Kimsesiz bir ev düþün þimdi; tüm yaþanmýþlarýyla bir harabe, enkaz yeri

Güzel koltuklar… Kim bilir kimler aðýrlandý bu koltuklarda keyifli yemeklerin ardýndan?

Vitrinler, biblolar geçmiþten bir kasvet yumaðý sanki…

Duvarda asýlý duran aynasýndaki merak;
Kim baktý kendine bu aynada? Gördüðü pahalý takýlar boyanmýþ gözler miydi sadece? Gizlice akan gözyaþlarýný da görebildi mi yoksa?Sürülen bir ruj muydu sadece, yoksa kahkahalarla öptüðü adamlarýn tek tek kanlarý mý bulaþmýþtý dudaklarýna?

Bir koku hakim evin her yerinde. Aðýr bir koku bu. Tüm yaþanmýþlardan yorgun birikmiþliðin teri, ya da bitmeyen ihtiraslarýn bunaltýcý kokusu…

Gýcýrdayan kapýlar, tavan aralarýndan yayýlan sesler ve pislikten saydamlýðýný yitirmiþ camdan süzülmeye çalýþan ýþýk huzmesi…

Düþünebildin mi bu köhne harabeyi? Gösterebildim mi sana yeterince kalbimi?