Henüz bir çocukken, akþamlarý yataðýma yattýðýmda gözlerimi odanýn kapýsýndan alamaz, uyuyana kadar devamlý kapýya bakardým. Nedense bana hep sanki orada, kapýnýn eþiðinde bir þey varmýþ ya da oradan bir þey çýkacakmýþ gibi gelirdi. O beni devamlý gördüðü halde ben onu göremez, fakat onun orada olduðunu hissederdim. Akþam uyku vakti gelip, herkes odasýna çekildiðinde ýþýklar kapanýr ve o hemen karanlýkta benim odamýn kapýsý eþiðinde belirirdi. Neden hep benim odamýn kapýsýný seçerdi onu da bilmezdim. Neden anne babamýn ya da abimin odasý deðil de benimki? Bu yüzden yalnýz uyumaktan hep korkmuþumdur. Hatta geceleri tuvalete ya da su içmeye bile gidememiþimdir hiçbir zaman.
Her gece annem yatmadan önce yanýma gelir, beni öper ve “Gözlerini kapatýp, yorganý da baþýna çektin mi hiçbir þey olmaz” derdi. Ben de onu dinler, gözlerimi kapatýr ve yorganý da alnýma kadar çekerdim. Ama ne gözlerimi kapatmam, ne de yorgan iþe yarardý. Çünkü görmesem de kapýnýn orada olduðunu bilirdim, dolayýsýyla onun da.
Doðrusunu söylemek gerekirse, O’nun eþiði geçip içeri girdiðini hiç görmemiþtim. Ama dýþarý da çýkmazdý. Hep orada kapýnýn eþiðinde dururdu. Tüm dünyasý orayla sýnýrlýydý sanýrým. Orayý geçti mi tüm büyüsü bozuluyordu. Orada ne kadar durduðunu da bilmezdim. Tüm gece mi? Yoksa ben uyuyana kadar mý? Belki de amacý bana zarar vermek deðil, tam tersine ben uyurken beni korumaktý. Bu nedenle hep kapýdaydý. Belki de tanrý tarafýndan uyuyan küçük çocuklarý korumakla görevlendirilmiþ bir melekti ya da þeytan tarafýndan korkutmakla görevlendirilmiþ bir zebani. Ya da gerçekten o kapý eþiði baþka bir dünyaydý. Gece yarýsýndan sonra açýlýyordu da, eþikteki sakin de oraya herkesin girmesini engelliyordu.
Ne olursa olsun bildiðim, emin olduðum tek þey ýþýk yandýðý zaman veya gündüz olduðunda ortadan kaybolduðuydu. Sabah olduðunda kapýnýn her yerine bakar, fakat onu bulamazdým. Iþýk bir silgi gibi onu yok ederdi, silerdi oradan. Benim korkumda bir daha ki akþama kadar geçerdi.
Tüm bunlar uzun zaman önce daha çocukken yaþadýðým þeylerdi. Þimdi akþamlarý uyumak için yataða yattýðýmda gözlerimi kapayýp bunlarý düþünüyorum. Çocuk aklýmla kurduðum bu masallara gülüp geçiyorum. Tüm korkularýmý kapýnýn eþiðine nöbetçi dikmem artýk beni korkutmuyor. Çünkü biliyorum ki bunlar benim beynimin ürünü. Ama yine de içim rahat deðil. Çünkü artýk çocukluðum geride kalmasýna raðmen, bazý akþamlar yataðýma yatýnca gözlerimi kapýya çevirip, bakýyorum ve orada, kapýnýn eþiðine yýðýlýp kalmýþ sakinin cansýz bedenini görüyorum.