Kadýným...

Tek bir sesleniþi bekledim
geceler boyunca...
Radyoda çalan türkü kavurdu geçti yüreðimi
geçmiþten kalan bir cümle
avuçlarýmda ufalanýrken
gözlerime nem düþtü
sen diye
...
Hep uzaktan sevmeye mahkûm yüreðimle
sessizce geldim kapýna
gecenin zifiri karanlýðýnda
gizliden gizliye öptüm
düþlerimde yüreðini
ey sevgili
...
Kadýným vazgeçilmezim
dudaðýmdaki tuzum
ekmeðim, aþým
...
Gönül bahçemin çiçeði
kuruyan topraðýmýn nemi
gece hayallerim
gündüz özlemlerim
sensiz nefes almaz bu beden
...
Aþkýn katýksýz halini yaþýyorum
yokluðundaki varlýðýnla
herkesten sakýnarak
uzaktaki yaným
...
Yýkýk bir þehir olurum
ruhun sarmasa bedenimi
göçük altýnda kalan hayallerimle
vurgun yerim yokluðun dokununca
gecelerime
...
Yabancý bir þehir durur karþýmda
büklüm büklüm sözlerin girdabýnda
adaletsiz bir dünyanýn zincirleri
dolanýr ayak bileklerimden
sana söyleyemediðim
sevdamý
avaz avaz haykýrýrým kavuþamayan
sevdalara...
Kekeme kalan ruhumla
...
Þimdi þu/an
suskunluðumu omuzlayarak
varla yok arasýnda
üþüyorum senle sensizlikte
kadýným
...

Duy beni iki kelime huzur tadýnda

...

Rasim Yýlmaz