurtuluþtur ya da yeni baþlangýçlardýr. O yüzden o anlar insana kendini önemsettirir ya ve vereceði her karar da insanýn hayata karþý ilk resmi kanýtý olur.Hayatla ilk defa bir savaþma konumuna girer. Ya bu savaþta cesurca savaþacak istediðini almadan geri gelmeyecek, kendi için en iyi kararý alacak, çevresinden gelen seslere de kulak týkamadan onlarý dikkate alacak. Asla o zayýf noktasýný ele vermeden, vazgeçme duygusunun içinde kendini kaybetmeden o merdivenleri tek tek geçecektir, dayanmasýný bilerek, inanmasýný bilerek…
Ya da vazgeçmenin içinde kendini kaybedecek. Çaresizliðin en dip noktalarýna vuracak. O savaþtan yenik olarak çýkacak ,ama nasýl bir yenikliktir eðer hayatýna daha fazla bir renk katarsa o zaman ona sarýlmasýný bilip daha iyisini inþa edecektir. Ama bunun farkýna varmaz kendini derin sularýn içinde boðarsa o zaman bu hayata insanlýk namýna hiçbir þey kalmaz.
Yani insan hayatýn aynasýna baktýðý o anlarda hayal ettiði bir gerçekliði göremezse içten içe kendini ölümün kýyýsýnda bulunabilir. Bizi bu kýyýlara sürükleyen bir çok þey var ki… Mesela aþktýr, en çok emek isteyendir en çok dayanýlmasý gereken bir gururla saklanýlmýþ kalbin kutusudur. Deðerlendikçe o daha da yenilenir ama o deðeri gerçekten hak ediyor mudur orasý muammada . Her insanýn yaþamýna farklý yerden eser , beklemeden içeri girer ya da geceleri umutsuzca parlayan bir yýldýz gibi asla sönmeyip, istediðini alýp gitmeyen bir gizemli yürektir o. Ama önemli olan sonuç eðer o aþk kalbi acýtýyorsa o zaman yakmalýdýr ona ait her þeyi ve onu o kalpten atmalýdýr. Baþka masum kalplerin içine girmek için...Ama insan onu istemeyerek býraktýysa o zaman o kalbi hiç çýkarmayacak kadar kabinin derinliklerinde saklamalýdýr, hep gizlemelidir onu… Ya da dostluktur ayný aþk gibi insanýn çok ihtiyacý olan bir besindir. En çok güven isteyendir de, bir paylaþým o dostluðu nasýl yüceltiyorsa ve nasýl sonsuzluða getiren bir bað yapýyorsa bir güven eksikliði de bir o kadar o baðý kopara biliyor. O yücelen duygu sinebiliyor bir anda. Yani o deðer kalbe zarar verirse onun adýna uðraþýlacak bir þey yapýlmamasý gerekir. Eðer haklýysa bir insan ve yeteri kadar o uðraþýn hep çýkar peþinde sürüklendiðini de görmüþse bu gözler iþte o zaman hayatýn derin sularýna býrakmalýdýr. Yani vazgeçmesini bilmelidir. Unutmayalým her aðalanýlan gözyaþlarý ayný karýn içinde parýldayan güneþi andýrýr. Hiç umulmadýk bir yerden bir dostluk sizi huzura kavuþturur hayat daha iyisini daha sadýk olanýn sunar size. Ve ya iþtir, insanýn geceyi gündüze kattýðý ve uðraþlarýn karþýlýðý alýnmak istenilen bir yoldur. Ýnsan bu yolda kaybolabilir ,engellere takýlabilir. Direnmek, inanmak ister ama olur mu olmaz mý o da bilinmez ya.... Ama o istek insanýn hayatýdýr. Zamanla onunla bir olur, o zaman bunu gerçek olup olamayacaðýna da zamanýn ellerine kalmýþtýr. Gerçi her þeyin habercisi odur ya, zamanla her þey gün yüzüne çýkar ama nasýl, hangi uðraþtan sonra hangi can yanmadan sonra.
Bunlar, bazen insanýn hatasý ile olmaz insan kendine atýlan her sert taþtan gönlünü ,bedenini koruyamaz. Belki de kendi hatasýyla olur doðru adýmlarý atmayarak, bir anda bakar ki hayatla pazarlýk yapma konumuna gelmiþtir. Kendini kendi elleriyle satar halde bulmuþtur. Hayatta bekleyeceði her karanlýk yarýn için ve ümitsizlikten kurtulmak ,aklý ile gönlü arsýnda ki kaldýðý o ikilem köprüsünü yýkmak için kendini ölümün kollarýna atmaktan baþka çaresi kalmaz bir insanýn. Nedendir iþte bu çaresizlik, bir anda kaybolduðu yolun içinde ki o ümitsizlik, her denmelerin ardýndaki o son ,insaný götürecek sonsuz uçurumdur.
Ýþte, insan böyle zayýf ve çaresiz güçsüz kalabiliyor. Hayat karþý kendini korumasýz býrakýyor belki her insanýn deðil ama bazý insanlar hayatlarýný bunlarýn kýyýsýnda gözlerini açarak buluyorlar ,her sabahýn ýþýldayan gökyüzünün içinde...Ýþte asýl kayýpta bu oluyor insanýn en büyük kaybý ve en yaralayýcý ölümü… Ýnsan kendini karanlýk sokaklarýn içine atarak en büyük kaybý hayata hediye ediyor. Belki sessizce, belki de içlerden kopan en büyük çýðlýklarla...
Ama vazgeçmek bu deðil ,kendini ölüm kýyýsýna atamak deðil.
Bir insan bununla karþýlaþýyorsa ilk baþta vazgeçmeyi kendine belleyecek kadar iyi öðrenip öyle yüzleþmelidir.
Hayata istenilen geri verilmeyince insan o anda gözlerini bir kere olsun hayatýný yoklamalýdýr, içinde bulunduðu çerçeveye iyi bakmasý gerekir. Dýþardan nasýl gözüktüðüne bir de kendi gözleriyle bakmalý.Kendine sormalýdýr istediðim her þey benim için doðru mu, benim için gerçekten önemli mi, ben onu hak ediyor muyum diye sormalý her insan kendine. Mutsuzlaþýp karanlýðýn içine kendine sürüklemek yerine ilk baþta vazgeçmeyi öðrenip doðru kararlar verecek konuma gelmelidir insan. Eðer onun hayatýnda önemliyse, o deðeri hak ediyorsa, insanýn hayat huzuruysa ve onunla bir olmuþsa insan o zaman ona dokunmadan bu yolda attýðý adýmlarý daha da hýzlandýrmalý. Bu karanlýðýn içinden kalbinden aldýðý sevinç ýþýklarýyla o yolu öyle sonlandýrmalýdýr.
Ama eðer o deðer verilenler kendi hayatýna laik deðilse o zaman hayatýna sunduðu seçeneklerden kendine bir doðru yol biçmesini öðrenmelidir. Gerekirse kabullenmelidir, hayatýna zarar verecekse ona þimdiden uçurumun kenarýnda býrakýp baþka güneþle ýþýldayacak olan gökyüzünün peþine sürüklenmelidir. Ýnanarak aþmalý bu zamaný güvenerek ve gerekirse vazgeçerek hayatýnda bir þeyleri feda edip daha iyisini yeþertme duygusunu ruhuna kazýmalý, bu sefer yola öyle koyulmalýdýr. O zaman bulunduðu o hayat çerçevesini içinde hak ettiði görümünü alýrlar. Hayatlarýnda anlamlý kýlan ne varsa ve kimler varsa bir yere saklarlar. Hep gizlerler ve onlarý yaþatmak için hep bir uðraþ içinde çabalarlar sonundaki huzura kavuþmak için yoksa hayatý baþka türlü anlamlý kýlamazlar. Ya da zararý dokunan her þeyi bir kenar biriktirirler ve bir gün çok istenilen umutlardan vazgeçerek ,daha iyisini yeþertme duygusuyla o küçük bahçelerine yeni çiçekler ekerler ve o çerçeveyi de daha anlamlý hale getirirler.
Unutmayalým hayat bir çerçeve gibidir, bazen dýþarý çýkýlmayacak anlar olur. Ama önemli olan da o çerçeve koyulan resimlerimizdir. Ýnsan bunu bildikçe hayatta hiç ama hiç yenik düþmez, düþemez de her yaþayan insan…