Mezuniyetten birkaç gün önce

Sýnýftaki herkesin aklýnýn havada olduðu, cümlelerin sonu gelmediði, heyecanýn tavan bulduðu günlerdi. Onlardan birinde, okula varmadan önceki son köþeyi dönerken Siyaset Bilimi hocam ile burun buruna geldim. Aile dostu edasýyla gülümsedi önce sonra resmi tavrýna döndü. Bir öðrenci için dost-akraba
iliþkileri arasýnda kalmak tatsýz bir durum(en azýndan benim için öyleydi). Öyle kayýrýlmak, desteklenmek gibi nimetlere dokunmak deðil hatta daha da yokuþa sürülürdü her þey. Ailem yetmezmiþ gibi öðretmenlerim (ilk okul öðretmenim dahil) de bana sert birer veliydi. Biliyordum, hepsi iyiliðim içindi...
"Nasýl gidiyor?" diye sordu ve hemen ekledi: "Ne yapmayý düþünüyorsun, edebiyata devam mý yoksa?.."
Daha cevap vermeden kestirip attý: "Bence sen hiçbirini yapamazsýn" , yutkunmamý hiç bu kadar gürültülü duymamýþtým. "Neden öyle dediniz ki hocam, þimdi?" derken yokuþu týrmanan eski bir otomobil gibi hararet bastýðýný hatýrlýyorum. "Çünkü, evladým, sen her þeyi, ama her þeyi öðrenmiþsin, biliyorsun. Taraðýnýn olmadýðý bez yok, korkarým bu yüzden belli bir meslek sahibi olmazsýn..." diye tespitini lanet gibi savurdu, sýrtýmý sevgiyle sývazlayýp yoluna devam etti. Her þey birkaç dakikada olup bitse de anýsý hayatým boyunca peþimi býrakmadý. Filolojiyi idealize ettiðim, yoluna düþtüðüm ýþýktý benim için. Diðer yandan da sayesinde ideolojilerin hayra alamet olmadýðýný öðrendim. Meslek sahibi olmak elle tutulur bir eylemin sonuçlarýna götürür insaný; idealler ise insandan alýp götürür. Yine de hayat her iki þekilde de geçip gider...

Ebeveynler, koþullarýn etkisiyle de, çocuklarýný yoðurup, biçim vermeye çalýþýrlar. Kimi sadece bakýp gözeterek, kimi saf sevgiyle, kimi lafta, kimi disiplinle canýndan olanýna yol belirleme derdinde. Ömürleri geçer böylece, Kader ise saatini bekler, hep olduðu gibi... Herkes bir gün bir þekilde kaderine kavuþur, her
ne kadar zorlasa da þartlarý, yolunu ne kadar deðiþtirdim dese de içten içe bilir kaderinin askeri olduðunu.
Ýnsanýn ne istediði deðil neye kavuþtuðu önemli. Belki dünyanýn en talihsiz, en yoksul insaný olabilir fakat en huzurlu, kendisiyle barýþýk, mutlu biridir. Belki dünyanýn en varlýklýsý, sýnýrsýz olanaklara sahiptir lakin gözüne uyku girmeyen, kuþkucu, ikiyüzlü, bencilliðinde kaybolmuþ, gizliden gizliye mutsuz biridir. Kimin ne olacaðý kim bilebilir ki?..

Ýnsan kendinden, özünden uzaklaþtýkça maneviyatý fakirleþir, bilgisiz kaldýkça ise medeniyetsizleþir. Ne tek baþýna yürek ne de tek baþýna bilgi yetmez. Bence, kader yolumuzu bu kodlarý girerek yazýyor olmalý.
Þimdi, bunca yýl sonra geriye dönüp baktýðýmda ne çok olduðumu görüyorum hocam. Bazen göz çukurlarýmý aðrýtan isyanlarýma raðmen, çýkmazlarýma ve çaresizliklere raðmen kaderime kavuþtum hocam. Hayatýn soðuk, duygusuz çarkýna dahil olmamak hiçbir þey olmaksa iyi ki öyle olmuþ be hocam!.. Hýrslarýn, kaygýlarýn, anlamsýz sidik yarýþlarýnýn hengamesinde insanlýðýn manzarasýna dýþarýdan bakýp
acýnasý hali görüyorsam, vallahi olmuþum ben hocam.

eylül