Ruhum daðýnýk, toplamadým. Çarþafýný örttüm geçmiþin, yýldýzlar içimdeki volkanlarýn patlamadan önceki sinyallerini çaðrýþtýrýyor. Parýl parýl parlamaktalar. Gece, güne inat týlsýmýný ekliyor ay'ýn...
Gönlümün yataðý daðýnýk... Uyuyanlar var, sessiz olun uyandýrmayýn. Öyle bir rüya gördüm ki, yalnýzlýk benden içeri serden dýþarý çýktý. Takvimlerin insanlarý aðlatýþlarý kelebekleri uyandýrdý. Ýçimin mevsimi kýþtý, ilkbahardan nem kaptým. Arabalar hýzlýca geçiyorlar, kimi insanlar daðýnýk ruhlarýnýn peþinde kimileri ise hayatlarýnýn peþinde... Ýnsan neyi isterse onun peþinden koþarmýþ. Kendimi bulduðumda tamamlandým. Bam telimin ayarý kaçtý, keman çalýyor yüreðim...
Gidenler duyarlar da gelirler, hep birlikte þarký söyleriz belki. Emeklemeyi öðrenmiþti yüreðim, sonra umutlarýn çatýsýndan baktým dünyaya düþecek gibiydim bir an rezil oldum sandým. Yüreðim düþecek gibiydi gözlerden, son anda yakaladým.

Kimse anlamazdý hâlim periþan, duygularým yatak döþek yatmakta... Nevresimini 90 derecede yýkadým günahlarýmýn, çok kirlenmiþti sonunda aydým. Bakýn, içimdeki çocuk beni terk etti çýplak ayakla caddeyi alt üst ediyor.
-Dur gitme, yalvarýrým gitme. Sana en sevdiðin oyuncaðý alýrým. Gözlerimin nemini siler, seninle hayata dair en güzel oyunlarý oynarým. Yalvarýrým, dur gitme... Daha yapacak çok þeyimiz, gezecek çok yolumuz var.
Duymadý bile, yüreði nasýr tutmuþtu hayat göze gelince. Avizesi düþtü, aydýnlanmýyor dostluklarýn çýkmazý... Çýkmaz sokaða dönün, saðda bir yerlerde bulursunuz alnýnýzdan öpecek bir sevdalýyý; yarasýzý. Merhemini gizli tutar, yarasýzdýr zararsýzdýr ýþýklanýr, ýþýk tutar... Bilirim o yolda bir þekilde karþýlaþýrýz.
Gözlerim incilerini döküyor yaðmur dolu koleksiyonuma. Pazartesi Salýdan umudunu keserse, Cuma alýr mý Cumartesinin umutlarýný? Bir yerden biten bir yerden baþlamaz mý? Umut kapýsý deðil mi sevgi tezgâhýnýz? Can pazarýndan haliç köprüsüne uzanýr bahtýndan umudumun geçtiði gönül dergâhým...

Kar'ý tutabilir misin gözlerinle? Beyaz gecelerde aðlayabilir misin ki bembeyaz düþlerinin yerine?
Düþlerine kýyma, çocukluðun gitti bak. Düþlerine yazýk etme, kapýlma gönlünün sel dolu sonbaharýna...
Gidenler dönmezler boþuna nefesini tüketme, baðýrma. Gidenler duyamazlar...
Aðlamak, þerefli bir Ekim sonunun Kasým ayýna ihaneti sayýlmakta...
Aðlamak; gülerken oluþturduðun gamzelerinden seni çalmakta... Býrak, yaðmur aðlasýn býrak Ýstanbul aðlasýn, býrak ruhundan kopan fýrtýnalar aðlasýn. Sen sakýn aðlama...
Güneþini çalar gözlerim, affet bana bel baðlama. Büyüdün çocuk, hangi arada ne zaman oldu bilmem ama büyüdün iþte...
Bisikletle geçtiðin o yollardan umutlarýn sýðmaz oldular. Hayallerin küçülürken gözpýnarlarýndan nasibini aldýn. Büyüdün çocuk! Okul yoluna sýðmaz oldu bedenin, ayaklarýn götürmez oldu seni çocukluk dolu günlerine... Aðladýn, içtin, özledin, küfrettin kime ne!
Büyüdün, kalbine hançer saplanýp gözlerin çocuksu hayallerine saðanak yaðarken... Ruhun daðýnýk, kilere sakladýðýn mavi bir kurdelen vardý. Þimdi git onu bul ve sal denizin saçlarýný okþadýðý mavi haziran gecelerine... Haziranlar bir baþka gelirdi sana, umut kokardý.
Haziranlar ýþýltý demekti, Nisanlar hep ama hep yeþil... Çimenlerde oturur, kendine kendini anlatmaktan korkardýn. Denizin matemsiz gülüþlerinden kopardýðýn umut bahçelerini hayallerinin sepetine atardýn. Döner dururdun denizin içinde, Aðustoslar hayat kokardý. Mevsimler seninle anlam kazanýr, dört mevsimin beþincisinden kendine aþk mevsimini yaratýrdýn. Þimdi büyüdün çocuk! Bu yaþlar niye? Yapraklar sararýr, ruhun daðýlýr üzülme! Þimdi sendeki gülüþleri görme hakký faytondan el sallayan çocukluðunun son seviþlerinde... Býrak gitmeden önce sevsin son kez. Boþuna yalvarma.
Hangi giden durdu ki þimdiye kadar? Hangisi dinledi sözlerini, hangisi gördü gözlerinden yaðan yaðmurlarý? Umutlarýndan kaldýrdýlar þemsiyeni, sýrýlsýklam oldun üþüdün. Hangi biri acýdý ki? Boþuna yalvarma geri döndüremezsin hiçbir gideni...
Televizyondan hayat yolunun geçtiði insanlar geçiyorlar. Beþinci Kanal adý umut... Canlý yayýndalar, baksana hayat yolunun bayraðýný da devralmýþ sana sonsuz teþekkürlerini iletiyorlar. Onlar bittiler artýk, büyüdün çocuk! Sonbahar yapraklarýna kýyma...
Yüreðimin kemaný hiç susmuyor... Kopmuþ bir teli, canýmdan öte yollarda hayat yine bana çýkýyor.
Piyangosu sevmekmiþ kaderimin, piþman mýyým? Hayýr, deðilim...
Sadece durduramadým geçmiþin zincirleme kazasýný, engel olamadým.
Ruhum kaçýk, kaçak seviþlerin peþinden koþtu. Olduramadým bugünün yazgýsýný, yarýna karýþmayalým...
Efsanevi Anka Kuþu'na uzanan hikâyenin önsözü misali; "Yarýn, küllerimden yeniden doðacaðým..." Þimdi söyleyin adým neydi benim? Unuttum...
Dün gelmezdi, bugün kaçaktý giderdi. Yarýn ise belirsiz bir hediyeydi. Söyleyin bana, benim adým neydi? Hangi sonbahardan kalma günde ertelemiþtim ki kendime dokunup, kendimi sevmeyi?
Çok ciddiye almýþtým sevmeyi, sevmemeyi... Hoþça kal çocuk! Midye kabuklarýna selam söyle!
Hoþça kal çocuk! Yýldýzlara selam söyle...

Dilara AKSOY