KAYIP

Baþýný kaldýrarak ,saatlerdir üstünde güneþi engelleyen bulutlarýn, daðýlýþýný izledi. Aslýnda her yaðmurlu havada “Ýçim de kötü bir his var” diye söylenen insanlardan deðildi. Ancak her kes gibi ,güneþin kendisini belli etmesi ile, içini neþe kaplardý. Yüzüne vuran güneþ ýþýðýna raðmen, bu gün içinde her hangi bir neþe kýrýntýsýndan eser yoktu.
Ansýzýn elinden oyuncaðý alýnmýþ bir çocuk gibi öfkelendi. Tanrý yý düþündü. Oturduðu demir sandalyeden kalkarak, kaldýrýmýn kenarýna geldi. “Bu gerekli miydi sanki. Bana bunu neden yaþattýn” diyerek çýkýþtý. Tanrý bile olsa, buna kimsenin karar vermeye hakkýnýn olmadýðýný düþündü.
Bir an duraktan ayrýlarak yürümek istediðine karar verdi. Otobüse oturmak istemiyor , üzgün olduðu zamanlarda yaptýðý gibi ,evine yürüyerek gitmek istiyordu. Karýsýnýn da haberi almasý ihtimaline karþý eve hýzlý gitmesi gerektiðine karar vererek, durakta beklemeye karar verdi.
Burnuna gelen yaðmur kokusunu içine çekti. Mustafa nýn, yaðmur kokusunu ne kadar sevdiðini hatýrlayýnca yüzünü düþürdü. Haberi aldýðýndan beri aklýna sürekli oðlu ile ilgili anýlarý geliyordu. Daha Mustafa nýn küçük bir çocukken, yýldýrým sesinden korkup yanýna koþmasýný hatýrladý. O zaman oðlunu “Ben yaþadýðým sürece seni hep koruyacaðým” diyerek yatýþtýrmaya çalýþmýþtý.
“Bok korursun” diyerek yumruklarýný sýktý. Týpký aldýðý haberin aðýrlýðý gibi, paltosu da üstüne aðýr gelmeye baþlayýnca, duraðýn soðuk sandalyesine geri oturdu. Tekrar gök yüzüne baktý. Sanki Tanrý ile göz göze gelmiþti. “Neden” diyerek iç geçirdi.


MEHMET BURAK YÜKSEL