Sonbahar geliyor yine... Ýlk mandalinalarýn çýktýðý zamanlar ve ilk mandalina kokusu...

Ýlk mandalina kokusuyla yýllar öncesinde buluyorum kendimi... Her mandalina kokusu, hazan mevsimine götürmeden önce, küçücük bir evde sessiz bir yasa götürür beni...

Bir apartmanýn alt katýnda, ev sahibi gelen ziyaretçileri aðýrlýyor evinin daracýk odalarýnda. Bir cuma akþamý ve pazardan alýnan sonbahar meyveleri geliyor, her ziyaretçiyle birlikte. Bir anne herkesi karþýlamaya çalýþýyor, içinde büyüyen acýsýna raðmen. Gelen sabýr diliyor, giden sabýr diliyor. Anne bazen aðlýyor, bazen gözleri doluyor, birkaç kelime dökülüyor dudaklarýndan, sonra yine gözleri doluyor, susuyor...

Evin daracýk holünde loþ ampül ýþýklarý dikkatimi çekiyor. Çok karanlýk burasý. Yusuf’un annesini görüyorum bir ara. Hiç görmemiþtim daha önce. Demek ki Yusuf’un hep sevdiði, kendisine þiirler yazdýðý annesi bu kadýnmýþ. Sonra Yusuf’tan birkaç yaþ büyük olan ablasýný görüyorum. Okulda da görürdüm. Hep erkek çocuklarýna benzetirdim onu, Yusuf gibi gelmezdi bana, onun gibi çalýþkan deðildi de. Benimle hiç konuþmadý, ne o günden önce ne de o günden sonra... Ben insanlarý, etrafý meraklý gözlerle izlerken, bir mandalina kokusu geldi burnuma. Demek ki mandalinalar çýkmýþtý, eve baþsaðlýðýna gelenler ilk mandalinalardan getirmiþti anlaþýlan. Çok güzel kokuyordu. Ben ilk mandalinalarý hep çok severim, ama biz biraz zaman geçtikten sonra alabilirdik.

Yusuf’un bu evde oturduðunu biliyordum ama daha önce hiç gelmemiþtim buraya. Zaten o bizim sokaða gelirdi hep. Hem bizim evimiz okula daha yakýndý. Okul çýkýþý ve haftasonlarý bisiklet sürerdik birlikte. Onun bisikleti yoktu, benim bisikletime binerdik sýrayla. Annesi söz vermiþti ona eðer sýnýfýný geçerse bisiklet hediye edeceklerdi. Ama o vakte kadar benim bisikletim ikimizindi. Hem okulda da o benimle hep beslenmesini paylaþýrdý. Benim önümdeki sýrada, en ön sýrada otururdu ve her beslenme saatinde evinden getirdiði yiyeceklerin yarýsýný bana verirdi. Biz birinci sýnýftayken en çalýþkanlarý en ön sýraya oturturlardý. O da sýnýfýmýzýn en çalýþkanlarýndan biriydi. Matematikte ise en iyimizdi. Ezberi de iyiydi, çok güzel ezbere þiir okurdu. En çok da annesi için okurdu...

Haziran oldu ve biz ikinci sýnýfa geçtik. Onun tüm dersleri pekiyiydi. Annesi verdiði sözü tutmalý ve ona bisiklet almalýydý. Maddi durumlarý bisiklet alacak kadar iyi deðildi. Hazirana yetiþtiremezlerdi. Nitekim okullarýn baþlamasýna yakýn bir süre Yusuf o hep hayalini kurduðu bisikletine kavuþtu. Benim arkadaþým Yusuf, artýk hep bisikletine binerdi, okul açýlana kadar, sabahtan akþama kadar...

Birgün bir haber geldi bizim eve. Annem geri geri giden bir kamyonetin bisikletli bir çocuða çarptýðýný söylüyordu. Annem Yusuf’un öldüðünü söylüyordu...

Çocuktum... Yusuf’u, beslenme ve bisiklet arkadaþýmý ararken kendi evinde, loþ odalarý olan bir ev, yaslý bir anne karþýladý beni. Bir mandalina kokusu geldi burnuma, düþündüm biz ne zaman alacaðýz ilk mandalinayý diye...

Mayýs 2013