VEDA

“Ben” dedi adam “Sana veda etmek istemiyorum. Ne olur tekrar düþün? Býrakma beni.” Kadýn, gülmeye çalýþan aðlamaklý gözlerle baktý sevdiðine, “Ruh ikizim demiþtin bana. Ýþte ruhumun yarýsýný sende býrakýp gidiyorum” dedi. “Gitme o halde" dedi adam. “Gitme. Neden gidiyorsun?” “Ben bu topraklara ait deðilim” dedi kadýn, “Buralarda çiçek açamam, solarým. Bunu benden isteme. Bu topraklar beni kabul etmez. Bak seninle ayný dili dahi konuþamýyoruz.” “Ruhumuz ayný dili konuþuyor ya" dedi adam. "O halde sen gel ardýmdan" dedi kadýn. Adam gözlerini yere indirdi. Halbuki o ana kadar gözlerini hiç esirgememiþti. “Gelemem” dedi, “Ne olur bunu isteme benden. Býrakamayacaðým çok þey var burada. Býrakamam.”

Kadýn gülümsedi. “Merak etme bir tanem. Anlýyorum seni. Çok iyi anlýyorum. Sen benim ruh ikizimsin. Unuttun mu?” Kadýn adamýn dudaklarýna sýcak bir öpücük kondurdu. “Elveda aþkým, elveda” dedi.

Kolundan tutup yalvarmak istedi adam, yapamadý, adým atmak istedi ardýndan kadýnýn, atamadý. Kadýn, kapýdan geçip uçaða yönelirken, ardýna dönüp koþup boynuna sarýlmak istedi adamýn, yapamadý. Korktu kendinden, dönüp ardýna dahi bakamadý.

"Ruh ikizim" dedi adam içinden, "Ruhumun yarýsýný aldýn gidiyorsun iþte." “Ruh ikizim” dedi içinden kadýn, “Ruhumun yarýsýný sende býrakýp gidiyorum.” Ýkisi de kendi hayatlarýnda yol alýrken, farkýndaydýlar hiçbir þey eskisi gibi olamayacak hayatlarýnda.

Leyla ÜNAL (23 Temmuz 2013)