Dünya Þiir Günü, ilk kez 1999 senesinde UNESCO tarafýndan ilan edilmiþ olup, önceleri 5 ve 15 ekimde kutlanýrken, daha sonra 21 martta kutlanýlmaya baþlanmýþtýr.
Þiir, öyle bir edebi sanattýr ki, yazan kalemin bir sözcüðü bile sayfalar dolusu anlatýyý içine alýr.
Bazen bir þair, tek bir þiirler, bir baþka þairin yüzlerce þiirini silip yok eder.
Duygu limanýmýza demir atan R.Tagore:

“Kadýn! Senin gülüþünde hayat çeþmesinin musikisi var.”

Dizesi bir kadýnýn ruhunu, ne yüce bir duyguyla sarýyordu.
Þair yüreði iþte böyle bir þey olsa gerek.
Þairler genelde þiirlerinin ana temalarýnda –mükemmel-resmettiði, imgelediði kadýnlarý, Antalya’lý þair Ökkeþ Öztürk, bakýn nasýl bir þiirinde kaleme almýþ:

“Oldum olasý sevmem þu þair milletini
Nedense hepsinin sevgililerinin gözleri
Mavi olur, yeþil olur, iri zeytin tanesi
Ben kör kýzý sevdim kör kýzý
Olmaz mý dersiniz körün sevgisi
Beni öyle bir sevdi ki,
Avuçlarýyla çizdi resmini..!

Oldum olasý sevmem þu þair milletini
Nedense hepsinin sevgililerinin boylarý
Uzun boylu, selvidal…
Ben topal kýzý sevdim, topal..!
Olmaz mý dersiniz, topalýn sevgisi
Ondandýr sevmem sizi, þair milleti..!”
Haklý mýydý þair? Belki de þairler, gönül gözüyle baktýklarý için görmek istediklerini görüyorlardý. Ökkeþ Baba’da nerede bir gariban, nerede bir çoban kýzý varsa, ona deðiyordu gönül gözü… Belki de içinde bastýrdýðý özlemiydi, belki de öfkesiydi. Lakin kesin bildiðim bir þey var ki, þairlerin öfkesini bir þimþek gibi üzerine çekeceðidir…
Öfke, duygumuz buhar kazaný içindeki sýkýþmýþ basýnçlý buhar gibidir. Bir kazan açýlmaya görsün hele… Týpký Nazým Hikmet’in “Akrep Gibisin Kardeþim” adlý þiirinde olduðu gibi:

“Akrep gibisin kardeþim,
korkak bir karanlýk içindesin akrep gibi.
Serçe gibisin kardeþim,
serçenin telaþý içindesin.
Midye gibisin kardeþim,
midye gibi kapalý, rahat.
Ve sönmüþ bir yanardað aðzý gibi korkunçsun, kardeþim.
Bir deðil,
beþ deðil,
yüz milyonlarlasýn maalesef.
Koyun gibisin kardeþim,
gocuklu celep kaldýrýnca sopasýný
sürüye katýlýverirsin hemen
ve âdeta maðrur, koþarsýn salhaneye.
Dünyanýn en tuhaf mahlukusun yani,”
*
Þair dizeleriyle öfkesini, hakarete vardýracak derecede bizlere yansýtýrken, yaþadýðý toplumun siyasi duruþunu -ipucu- olarak sunarken, o günkü halkýn -pasif – sosyal rengini de hissettirmektedir.
Günümüzün bir baþka þairi Ezgi Atik’in, “Kâðýttan Yol Yaptým Kendimi” adlý þiirinde:

“Kalbimizi arar hep yolculuklar, bencildir
Nereye gitsek yol bir adým eksiktir.” Dizelerinde betimlediði gibi yaþam yolunda ilerlerken hep bir arayýþ ve beklenti içinde olacaðýz.
Fransýz Þair ve yazar Louis Aragon’un “ELSA” adlý þiirinde

“Öyle derin ki gözlerin içmeye eðildim de
Bütün güneþleri pýrýl pýrýl orada gördüm
Orada bütün ümitsizlikleri bekleyen ölüm
Öyle derin ki her þeyi unuttum içlerinde”
*
Þairin sevdiðinin gözlerine baktýðýnda gördüðü önemliydi. Yüreðin gözleri asla kör olmaz. Yüreðin gözlerinde sabahlar, geceler, günlerin sayýsý da olmaz. Yüreðin iklimi zaman zaman kýþ olur, zemheri ayazlarla donar, kimi zaman da aþk konuk olur baharý yaþatýr insana. Kimi zaman da yaþarken ölümü. Ayrýlýklar ölümden beter deðil mi?
Bir zamanlar adýný bilmediðim bir þair yaþamýþ ve aþýk olmuþ. Aþk nelere kadir!
Ýþte bir þair kaleminden dökülenleri, buyurun sizinle birlikte okuyalým:
“…Bir adam çok sevdiði kadýna þiirler yazýyordu. Sonra o kadýn ansýzýn onu terk etti.Adam kadýnýn ardýndan þiirler yazmaya devam etti.Daha çok yazdý. Ve günün birinde çok ünlü bir þair oldu.
…
Yýllar sonra kadýnýn yaþadýðý kente gitti ve büyük bir þiir dinletisi sundu.
Dinleti bittiðinde uðruna þiirler yazýlan kadýn kolunda kocasý ile çýkýþa geldi ve adama “merhaba” dedi.
Adam ona sýradan bir insana bakar gibi baktý.
Kadýn:
– “Beni tanýmadýn mý,” dedi.
Adam:
– “Hayýr tanýmadým, ” dedi.
Kadýn:
-”Nasýl tanýmazsýn!”
Ve kadýn hayretler içinde kaldý; þaþýrarak devam etti sözlerine:
-”Hani, bir zamanlar uðruna þiirler yazdýðýn kadýným ben;Seni þair yapan kadýn!..”
Adam kadýnýn gözlerine baktý ve derin bir iç çekip þöyle dedi.
-“Keramet sende olsaydý o koluna taktýðýn adam da þair olurdu…”
***
Ýþte þair yüreði!..
Hem onurlu hem de sevdalý yüreði ile asi duruþunu sürdürmüþ, hala o kadýný sevse bile…
Aragon’un yüreðinden de acý ve hüzün saðmýyor muyuz?

“…Ýnsan her þeyi elinde tutamaz hiç bir zaman
Ne gücünü ne güçsüzlüðünü ne de yüreðini
Ve açtým derken kollarýný bir haç olur gölgesi
Ve sarýldým derken mutluluðuna parçalar o þeyi
Hayatý garip ve acý dolu bir ayrýlýktýr her an
Mutlu aþk yoktur!“
*
Þiir sanatýný günümüze kadar sürdüren þairlerimiz nice önemli eserlere imza atmýþlardýr.
Þiir þairin yürek özüdür. O özde aþk vardýr, hüzün vardýr, acý, elem keder olduðu gibi, neþe ve sevinç de vardýr. Ve þairler de sözcüklerin en iyi terzileridirler.
Söz bitmez, yürümekle de yol bitmez. Der ki, Faslý ozan Tahar Ben Jelloun,

“Yazmak bir kaynaða göz kulak olmaktýr; ölümün eþiðinde, cennetin kapýsýnda üstü kapalý gönül borcunu bekliyorum. Yazý masamda sýkýþýyorum: Kuruntularýmýn ve sapýncýmýn sayfasýný acýyorum. Utancý bulguluyorum.”

Ne güzel bir duygu selidir þiir deryasýnda kulaç atmak.

Bende bu vesile ile hepimizin 21 Mart Dünya Þiir Gününü içtenlikle kutlarým.
Kalýn þiirle…
Ve de sevgiyle.

Emine PÝÞÝREN
21.03.2013