Ýstanbul
Ne derler bilirsin.
Ýstanbul bir baþka güzel sonbaharda.
O tatlý esintisi, gün batýþýnýn gökyüzünde beliren hüzünlü kurþuni rengi, bizi bizden almadý mý? Tatil rehavetinden çýkan, her sabah yeni bir telaþa baþlayan nice hayatlarýn koþuþturmacasý, heyecaný, umutlarý senin semtlerinde doldu ciðerlerimize.
Ýstanbul,
Ne büyük mutluluk seni yaþayabilmek. Yoksa büyük bir düþ kýrýklýðý mý?
Bu büyük sorunun cevabýný ne zaman vereceksin bize, yoksa bizimle birlikte toprak olacak bir soru olarak mý kalacak?
Senin gizemin belki de burada saklý.
Biz bu gizemli hallerini sevdik be Ýstanbul.
Her taþýn altýndan çýkan o eþsiz kültürün, yýllara meydan okuyan yapýlarýn, o güzel semtlerin bizi çekmedi mi bir çocuðun parka koþmasý gibi içine?
Ya da kaçmadýk mý senden defalarca, yaðmurlu hüzünlü gri günlerinden. Bekledik. Bir çocuðun babasýnýn öfkesinin geçmesini bekler gibi. O güzel ilkbaharýna kadar.
Korkuyorum, ya seni anlatamadýysam, ya kalbimde ki sana duyduðum hisleri gösteremediysem.
Ama sen öðretmedin mi bize korkunun ecele faydasý olmayacaðýný?
Senin her halin güzel be Ýstanbul.
Seni keþfetmeye baþladýðým ilk gün, sevgilinin elini ilk kez tutmak gibiydi.
Heyecanlý, ürkek. Sen olgunlaþtýrdýn, sen öðrettin. Nasýl büyüttün ama, içimizde kopan o fýrtýnalarý anlatmayý, nasýl seveceðimizi seni sevdiðimiz gibi kýyamadan sevgiliyi. Senin semtlerin öðretti bize hayatý.
Sarýyer gibi rüzgârlýydýk bazen, atarlandýk çevremize Karadeniz’in asi dalgalarý gibi.
Emirgan merdivenlerinden öðrendik, karþýdakinin bize aslýnda ne kadar yakýn olabileceðini.
Beþiktaþ’ta dalgalarýmýzýn kýyýya nasýl vuracaðýný öðrendik, Taksimin dar sokaklarýnda þekil verdin içimizde kopan o fýrtýnalara.
Seni nasýl anlatayým be Ýstanbul.