PENCERESÝZ KADIN

''Aç mýsýn açýkta mýsýn?''
diye baðýrdý adam.

Ve doydu kadýn...

Ýki damla yaþ öptü gözlerini o an
Birinin yüreði bir baþýna
Diðerinin ruhu çýrýlçýplak

Sonra oturdu ayna karþýna
Yüzünden baþladý aðlamaya
Dört duvarý yalnýzlýk olan bir bakýþla
Dakikalarca kendine baktý
Titreyen dudaklarla uzanýp düþlerine
Geride kalan soluk yýllara
hýçkýra hýçkýra vakur bir tebessüm attý

Üþüdü elleri
Bu kaçýncý kanayýþý bileklerinden
Unutuldu adý
''Sen de kadýn mýsýn ?''
sesine çarpa çarpa ayna karþýsýndan kalktý
Mutfakla oda arasý süpürdü umutlarý
Yoruldu,nefessiz kaldý
Sesi sesine dolandý
Özgürsüz gölgesine yaslanarak
Ýçinden geçenleri simsiyah saçlarýyla sardý
Aç ve açýkta kalmayan bedenine inat
Teninden soyup sözleri
Dilini döven bir anne çýðlýðýyla
Son kez fýsýldadý

''Bir daha gelirsem dünyaya
Unutma
bir yudum aþk borçlusun bu gece gözlü kadýna
Senden alacaðým olsun
Dokun þiir kokan parmaklarýma
Ýki elimi yakanda býraktým hayat...''

01.08.2013


Arzu Karadoðan