Müslümanlarýn, Osmanlýnýn yýkýlmasýndan sonra siyasi platformda zayýflamasý ve var olma mücadelesini siyasi alan kaydýrmalarý; geleneksel anlayýþýn, geliþen ve deðiþsen toplumsal olgularý okuyamamasý nedeniyle sinemanýn önemini kavrayamadýlar. Sadece bireysel ya da cemaat olarak deðil, Ortadoðu ülkeleri olarak da sinemanýn önemini ve gücünü fark edemediler.

Müslümanlarýn, boþ býraktýðý alaný baþkalarý çok büyük hýrslarla doldurdular ve köþeye öyle bir oturdular ki Müslümanlar kendine yer bulmakta zorlanýyorlar. Bu alanda diðerleri öylesine güçlendiler ki Müslümanlar bu alana girmeye korkar oldular…

Peki, günümüzde durum nedir? Müslümanlar hala dile getirilmese de hala siyasi alanda varlýðýný ispatlama derdin de olduklarýndan kültürel ve sosyal olaylarý ele alma konusunda hala gerekeni göremiyor ve önemsemiyorlar. Hala sinemanýn içine yolculuk yapma konusunda isteksiz ve mesafeliler. Bunun altýnda birazda Müslümanlarýn seküler olma korkusu, sinema ortamlarýnda kiþiliklerini ve ahlaklarýný koruyamama endiþeleri var. Evet, Müslümanlar, filmlerden ve ortamlardan etkilenmekten korktuklarýnda sadece izlemekle yetinmeyi tercih ediyorlar. Ve insanlarýný sinema ortamlarýndan uzak tutuyorlar… Bu endiþe, daha büyük endiþelerin önüne geçtiðini bile göremiyorlar. Çünkü sinema, Müslümanlarý deðiþime uðratýyor, etkiliyor. Buna raðmen sinemanýn gücünü kullanma konusunda cesaretleri yok. Çünkü sinemaya dair projeleri yok. Eleþtirmenleri yok. Senaristleri yok. Yönetmenleri yok. Sinema tarihçileri yok. Sinema oyuncularý yok. Sinema yazarlarý yok. Yok yok yok.

Cemaat önderlerin ve önde gelenlerin; Müslüman aydýnlarýn, yazarlarýn ve düþünürlerin hala eski kuþak olmasý, hala eski düþüncelerle olaylarý ele almalarý; günümüz sosyal ve kültürel geliþmelere yabancý kalmalarý, sadece siyasi alana yoðunlaþmalarý; yeni kuþaðý anlamak istememeleri ve gençlerin bu konularda önlerini týkamalarý, bu alanlarda okumalar yapýlmamasý; eski ve öncü kuþaðýn okumamasý ama kendini yeterli görme egolarý gibi nedenlerle sinema gibi konulara eðilim olmamakta. Hala eski konular konuþulup, tartýþýlmakta ve eski yöntem, anlayýþlarla topluma yön vermeye çalýþýlmakta. Durum böyle olunca ilerleme kayýt edilmemekte ve kuþak çatýþmasý yaþanmaktadýr.

Peki, ne yapmalý? Bu sorunun cevabý kolay ama eyleme geçilmesi zor bir cevabý vardýr. Müslümanlar yavaþ yavaþ sinemayla ilgilenseler de daha önce dediðim gibi sadece izlemeyle sýnýrlý kalan bir ilgidir. Ötesine yönelik bir eylem ufukta görünmüyor.

Öncelikle Müslümanlarýn, sinemayý bir hobi olarak görmeyi býrakmalarý lazýmdýr. Olayý amatörü deðil, profesyonel tarafýnda yer almaya baþlamalýdýrlar. Sinema bir hobi deðil. Her iþ gibi bir uzmanlýk alanýdýr. Müslümanlarýn uzman sinema adamlarý olmalýdýr.

Hobi olarak görülmesi býrakýlan sinemanýn, ciddiyeti daha çok sorgulanacaktýr. Ve projeler üretilecektir.
Sinemanýn kendisinden ve ortamýndan korkulmamalýdýr. Korku, uzak kalýndýkça kâbusa dönüþür. Sinema, Müslüman’ýn kabusu olmadan, korkunun önüne geçilmelidir.

Müslümanlarýn, izleyici koltuðundan kalkýp, yönetmen koltuðuna oturmaya baþlamalýlar.
Gençlerin bu alanlarda önleri açýlmalý ve teþvik edilmeliler. Sinema alanýndan ya da sanattan soðutulmamalý ve bu alanlarda önleri týkanmamalýdýr.

Sinema dün olduðu gibi bugün de yarýnlar da kültürel ve sosyal alanýnda en önemli ve en büyük silahtýr. Bugün bu silah Amerika’nýn elinde olduðu için Amerikalaþýyoruz. Bu tehlikeyi görmek lazým.

Osman Tatlý
osmantatli@gmail.com
www.osmantatli.com.tr