Sergimi gezen insanlar bana niçin insan yüzleri çizdiðimi soruyorlar. Ben de onlara resimlerimde insan yüzünü anlatmadýðýmý, tam tersine karanlýðýn resmini yaptýðýmý ve insan yüzünü de tuval olarak kullandýðýmý söylüyorum. Gerçekten de ben insan yüzlerine karanlýðýn resmini yapýyorum. Bunun için de profil, yarý profil ve cepheden yaptýðým insan yüzlerine gözlerini yapmýyorum. Onun yerine siyah birer boþluk yapýyorum. Yüzün anlamýný bu veriyor, karanlýk bir boþluk. Oraya bakan sonsuz bir boþluða düþtüðünü sanýyor. Nereye gitse, hangi yönden baksa karanlýk onu takip ediyor. Ruhuna kadar iniyor ve onun tüm benliðini ele geçiriyor. Bu nedenle uzun süre kimse bakamýyor benim gözlerime.

Yüzlerimde sadece göz yuvalarýný boþ býrakýyorum, daha doðrusu kara bir gölge yapýyorum oraya. Çünkü öteden beri insan gözlerin ruhu ve aklý yansýttýðýný, ondan çýkan ýþýnlarýn diðerlerini etkilediðini düþünmüþtür. Gerçekten de gözler birer aynadýr. Onlara bakan hem kendini hem de diðerini görebilir. Her þey gözlerde yansýr. Ýnsan, hayvan, cisim, ýþýk ve karanlýk, aþk, nefret, yaþam ve ölüm, iyilik ve kötülük. Kýsaca görmek istediðiniz her þey beyinden önce gözde yansýr.

Bana sorulan sorulardan biri de resimlerimde niçin sadece karakalem kullandýðýmdýr. Öncelikle karakalem çalýþmada iki renk ve tonlarý vardýr. Beyaz ve siyah. Yani siyah bir gölge ve beyaz bir boþluk. Tam benim istediðim gibi. Ben yüzlerimi yaparken önce kalemimle dýþ hatlarý çiziyorum. Bazen dýþ hatlara da gerek duymuyorum. Sadece burun, dudaklar ve alýn çizgilerini yapýyorum. Ve tabi ki gözleri yine siyah bir boþluk olarak gösteriyorum. Sonra tonlamaya geçiyorum. Burun kanatlarýnýn, aðýz ve yanaklarýn gölgeleri ve gözlerin koyu siyah boþluðu. Gerisini ona bakan kiþinin gözleri tamamlýyor. Her ne kadar bir insan yüzü de olsa çizdiðim orada karanlýðýn resmini görüyor.

Bunun üzerine, bana niçin karanlýðýn resmini yaptýðýmý soruyorlar. Benim için karanlýk her þeydir ve her þey karanlýktýr. Hiçbir þeyi tam olarak bilemeyiz. Bilemediðimiz þey de karanlýktýr. Ýnsan ruhu ve aklý, doða, evren hepsi karanlýktýr. Tanrý da hep karanlýða saklanmýþtýr ve eminim ki sonsuza kadar da orada olacaktýr. Her þey karanlýkta vardýr. Iþýk onlarý yok eder, büyüsünü bozar. Ama ýþýðý bilmeyen de karanlýðý anlayamaz. Karanlýðýn anlamýný da benden iyi kimse bilemez. Ýþte bu nedenle insan yüzlerine karanlýðýn resmini yapýyorum. Çünkü her yüz benim için karanlýktýr.

Çünkü ben kör bir ressamým.

(Bu öykü Mart 2013 tarihinde "SOFRA Kültür, Sanat ve Düþünce Dergisi"nin birinci sayýsýnda yayýnlanmýþtýr.)