Yanýp sönen yýldýzlarýn parýltýsý, gecenin hafif rüzgarlý ve ýlýk havasýyla birleþiyordu. Sýska bir aðaç hatýralarýn çizgilerini kendince saklýyor, dallarý yapraklarýný aðýrlýyor ama yine de baþka iklimler bekliyordu.

Havada dalgalanan bir melodi yeni kabulleniþleri çaðrýþtýrýyor, ayýn hilal hali iki ucu keskin sözleri anýmsatýyordu. Bir kýlýç gibiydi, sessizliði yýrtmaya çalýþýyordu ve sahil kenarýnda küçük yaðmur damlalarý yaðsýn diye bekliyordun.

Bir koltukta okuduðun kitap, son sayfalarýný çevirirken aný yavaþlatýyor bazen de hýzlandýrýyordu. Zaman, koþulsuz, tavizsiz ilerliyor, sevilenler daha bir kýymetli oluyor, keyif sorularýn yerini alýyordu.

Pencereyi örten yaprak iþlemeli beyaz tül aralanýnca, dýþarýda vuku bulan sessizlik, yarým kalan deðil, tamlýða ulaþmýþ bir hayalin kuytu köþelerine rastlýyor, mutluluk yeniden göz kýrpýyordu.

Sabahýn gelmesi tanýdýk bir düþünceydi elbette, gece ya da sabah olmasý deðildi esas durum, aldýrmadýðýn ama içini kaplamaktan da vazgeçmeyen duygularýn oluþmaya devam etmesiydi belki..

Nasýl ? Diyordun içinden.. Aldýrmadým ama yine de beynimin her köþesinde kol geziyor. Benimki, duyduðum ve sevdiðim huzur ifadeleri, kalpten gelen, irkilmeye mahal vermeyen gelecek zaman sözleri olsa gerek.. Ýlgi çekici ama uzaklaþmayý gerektirmeden var olabilecek.

Sýký tutunup, gökteki ve yerdeki çevreni kuþatan þeylere, duraksamadan ve gitmeye kalkýþmadan yerini bilmek ve düþünmek..

Bir kez daha olacak mý ? Bir geçiþ; sessiz, sakin, duygulu ve bambaþka !